Μια κρίση μεγαλύτερη από όσο φαίνεται

Τελικά αυτή η κρίση μας έχει μπερδέψει.  

Να δηλαδή, ακούγαμε πριν από περίπου ένα χρόνο  από τα χείλη του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή πως «η κρίση  είναι διεθνής και βρίσκει την Ελλάδα οχυρωμένη».  

Λίγοι μήνες  πέρασαν και ο νέος πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μας ανακοίνωνε πως «η κρίση είναι πέρα για  πέρα ελληνική με την ευθύνη της  ΝΔ». Και να που σήμερα φθάνουμε πάλι στο σημείο εκκίνησης.  

Κι αυτό διότι η διεθνής ειδησεογραφία μιλά για πανευρωπαϊκά μέτρα κατά της λιτότητας. Για μια Ισπανία που βρίσκεται επί ποδός πολέμου, για τη Μεγάλη Βρετανία που δίνει αγώνα να μην «ελληνοποιηθεί», για την Ουγγαρία που ζει τη δική της ανασφάλεια, για τη Βουλγαρία που κατά τον Ντομινίκ Στρος Καν είναι η πλέον πιθανή χώρα για χρεοκοπία.

Όσο λοιπόν κι αν η χώρα μας πληρώνει παθογένειες  ετών, γίνεται σαφές πως αυτή η  οικονομική κρίση ξεπερνά τα στενά  μας όρια.  

Είναι κάτι μεγαλύτερο, δυσκολότερο και πιο σύνθετο  από όσα μέχρι στιγμής βλέπουμε.  

Είναι μια κρίση  του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, μια  κρίση του νεοφιλελευθερισμού, ο  οποίος εδώ και πέντε  τουλάχιστον  χρόνια έχει το τιμόνι της ηπείρου  μας.

Το μόνο όμως βέβαιο είναι πως μια τέτοια δομική κρίση, κάθε άλλο παρά θα αφήσει τα πράγματα ίδια. Ο Ευρωπαίος εργαζόμενος  θα χάσει πολλά, καθώς στο τίμημα ενός παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού θα πρέπει να εξισωθούν οι αμοιβές  του με αυτές των ασιατών συναδέλφων του.  

Χάνει δηλαδή επενδύσεις η Ε.Ε., φεύγουν καμινάδες από  την ήπειρό μας; Τόσο λοιπόν θα χάνει  εισόδημα και ο εργάτης της κοινής ευρωπαϊκής μας στέγης.  

Κι αν θέλουμε  να κάνουμε μια πρόβλεψη, είναι  σαφές πως αυτή η λαίλαπα που  πλήττει ολόκληρη την Ευρώπη θα σταματήσει μόνο όταν οι επιχειρήσεις από την περιοχή μας θα θεωρήσουν πως έφεραν τις αγορές στα μέτρα τους.  

Τους εργαζόμενους δηλαδή στα μέτρα των αμοιβών  που δίνουν στις αναδυόμενες οικονομίες.  

Τότε όμως θα είναι αργά. Γιατί κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα αντιδράσουν τα εγγόνια του Χίτλερ, του Τσόρτσιλ και του Ντε Γκολ.