Ούτε το ΔΝΤ, ούτε οι γιατροί του Κολωνακίου θα σώσουν τη χώρα. Αυτοοργάνωση τώρα, για να σωθούμε...

Για όποιον αναρωτιέται πού "βαδίζομεν", η απάντηση είναι μία: στην "αυτοοργάνωση" πάει το πράγμα. Είναι η μόνη λύση. Τι θα πει αυτοδιάθεση; Πχ να πάρουμε κάποιον μαζί μας στο αυτοκίνητο, τώρα που είναι η βενζίνη πανάκριβη και δεν υπάρχουν λεφτά και δουλειές.

Δεν χρειαζόμαστε μαθήματα "αυτοδιάθεσης" από νεόκοπους μπολσεβίκους και σωτήρες του λαού. Χορτάσαμε πια από τα αντεξουσιαστικά "σεμινάρια" που παραδίδουν ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, εσχάτως και ο ... ΣΕΒ. Μαθήματα αυτοδιάθεσης και αυτοοργάνωσης θα πάρουμε από τους γονείς μας! Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε: αν διδαχτούμε από αυτούς που πέρασαν και άντεξαν πολλά, όχι επειδή βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν (όπως και ο πρωθυπουργός ακόμα προτρέπει, λίγο-πολύ, τον κόσμο να κάνει) αλλά επειδή στάθηκαν απλά ο ένας κοντά στον άλλον.

Κωστής Πλάντζος

12.05.2010, 00:00 UPD: 14.05.2010, 09:36

Για όποιον αναρωτιέται πού "βαδίζομεν", η απάντηση είναι μία: στην "αυτοοργάνωση" πάει το πράγμα. Είναι η μόνη λύση. Τι θα πει αυτοδιάθεση; Πχ να πάρουμε κάποιον μαζί μας στο αυτοκίνητο, τώρα που είναι η βενζίνη πανάκριβη και δεν υπάρχουν λεφτά και δουλειές.

Δεν χρειαζόμαστε μαθήματα "αυτοδιάθεσης" από νεόκοπους μπολσεβίκους και σωτήρες του λαού. Χορτάσαμε πια από τα αντεξουσιαστικά "σεμινάρια" που παραδίδουν ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, εσχάτως και ο ... ΣΕΒ. Μαθήματα αυτοδιάθεσης και αυτοοργάνωσης θα πάρουμε από τους γονείς μας! Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε: αν διδαχτούμε από αυτούς που πέρασαν και άντεξαν πολλά, όχι επειδή βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν (όπως και ο πρωθυπουργός ακόμα προτρέπει, λίγο-πολύ, τον κόσμο να κάνει) αλλά επειδή στάθηκαν απλά ο ένας κοντά στον άλλον.

Τι μας έχει λείψει "από τον παλιό εκείνον τον καιρό", που ο κόσμος πείναγε πραγματικά, αλλά δεν γινόταν πλιάτσικο και δεν ξέσπαγε τυφλή βία και οργή; Τι είχε η γενιά του πολέμου που χάσαμε εμείς; Την έγνοια για τον πλησίον. Τι έχουμε εμείς σήμερα; Άκρατο ατομικισμό.

Κλείσιμο

Έτσι μας διέλυσε ως κοινωνία ο καπιταλισμός: έκανε Θεό το Χρήμα. Με το Χρήμα κάνεις πια τα πάντα. Έχεις Χρήμα και θέλεις να κάνεις τα πάντα. Θέλεις να έχεις Χρήμα για να κάνεις μόνος σου πράγματα, να είσαι αυτάρκης, να είσαι αυτόνομος, να είσαι "κάποιος". Αλλοιώς, δεν είσαι τίποτα....

Τι έκανε κάποτε ο κόσμος, όταν δεν υπήρχαν τόσα λεφτά; Ρώταγε τον γείτονά του πώς περνά. Αν θέλει λίγο φαγητό, μια ντομάτα ή ένα αβγό. Πρόσφερε μια βοήθεια, ένα ρούχο ή ένα φρούτο σε κάποιον πού κτύπαγε την πόρτα να τα ζητήσει. Δεν έκλεβαν, δεν έκαιγαν. Μοιραζόντουσαν, προσέφεραν...

Κάπως ειδυλιακά όλα αυτά... Προφανώς δεν ζούσαν οι γονείς μας σε κοινωνίες αγγέλων. Είχαν όμως κάποια εφόδια που σήμερα δεν έχουμε. Τα χάσαμε. Τι θα κάνουμε, για παράδειγμα, αν δεν έχουμε χρήματα; Ντρεπόμαστε να ζητήσουμε και μια τσίχλα από τον περιπτερά ακόμα. Δεν μιλάω για επαιτεία. Μιλώ για το θάρρος και την ανθρωπιά που χρειάζεται να εκφράσεις μια μικρή ή μεγάλη ανάγκη σου –και ο άλλος να σε ακούσει.

Έτσι γίνανε ανεκτίμητα τα 100 ή τα 200 ευρώ. Τόσο πολύτιμα που, αν τα χάσουμε, πέφτουμε σε κατάθλιψη. Πώς θα ζήσουμε; Πώς θα φάμε; Πώς θα δώσω μια χαρά στο παιδί μου;

Τόσο πολύ ξεχάσαμε να φερόμαστε σαν άνθρωποι, που μας φαίνεται αδιανόητο να ζητάμε πια βοήθεια. Φωνάζουμε στο Κράτος, ζητάμε από το Κράτος και το Κράτος υποκύπτει ή κωφεύει. Στον διπλανό μας όμως, ποτέ δεν μιλάμε. Λεφτά ανταλλάσσουμε μόνο και ούτε απόδειξη δεν μας κόβει. Φτάνει "να μας τα πάρει" και να φύγουμε. Και δεν μας ενοχλεί που μας αντιμετωπίζει έτσι. Το Κράτος πάλι φταίει. Το σύστημα!

Μα τι μου φταίει το σύστημα, που είμαι εγώ ό,τι είμαι; Πού είναι η προσωπική μου αξιοπρέπεια; Την καταρρακώνουν μόνον "οι άλλοι" ή και εμείς οι ίδιοι; Πού είναι η καθημερινή αντίσταση, η ανθρώπινη αξία, η καθημερινή "αυτοδιάθεση" του εαυτού μας; Μόνο "γλείψιμο", διαταγές, ατομισμό και τσαμπουκά ξέρουμε πια να "πουλάμε".

Χάσαμε την ικανότητα (και την ευκαιρία) να είμαστε απλοί άνθρωποι. Αν κοπεί το νερό, δεν ξέρουμε το όνομα του γείτονα να του ζητήσουμε ένα ποτήρι. Αν κοπεί το ρεύμα, θα παγώσουμε και ας έχει ο γείτονας τζάκι. Αντί να επικοινωνήσουμε, φθονούμε και θέλουμε να αρπάξουμε όσα έχει αυτός και όχι εμείς. Αυτό ξέρουμε πια μόνο καλά: να τσακωνόμαστε! Προτιμάμε να τσακωνόμαστε, αντί να μιλήσουμε με τον "πλησίον" μας, αντί χαιρόμαστε με τα καλά του και να δεχόμαστε τα λάθη μας. Φταίει το σύστημα όμως, λέμε και πάλι...

Μαθήματα αυτοοργάνωσης χρειαζόμαστε λοιπόν. Να τα βρίσκουμε μεταξύ μας, απλά και όμορφα, για να πάμε παρακάτω. Στα βασικά, στις τιμές, στις υπηρεσίες, στα προϊόντα. Να προσφέρουμε και να ζητάμε, να μην απαιτούμε και να τσακωνόμαστε. Να μην ζούμε με αρπαχτές και νταβατζηλίκια μεταξύ μας.

Και αν μας λείψουν τα χρήματα, μπορούμε να βάλουμε μια πλάκα σαπούνι στο νιπτήρα μας αντί για κρεμοσάπουνο. Να μοιραστούμε λίγη ζάχαρη, το ψωμί που πετάμε, ένα ρούχο που δεν μας κάνει με το διπλανό μας -έστω και αν δεν είναι "φίρμα". Να κατεβάσουμε στο γείτονα το βράδυ φαγητό και ένα ποτήρι κρασί, να του φέρουμε τα φάρμακα αν έπεσε στο κρεββάτι, να βάψουμε μαζί τα σπίτια μας, να προσέχει ο ένας τα παιδιά του άλλου. Χωρίς να χρειαζόμαστε αποκλειστική νοσοκόμο, μπογιατζή, νταντά, σεκιούριτι και μεσάζοντες για όσα μπορούμε να καταφέρουμε μόνοι μας. Για να ζούμε καλά -και όλοι μαζί καλύτερα....

Κωστής Πλάντζος

12.05.2010, 00:00 UPD: 14.05.2010, 09:36

Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr