Δ.Παφίλας: Τα λεφτά φτάνουν μέχρι τον Ιούλιο...

Από το “Μαζί  τα φάγαμε” του αντιπροέδρου κ. Θ. Πάγκαλου πήγαμε στο “ Αν δεν  τα καταφέρουμε, θα πεινάσουμε” του προέδρου του ΣΕΒ κ. Δ.     Δασκαλόπουλου.  

Ο πρώτος μας  υπενθύμισε μια σκληρή αλήθεια, ότι  δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί, αλλά και ο λαός που προσλήφθηκε  στο Δημόσιο,  που συνεχίζει  να  φοροδιαφεύγει κλπ.  

Ο δεύτερος λησμονώντας  τι έχουν διαπράξει επιχειρηματίες, επιμένει να θέτει διλήμματα τα οποία δεν εκφράζονται και σωστά, λ.χ. “Θα πεινάσετε...”  

Μήπως να δεχθούμε, λοιπόν, τα ελάχιστα; Ότι υπάρχουν στρατιές αχρείαστων δημοσίων υπαλλήλων που  προσλήφθηκαν από τα δυο κόμματα; Ότι υπάρχουν επίσης χιλιάδες επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν, ότι υπάρχουν συνδικαλιστές που απολαμβάνουν προνομίων;  

Η συμβολή τους στην δημιουργία του χρέους καλύπτει  ένα κομμάτι, ενώ καμία συμμετοχή  δεν είχαν συνταξιούχοι που κάθονται σήμερα στα καφενεία μ’ ένα αναψυκτικό ή ένα καφέ.  

Ας πάμε τώρα στις ευθύνες πολιτικών- επιχειρηματιών – τραπεζών.

Διαχρονικά - και  ιδιαίτερα μετά την έλευση του  ευρώ - η δημιουργία του χρέους με σκοπό τον εξευρωπαϊσμό της χώρας  ήταν κυρίαρχη πρακτική.  Το εσωτερικό  χρέος έγινε διεθνές με το ευρώ και εξέθρεψε την κοινωνία του δανεισμού για την οποία λοιδορούμαστε με τον χειρότερο τρόπο, από τους Ευρωπαίους.  

Οι τράπεζες ανέλαβαν τον ρόλο που τους δόθηκε και έκοβαν ομόλογα, αλλά βρέθηκαν και με 240 δισ. καταθέσεις από 40 δισ. ευρώ  προηγουμένως. Κάποιοι πολιτικοί άφησαν να συμβεί αυτό. Το κράτος άρχισε να δανείζεται ασύστολα, ενώ εκεί κοντά στο 2000 άρχισε και ο δανεισμός  ιδιωτών, εταιρειών μέσα σ’ ένα σαθρό μοντέλο ανάπτυξης. Ο τρίτος τομέας από τον οποίο απόλαυσαν κέρδη οι τράπεζες.  

Αντιτάχθηκε –για να μην ξεχνιόμαστε - κανείς στην πράξη  του διοικητή της Ελλάδας για  την απελευθέρωση δανεισμού σε μια  χώρα που οι τράπεζες δεν είχε καν καταναλωτικό ιστορικό;    

Ας πάμε τώρα και στους επιχειρηματίες, όπως τον  κ. Δασκαλόπουλο. Μέσα σ’αυτό το σαθρό  μοντέλο όπου ο ένας κρατά τον  άλλον η δημιουργία καρτέλ αποτελούσε  επιχειρηματική δεινότητα. Κανείς έλεγχος  ούτε στις τιμές πωλήσεων των προϊόντων, ούτε καν στις πωλήσεων πακέτων  μετοχών  στο χρηματιστήριο.  

Μπορούν λοιπόν οι επιχειρηματίες – πλην ελαχίστων  εξαιρέσεων – να ζητούν τις διαρθρωτικές αλλαγές, όταν επί χρόνια οι ίδιοι  δεν επεδίωκαν  ανταγωνισμό;  

Συμπερασματικά, ο τόπος είχε τους πολιτικούς που γιγάντωσαν την φούσκα μαζί με τους ψηφοφόρους τους, ενώ μια δράκα επιχειρηματιών λειτούργησαν χωρίς ανταγωνισμό. Ο καμβάς συμπληρώθηκε και από τύπο υποταγμένο σε κάθε είδους μεγάλα και μικρά συμφέροντα.  

Και τώρα, η σημερινή κυβέρνηση δέσμια κακών πολιτικών και συνδικαλιστών, διαθέτει την τελευταία ευκαιρία. Τα λεφτά άλλωστε φθάνουν μέχρι τον Ιούλιο...