«Ζητείται ελπίς»... για το ελληνικό μπάσκετ

Ολυμπιακός-Άρης 95-63. Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 95-52. Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, αυτά ήταν τα τελικά σκορ των πρώτων αγώνων της ημιτελικής σειράς των πλέι οφ της Α1 μπάσκετ των ανδρών. Ναι, σωστά διαβάσατε... της ΗΜΙΤΕΛΙΚΗΣ! Εύλογα, λοιπόν, ακόμα και οι πιο πιστοί φίλοι του μπάσκετ, όπως ο υπογράφων, θα αναρωτιούνται: γιατί δεν καταργούνται τα πλέι οφ; Όταν η διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό από τις υπόλοιπες ομάδες της Α1 είναι σχεδόν αντίστοιχη με την απόσταση της Γης από τη Σελήνη, τι νόημα έχει αυτή η... αγγαρεία και η ταλαιπωρία των ματιών μας, μέχρι να φτάσουμε στους πολυαναμενόμενους τελικούς; Ούτε καν για «δυνατές προπονήσεις», όπως είναι το δημοσιογραφικό κλισέ, δεν μπορούμε να μιλάμε, όταν Άρης και ΠΑΟΚ -και οι κάθε λογής... Άρης και ΠΑΟΚ, που τίθενται αντιμέτωποι των δύο «αιωνίων»- μετατρέπονται σε «σάκους του μποξ»;

Προτάσεις υπάρχουν. Λύσεις μπορούν να αναζητηθούν. Θα μπορούσαν π.χ. ο πρώτος και ο δεύτερος της κανονικής περιόδου να τίθενται αντιμέτωποι απευθείας σε μια σειρά τελικών, όπως και ο τρίτος με τον τέταρτο, με έπαθλο την τρίτη θέση της χώρας μας στην Ευρωλίγκα. Μια άλλη σκέψη θα ήταν, εφόσον επιθυμούμε να διατηρηθεί το ισχύον σύστημα των πλέι οφ, να ξεκινούν οι σειρές με τον πρώτο αγώνα στην έδρα του θεωρητικά αδύναμου, προκειμένου να έχει κάποιες παραπάνω πιθανότητες έκπληξης και ανατροπής.

Δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε σταθερά παρακμιακή πορεία εδώ και χρόνια... Οι υπεύθυνοι όμως είτε κωφεύουν είτε εθελοτυφλούν, επιδιώκοντας μονάχα να παραμείνουν «γαντζωμένοι» στις καρέκλες τους και να μην χάσουν τα όποια προνόμιά τους. Παίζουν ο δεύτερος με τον τρίτο της βαθμολογίας και κερδίζει ο 2ος εντός και εκτός έδρας με 40-50 πόντους διαφορά. Ο τελικός του Κυπέλλου γίνεται μπροστά σε 800-900 άτομα και η φιέστα του πρωταθλητή Ευρώπης συγκεντρώνει μόλις 3.000 οπαδούς. Για το μέσο όρο εισιτηρίων δε, ακόμα και του πρώτου στη φετινή βαθμολογία, Ολυμπιακού, ας μην μιλήσουμε καλύτερα...

Κι εδώ όμως υπάρχουν προτάσεις και λύσεις, ασχέτως αν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο ΝΒΑ, οι ομάδες έχουν συγκεκριμένο «salary cup» και οι αδύναμοι αποκτούν την ευκαιρία να ενισχυθούν, υπογράφοντας τους καλύτερους παίκτες των κολεγίων, μέσα από τη διαδικασία του ντραφτ. Οι ομάδες έχουν υποχρέωση για ένα δεδομένο «minimum» μέσο όρο θεατών στους αγώνες τους. Δεν θα μπορούσαν κάποια από αυτά τα πρότυπα, να προσαρμοστούν στα ελληνικά δεδομένα και να βρουν εφαρμογή και εδώ;

Ο Έλληνας αγαπάει το μπάσκετ, αλλά έχει «μπουχτίσει» με το προσφερόμενο θέαμα. Γι' αυτό και προτιμάει να κάτσει να δει ένα απόγευμα Σαββάτου στη συνδρομητική τηλεόραση ακόμα και το Γουίγκαν-Μπέρμιγχαμ ή το Γκλάντμπαχ-Κολωνία, παρά να βάλει την κρατική και να παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό π.χ. με τον Κολοσσό Ρόδου ή τον Ολυμπιακό με το Περιστέρι. Και δεν φταίνε -μόνο- οι ομάδες γι' αυτό...