Δ. Παφίλας: Η κλεψύδρα, το σχέδιο Ανάν και το λάθος

Κανείς δεν  μπορεί να μας πάρει την Ακρόπολη, το Αγνί της Κέρκυρας, την Ρόδο κλπ. Δεν μπορεί ούτε να απαιτήσουν, έναντι μη πληρωμής τόκων, ούτε να  βάλουν τα νησάκια σε ... ροδάκια ή να έλθουν με το ΝΑΤΟ.  

Άλλωστε, υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα. Οι κάτοικοι ενός ολόκληρου κυπριακού χωριού, κοντά  στην Βάση της Δεκέλειας έλαβαν αποζημιώσεις για να φύγουν από τα σπίτια τους. Πληρώθηκαν και... επέστρεψαν στα σπίτια τους. Οι Άγγλοι πρώην κατακτητές δεν τόλμησαν να ξανακαταλάβουν το χωριό.  

Οι Άγγλοι, όμως, έκαναν κάτι άλλο. Επέστρεψαν μετά από  χρόνια, και με το σχέδιο Ανάν ήθελαν τον έλεγχο στα 60 ναυτικά μίλια, από την βάση της  Βάση της Δεκέλειας. Όλως τυχαίως, στην περιοχή αυτή βρέθηκαν τα κοιτάσματα πετρελαίου  που  θέλει να εκμεταλλευθεί η Κύπρος. Με λίγα λόγια, αυτά που μπορούν να πάρουν οι δανειστές μας είναι ο πλουτοπαραγωγικός πλούτος της χώρας, εισηγμένες ή μη εταιρείες σε βασικούς τομείς της οικονομίας, υποδομές, ακίνητη περιουσία.  

Συνεπώς, η συζήτηση που πρέπει να κάνουμε σήμερα είναι  θέλουμε το ντόπιο κεφάλαιο ( όποιο  υπάρχει ) ή το ξένο κεφάλαιο ;   

Θέλουμε να μοιραστούμε  τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες με τους γείτονες ή με συμφέροντα από την περιοχή; Θέλουμε  να ξαναδώσουμε το αεροδρόμιο στους Γερμανούς ή την ΔΕΠΑ σε μια ευρωπαϊκή εταιρεία; 

Πιθανότατα –  δυστυχώς που το λέμε - σε λίγο να μην  τίθενται τα παραπάνω ερωτήματα εξαιτίας της αδυναμίας μας. Ο πρώτος λόγος ανήκει στους δανειστές εδώ και καιρό. Όσο κακό, ελλιπές,  μεταπρατικό και ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να θεωρεί κανείς το ντόπιο κεφάλαιο, έχει και εκφράζει ελληνικά συμφέροντα.  

Για παράδειγμα, οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν  θυγατρικές στα Βαλκάνια οι οποίες φέρνουν τζίρο, κέρδη και καταθέσεις στους μητρικούς ομίλους. Όσο  άσχημα μπορεί να συμπεριφέρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια – μετατρέποντας  το εσωτερικό χρέος σε διεθνές (ομόλογα ) και κερδίζοντας από τις καταθέσεις και τα αλόγιστα δάνεια – οι τράπεζες παραμένουν ελληνικές και στηρίζουν επίσης ντόπιες εταιρείες.

Τούτων δοθέντων χρειάζεται να αποφασίσουμε. Ο πρωθυπουργός πρέπει να αφήσει τους λόγους στα σεμινάρια  του Όσλο και να εξετάσει τι, πως και σε ποιόν θα πωληθεί. Εξάλλου, από ό,τι φαίνεται, το ίδιο ντόπιο κεφάλαιο του γύρισε την “κλεψύδρα” ανάποδα. Ο αρχηγός της αξιωματικής  αντιπολίτευσης έκανε μια σειρά από λογικές προτάσεις για τους φόρους για να “γυρίσει” και πάλι η μηχανή. Η λογική- αλλά και σοβαροί οικονομολόγοι- μας έχουν μάθει ότι από κάποια στιγμή και πέρα οι φόροι δεν μπορούν να εισπραχθούν, όταν είναι πολλοί και κατανέμονται άνισα.

Συμπερασματικά, και εν όψει της δόσης του Ιουνίου, πρωθυπουργός και αντιπολίτευση  δεν διαθέτουν πολλές επιλογές. Ο πρώτος πρέπει να δεχθεί

ότι καθυστέρησε  και πως τον “έστησαν” 1,5 χρόνο  τώρα από την Τρόικα και ο δεύτερος πρέπει να συμφωνήσει σ’ ένα Μνημόνιο “2” που θα διαπραγματευτούν τα δυο κόμματα.  

Και οι δυο γνωρίζουν, όμως, ότι συμφωνήσουν θα είχε την ίδια αξία- ίσως και μεγαλύτερη- με το σχέδιο Ανάν. Για τους δυο, αλλά και για όλους τους Έλληνες η “κλεψύδρα” έχει αρχίσει και γυρίζει.  

Ειδικά, όμως, ο  πρωθυπουργός οφείλει να γνωρίζει ότι , αν θεωρεί

πως μόνο με την  δημιουργία  “φόβου” της κατάρρευσης θα περάσουν τα νέα σκληρά μέτρα – όπως συνέβη πέρυσι – τότε θα έχει διαπράξει το ίδιο λάθος δυο φορές.