Κλεοπάτρα Κοντονίκα: Οποία ελαφρότης…

Ένας υπουργός συγκάλεσε σύσκεψη ακριβώς τη στιγμή που ο δήμος Κερατέας χιλιοστά απείχε από τη ...Συρία. Τότε δύο άλλοι υπουργοί εξανέστησαν επειδή δεν γνώριζαν τη σύσκεψη.

Ένας άλλος υπουργός  όμως  «εμπόδισε» με την πολιτική του, όχι μία αλλά τρεις φορές μέχρι τώρα, την οργάνωση των εφοριών και του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, γιατί αισθάνθηκε οτι θα τεθεί υπό αμφισβήτηση η δική του (προσωπική του;) πολιτική, που όμως ξεκίνησε να την υλοποιεί ξεχνώντας να ρωτήσει τους συναδέλφους του για τις πιθανές συνέπειες και επιπτώσεις.

Ένας άλλος υπουργός, μόλις είχε ακούσει τα όσα δραματικά συνέβησαν στην περιβόητη μυστική σύσκεψη του Λουξεμβούργου, κάλεσε τον πρωθυπουργό να είναι πιο δονκιχωτικός προς τις αγορές και μάλλον δεν του αρέσει να τρέχουμε πίσω από τις δόσεις. Προφανώς όμως δεν ενοχλείται από το κυνήγι των δοσατζήδων.  

Άλλος υπουργός, ζήτησε να κάνουν πολιτική (τώρα τι υποτίθεται ότι κάνουν άραγε;) και έτερος δήλωσε οτι η οικονομία μοιάζει με σχολικό πείραμα της φυσικής που το αποτέλεσμα επηρεάζεται από εκείνον που κάνει το πείραμα.

Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Και όμως όλα ειπώθηκαν πάρα πολύ σοβαρά, άλλα ως δημόσιες ανακοινώσεις, αλλά σε επίσημα και άτυπα υπουργικά συμβούλια μιας κυβέρνησης που αυτοχειριάζεται σε μια χώρα που καταστρέφεται.

Και τέλος πάντων ο αυτόχειρας κάνει την επιλογή του, για τον εαυτό του. Αν σκοτώσει και άλλους δέκα μαζί τότε διαπράττει φόνο και μάλιστα με δόλο.

Είναι τόσο προφανές το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, έχει εμπεδωθεί απολύτως στο λαό η τεράστια ευθύνη του (πολιτικού) συστήματος, που αν δεν αγωνιούσαμε πραγματικά, θα γελούσαμε με την ψυχή μας με όσους νομίζουν πως κυβερνούν θεωρώντας τις αγορές Δουλτσινέες.

Στην πραγματικότητα, οι ταγοί μας οραματίζονται το πολιτικό τους μέλλον, τη θέση τους στις επόμενες εκλογές και λειτουργούν με αυτό ακριβώς και μόνον αυτό το κριτήριο.

Την προσωπική τους πολιτική διάσωση. Αγνοούν μήπως ότι δεν θα έχουν πολιτικό μέλλον, επιμένοντας σε μια ανώδυνη, όπως νομίζουν, διαχείριση του παρόντος; Αλλος δεν αντέχει, δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις, άλλος φοβάται να συγκρουσθεί για να μη «στιγματισθεί» πολιτικά στα μάτια των ψηφοφόρων του, άλλος διαφωνεί επί της ουσίας με την πολιτική της κυβέρνησής του, άλλος προσπαθεί μέσω της απραξίας να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος περπατά και η αντιπολίτευση. Υπόσχεται μέλλον, επανεκκίνηση της οικονομίας, φορολογική αμνηστία για να έρθουν πίσω οι καταθέσεις, νομιμοποίηση αυθαιρέτων, μείωση φορολογίας κ.λ.π.

Όλα μαζί τα αίτια συνοψίζονται στο εφεύρημα του πολιτικού κόστους. Μόνο που τώρα αυτό είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τους πολίτες. Το πολιτικό σύστημα κυριαρχείται από ένα πλήθος συμπλεγμάτων και εξακολουθεί να πιστεύει οτι η επικοινωνία, συνήθως κενή περιεχομένου, είναι πιο χρήσιμη από την πολιτική.  

Ποτέ άλλοτε ελληνική κυβέρνηση δεν είχε την «ανοχή» του λαού που απολαμβάνει η σημερινή κυβέρνηση. Συμβάλλει σ’ αυτό η βαθειά αμφισβήτηση του συνδικαλισμού ως προθαλάμου της Βουλής και η αναξιοπιστία των συνδικαλιστών που το παίζουν αγωνιστές εκ του ασφαλούς.

Τι στην ευχή εμπόδισε την κυβέρνηση να προχωρήσει π.χ. με τον καταχρεωμένο ΟΣΕ; Ποιός την εμπόδισε να αξιοποιήσει τα ρημαγμένα ολυμπιακά ακίνητα; Ποιός αντέδρασε σε μια ειλικρινή προσπάθεια  πάταξης της γραφειοκρατίας; Ποιός διαφώνησε με τη σύλληψη και τιμωρία όσων φοροδιαφεύγουν; Ποιός εμπόδισε την είσπραξη των δόσεων από την τακτοποίηση των ημιυπαίθριων;

Με δυο λόγια περιμένουμε το σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και το πλήρωμα του πολιτικού καραβιού μοιράζει μεταξύ του τις σωστικές λέμβους.

Οποία ελαφρότης σε τόσο τραγικές συνθήκες