Μάκης Πολλάτος: Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες

Είτε το καταλαβαίνουμε είτε μέσα στην ύπνωσή μας το έχουμε απωθήσει, εδώ κι ένα χρόνο το ΔΝΤ μας κάνει σεξ. Δεν ξέρω αν η πράξη είναι συναινετική, ούτε αν γίνεται μέσω ενός καταναγκασμού του στυλ σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω, όμως το ΔΝΤ… τιμά τους Έλληνες για το καλό τους.

Κι όπως συμβαίνει  σε πολλές παθιασμένες σχέσεις, πριν τα προκαταρκτικά είχε ξεκινήσει το παραμύθιασμα, τα ψέματα δηλαδή.

Από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Μάρτιο του 2010, κι ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου δεν  είχε κουραστεί να επαναλαμβάνει  ότι η χώρα δεν ζητά χρήματα αλλά… αλληλεγγύη, διαπραγματευόταν μυστικά το δανεισμό της χώρας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Κι αυτό επιβεβαιώθηκε από το κομμένο βίντεο της συνέντευξης του Ντομινίκ Στρος Καν στο canal+ που προβλήθηκε από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου. Τι έλεγε εκεί ο επικεφαλής του ΔΝΤ; Ότι δούλευαν από το Νοέμβριο- Δεκέμβριο του 2009 υπόγεια, προετοιμάζοντας το πακέτο βοήθειας των 110 δις.

Τι σημαίνει αυτό; Επιβεβαιώνονται άραγε οι συνωμοσιολογικές θεωρίες ότι ο Παπανδρέου είχε αποφασίσει να στείλει τη χώρα στο  ΔΝΤ πριν από τις εκλογές του 2009; Γατί ο Παπανδρέου του «όλα στο φως» έλεγε ψέματα στο λαό; Μήπως ο πρωθυπουργός το απέκρυβε για να μην επωφεληθούν οι κερδοσκόποι κι ανέβουν κι άλλο τα spreads;

Η κυβέρνηση  αντέδρασε αμήχανα, γεγονός που  δεν ξάφνιασε και πολλούς, απέδειξε όμως για μια ακόμη φορά την  αδυναμία διαχείρισης ακόμη και μιας προαναγγελθείσας αποκάλυψης. Είναι δηλαδή επικοινωνιακό το πρόβλημα;

Όχι. Είναι κυρίως πολιτικό. Διότι ένα χρόνο μετά την έναρξη της θεραπείας από  το ΔΝΤ τα πράγματα όχι απλώς δεν  έχουν βελτιωθεί αλλά πάνε και  από το κακό στο χειρότερο. Και φτάνει η στιγμή που τα ψέματα θα τελειώσουν και η κυβέρνηση θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα : ήταν το μνημόνιο κακό και οι πολιτικές της καλές, ή μήπως το μνημόνιο ήταν καλό αλλά η κυβέρνηση δεν κατάφερε να το εφαρμόσει;

Να μου το θυμηθείτε ότι οι υπουργοί που μας κυβερνούν θα απαντούν άλλα ντ’ άλλων στο ερώτημα αυτό και δεν θα κουραστούν να μας υπενθυμίζουν ότι αυτό που ξεχνάμε είναι ότι η χώρα σώθηκε από την χρεοκοπία. Κάποιοι από τους υπουργούς θα κατηγορούν τους αναποτελεσματικούς συναδέλφους τους και κάποιοι άλλοι θα προσπαθούν να βελτιώσουν τα πράγματα στους τομείς αρμοδιότητάς τους, αλλά με ρυθμούς αλα Τενεσί (ξέρετε εκεί που παίζουν με τις τάπες των βαρελιών του ουίσκι αφήνοντας το χρόνο να κυλάει αργά).

Οι αντιθέσεις στην κυβέρνηση είναι πολύ μεγάλες. Την ίδια ώρα που ένας υπουργός χρηματοδοτεί με 400 χιλιάδες ευρώ την μηχανοργάνωση μιας περιφερειακής βιβλιοθήκης εισπράττοντας το εύγε των συμπολιτών του, άλλος κλείνει στρατόπεδα στην εκλογική του περιφέρεια και ακούει τα εξ αμάξης.

Χωράνε κι οι δύο στην ίδια κυβέρνηση των υποτιθέμενων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων; Και τώρα τι θα γίνει; Τι μας περιμένει;

Προφητικές ικανότητες δεν έχω. Ξέρω μόνο ότι ο πρωθυπουργός συνελήφθη ψευδόμενος κι ότι οι τροϊκανοί, αγριεμένοι, έρχονται να μας ελέγξουν και ζητούν περιορισμό των δαπανών ακόμη κι αν απαιτούνται απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Μου φαίνεται επίσης ότι η ελληνική κοινωνία -στο σύνολό της- παραμένει σε κατάσταση νιρβάνα χωρίς να αντιλαμβάνεται που έχουμε μπλέξει και τι θυσίες απαιτούνται.

Αδιέξοδο δηλαδή; Όχι απαραίτητα. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.