Τάκης Τρακουσέλλης: Απλά ανίκανοι ως οδηγοί...

Ο απολογισμός των +30 νεκρών από τα τροχαία ατυχήματα που συνέβησαν από τη Μεγάλη Πέμπτη μέχρι την Τρίτη του Πάσχα δεν μπορεί παρά να απογοητεύσει όλους όσοι αγαπάνε το αυτοκίνητο. Παράλληλα αναρωτιόμαστε τι φταίει. Σίγουρα πολλά. Πάρα πολλά, μα πάνω απ’ όλα η νοοτροπία μας. Αυτή του ξερόλα που δεν αποδέχεται την ανικανότητα του για να οδηγήσει. Νομίζει πως γνωρίζει μόνο και μόνο επειδή του έδειξε ο «δάσκαλος» οδήγησης πώς να πατάει το γκάζι και το φρένο και πώς να περάσει τις εξετάσεις και να πάρει στα 18 το πολυπόθητο δίπλωμα οδήγησης μπας και πάει καμιά γκόμενα βόλτα.

Ναι, μας εκπαιδεύουν για να περάσουμε τις εξετάσεις του υπουργείου και όχι να οδηγούμε πραγματικά. Δηλαδή τους τρόπους αντιμετώπισης μιας υποστροφής, μιας υπερστροφής, το πώς φρενάρουμε σε βρεγμένο και πώς σε στεγνό οδόστρωμα κ.τ.λ.
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχονται οι αυτοκινητοβιομηχανίες και παρά την απίστευτη τεχνολογία για την ασφάλεια των επιβατών που έχουν αναπτύξει και τοποθετήσει στα αυτοκίνητά τους, ανεβάζουν τους ίππους διαρκώς.
Ετσι, λοιπόν, ξαφνικά ένας ταπεινός 1400άρης κινητήρας αποδίδει 180 ίππους, εκτοξεύοντας -για παράδειγμα- το Ibiza ή το Fabia στα πρώτα 100 km/h επιτάχυνσης μόλις σε 7,3 δευτερόλεπτα. Θα μου πείτε «είναι φυσιολογικό, αφού τα άπειρα ηλεκτρονικά καλούδια που τοποθετούν στο αυτοκίνητο (ABS, ESP, TCT κ.λπ.) επιτρέπουν σε έναν μέσο οδηγό να χειρίζεται με αξιοπρέπεια τον στόλο των ίππων». Ναι, ένας μέσος, όχι ένας παντελώς άσχετος όπως είναι η πλειονότητα των Ελλήνων οδηγών...

Η παροιμία λέει ότι «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους» και οι «κώλοι» των Ελλήνων οδηγών δεν είναι καθόλου επιδέξιοι. Βλέπεις νεόκοπους αλλά και εσχατόγηρους οδηγούς που κατάφεραν και απέκτησαν τον διακαή τους πόθο, να ξεπεράσουν δηλαδή τους 60 ίππους, να συμπεριφέρονται φαιδρά στους κάκιστους ελληνικούς δρόμους.
Ναι, οι κακοί ελληνικοί δρόμοι και κατά προέκταση οι εργολάβοι που τους παρέδωσαν, αλλά ακόμα χειρότερα οι κυβερνήσεις που τους παρέλαβαν, έχουν τεράστια ευθύνη για τους νεκρούς.
Ομως, δυστυχώς, οι δρόμοι αυτοί είναι δεδομένοι. Αυτό που δεν είναι δεδομένο, όμως, είναι το πώς συμπεριφερόμαστε εμείς σε αυτούς. Η απάντηση δίνεται με την εκατόμβη νεκρών που θρηνούμε σε κάθε έξοδο.