Ανδρέας Μπελεγρής: Debtocracy, λοιπόν!

Δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία. Είναι τουλάχιστον ύποπτοι όσοι σε όλο τον κόσμο επικαλούνται την αντικειμενικότητα σε αυτή τη δουλειά!

Αναφέρω τυχαία δύο ονόματα αναγνωρισμένων δημοσιογράφων: Ρόμπερτ Φισκ και Οριάνα Φαλάτσι. Στα βιβλία τους υπάρχουν σαφείς και ξεκάθαρες τοποθετήσεις. Μάλιστα έχουν κατηγορηθεί και οι δύο γι’ αυτό.

Επίσης, στα πολυβραβευμένα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ, τα οποία κόβουν εκατομμύρια εισιτήρια σε όλο τον κόσμο, δεν έχω δει ποτέ την «άλλη άποψη», κι όταν υπάρχει, παρουσιάζεται απαξιωτικά. Ακόμη και αν σε ένα -άξιο λόγου- ντοκιμαντέρ προβάλλονται όλες οι απόψεις, πάντα υποκρύπτεται η θέση του δημιουργού.

Αντικειμενική δημοσιογραφία ίσον δημόσιες σχέσεις. Ή αλλιώς, ίσον απουσία άποψης. Γι’ αυτό τον λόγο όταν τελείωσε το ντοκιμαντέρ των Χατζηστεφάνου - Κιτίδου ενθουσιάστηκα - και τους ανθρώπους δεν τους ξέρω, δεν τους έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.

Οι Χατζηστεφάνου - Κιτίδου έφτιαξαν ένα ντοκιμαντέρ γρήγορο, στο όριο της καλώς εννοούμενης εκλαΐκευσης για να στηρίξουν μια αριστερή άποψη για το ποια θα μπορούσε να είναι η αρχή της εξόδου της χώρας από την κρίση. Το αποτέλεσμα είναι πειστικό. Τώρα κι εγώ θέλω να δημιουργηθεί μια επιτροπή λογιστικού ελέγχου.

Το Debtocracy έχει άποψη, έχει ευρηματικότητα, έχει χιούμορ - ειδικά στο τέλος του. Για όσους δεν το έχουν δει, ο πρωθυπουργός φαίνεται στο περίφημο προεκλογικό spot να λέει «Πάμε» και την ίδια στιγμή ακούγεται ο ήχος ενός ελικοπτέρου. Δεν ξέρω αν οι δημιουργοί προβλέπουν ή εύχονται να φύγει ο πρωθυπουργός με ελικόπτερο από την Ελλάδα, αλλά εγώ χαμογέλασα!

Προσωπικά δεν θα ήθελα κανένας Ελληνας πρωθυπουργός να φύγει με ελικόπτερο από το Μέγαρο Μαξίμου. Ωστόσο, νομίζω ότι καλά έκαναν και το έβαλαν. Η προκλητικότητα είναι βασικό στοιχείο της δημοσιογραφίας. Ο λίβελος άλλωστε είναι ένα είδος που πολλοί μεγάλοι της λογοτεχνίας έχουν υπηρετήσει με πάθος. Πόσο μάλλον αν πρόκειται για μια απλή ειρωνική υπόνοια. Πόσο εύστοχη όμως, ε;

Ακόμα και ο πρωθυπουργός, που έχει χιούμορ, θα πρέπει να γέλασε. Αν δεν γέλασε, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για το μέλλον του…

Βρήκα επίσης ευρηματικό τον παραλληλισμό Παπαδόπουλου Στρος-Καν, με αιχμή τους ιατρικούς όρους που χρησιμοποίησαν και οι δύο για την κατάσταση στην Ελλάδα. Δεν μπορώ, βέβαια, να διακρίνω πολλές ομοιότητες ανάμεσα στα δύο πρόσωπα, αλλά και μόνο το γεγονός ότι κάποιος διαπιστώνει πως σε δύο διαφορετικές εποχές, δύο διαφορετικές προσωπικότητες που θέλησαν να επιβληθούν στη χώρα μας χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση χρησιμοποιούν τα ίδια λεκτικά τεχνάσματα δείχνει την αδυναμία και τη ρηχότητα της σκέψης των πανταχού και παντός καιρού κρατούντων.

Δεν νομίζω ότι ο κ. Στρος-Καν θα τα έλεγε αυτά στη Γαλλία.

Ενα ντοκιμαντέρ είναι εργαλείο σκέψης. Οπως ένα άρθρο, όπως ένα ρεπορτάζ, όπως μια άποψη στην τηλεόραση, όπως μια δημοσιογραφική έρευνα που θα εκδοθεί σε ένα βιβλίο. Δεν θα τα καλύψει όλα. Ναι, στο ντοκιμαντέρ δεν θίγονται πολλά σημαντικά θέματα. Και; Δημοσιογραφική δουλειά είναι, δεν είναι επιστημονική έρευνα. Ίσως βέβαια ο έξυπνος τίτλος να ήταν αυτός που δημιούργησε άλλες προσδοκίες, αλλά δεν θα κολλήσουμε τώρα εκεί.

Εντέλει, δεν περίμενα, ούτως ή άλλως, να δω την άλλη άποψη σε αυτή τη δουλειά. Αν φιλοξενούσαν την πλευρά Παπακωνσταντίνου -για να είμαι ειλικρινής- θα χαλιόμουν. Άκουσα να μιλάνε άνθρωποι που δεν είχα ξανακούσει.

Αυτό ήθελα.

Είναι ευθύνη του κάθε σκεπτόμενου πολίτη να αναζητήσει την άλλη άποψη. Έχουμε συνηθίσει να μας τα προσφέρουν όλα μαζί σερβιρισμένα, μασημένα, μονταρισμένα. Καιρός να ξεκουνηθούμε και να σκεφτούμε και λίγο μόνοι μας.