Δ. Παφίλας: Το ταγκό με τους σαράφηδες

Κάθε φορά που αναφερόμαστε στις πράξεις της σημερινής κυβέρνησης –ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Τιτανικού, Οκτώβριος 2009 έως Μαϊος 2010 αλλά και την μνημονιακή περίοδο - δεχόμαστε μηνύματα για άκρατο λαϊκισμό.

Ότι «παίζουμε» με την  οργή των συνταξιούχων, των μισθωτών. Ότι   πρέπει να πληρώσουν οι «κηφήνες» του δημοσίου, οι ληστές και ότι η προσπάθεια του πρωθυπουργού να φορτώσει στην Ελλάδα 110 δισ. ευρώ ενυπόθηκα δάνεια και τα μέτρα είναι καλώς καμωμένα, αφού θα «εξυγιάνουν» την χώρα.  

Σεβαστή η άποψη  όλων των αναγνωστών. Άλλωστε, περισσότερο ενδιαφέρει η διαφωνία, παρά οι έπαινοι. Όταν βλέπεις να «σκοτώνουν» την οικονομία, όμως, ανώτεροι υπάλληλοι του ΔΝΤ και ένας ανεπάγγελτος υπουργός Οικονομικών, δεν μπορείς να κοιτάς ατάραχος!

Όταν ο τελευταίος υπάλληλος διακρίνει πως η  επιβολή υψηλών συντελεστών ΦΠΑ  παγώνει τις εμπορικές και  βιομηχανικές επιχειρήσεις, δεν μπορείς  να λες, όπως ο πρωθυπουργός, ότι «Είμαστε σε καλό δρόμο».

Τα ψέματα τελειώνουν, όμως, τόσο για την κυβέρνηση, όσο  και για την αντιπολίτευση. Αν λ. χ οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ  θέλουν να εκδράμουν το Πάσχα στην περιφέρεια και θυμήθηκαν ότι τα μέτρα δεν πάνε άλλο, κακό του κεφαλιού τους. Ας μην ψήφιζαν τα νομοσχέδια. Τώρα είναι αργά. Επίσης, οι υπουργοί οι οποίοι πρωταγωνίστησαν με κραυγές και λυγμούς στην πορεία προς το «μαχαίρι» δεν δικαιούνται να ομιλούν τώρα που το καράβι γέρνει.  

Από την άλλη, η  αντιπολίτευση δεν γίνεται να περιμένει να πέσει η κυβέρνηση σαν ώριμο φρούτο. Για ποιους λόγους, όμως, να συζητάμε για κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας; Μήπως επειδή είναι  ό,τι ακριβώς θέλουν όλοι όσοι απομυζούν αυτήν την έρμη χώρα χρόνια τώρα;

Ένα πολιτικό σύστημα  «σπασμένο» στα τέσσερα, στα πέντε, θα είναι η χαρά των μονοπωλίων αυτής της χώρας. Κάθε είδους μονοπωλίων. Από τον τύπο και τα μέσα μαζικής  ενημέρωσης έως τις επιχειρήσεις. Τα μεγάλα «ψάρια», όσα αντέξουν, θα φάνε τα «μικρά». Η προσπάθεια «αποξήλωσης» της ελληνικής κοινωνίας που ξεκίνησε τον Οκτώβριο θα συνεχίζεται βίαια από εδώ και πέρα διότι τα χρήματα έχουν τελειώσει. Κι όλοι όσοι ομιλούν για λαϊκισμό θα τον αντικρύζουν κατάματα καθημερινά.  

Όσο για τον υπουργό Οικονομικών, αυτή την εβδομάδα, διαθέτει μια τελευταία ευκαιρία: να συνταχθεί με το συμφέρον των εργαζομένων Ελλήνων και όχι με τις αδιέξοδες προτάσεις της Τρόικας (λ.χ. νέες αυξήσεις ΦΠΑ ). Και, βεβαίως, εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να συγκρουστεί με την «σάρκα» του κόμματος του, τους συνδικαλιστές που θεωρούν την δημόσια περιουσία ως κτήμα τους. Την τελευταία φορά, την γλίτωσε με μια συνέντευξη τύπου ...αξίας 50 δισ. ευρώ από την Τροϊκα.  

Τώρα τα πράγματα είναι  διαφορετικά. Η δόση περιμένει… έγκριση. Αν σκέπτεται το πολιτικό του μέλλον είναι πολύ αργά πλέον. Το ταγκό που διάλεξε να χορέψει με την Τροϊκα, τους ξένους οικονομικούς οίκους ήταν εξ αρχής επικίνδυνο. Τώρα θα υποκλιθεί στα παιδιά με τα μαύρα γυαλιά και τα μαύρα κοστούμια…ή θα χάσει τα βήματα στο χορό με την Goldman Sachs και τους άλλους σαράφηδες.