Π. Γκρουμούτης: "Γιατί ο Σαρκοζί το έπαιξε Μπους…"

Οι καταιγιστικές  εξελίξεις, με την συμφωνία για ανάληψη  στρατιωτικής δράσης κατά του καθεστώτος Καντάφι από τις νατοϊκές δυνάμεις, με την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά κυρίως η  σπουδή που δείχνει η γαλλική  κυβέρνηση όχι μόνο στο να οργανώσει τη «δράση» της διεθνούς κοινότητας, αλλά πρακτικά να πρωτοστατήσει στις «χειρουργικές στρατιωτικές επεμβάσεις» κατά των στρατιωτικών μονάδων του Συνταγματάρχη Καντάφι, θυμίζουν … επικίνδυνα τις πρώτες ημέρες του αποκαλούμενου και Β΄ Πολέμου του Κόλπου, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες του τότε προέδρου Μπους είχαν επιλέξει να προχωρήσουν σε από αέρος επιθέσεις κατά των ιρακινών δυνάμεων πριν καν το ΝΑΤΟ αποφασίσει στον τρόπο, το χρόνο και τη μέθοδο της παρέμβασής του.

Αυτή τη φορά το ρόλο των ΗΠΑ παίζει η Γαλλία και του Προέδρου Μπους ο Νικολά Σαρκοζί. Μια πρώτη ανάγνωση ίσως οδηγήσει σε στρεβλά συμπεράσματα. Ναι, τα γαλλικά συμφέροντα που διακυβεύονται από την αναταραχή στην περιοχή (κατ΄ουσίαν όλη η Ανατολική Μεσόγειος και το φυσικό αέριο της) είναι σημαντικά. Το ίδιο συμβαίνει όμως και με μια πλειάδα άλλων ευρωπαϊκών και μη κρατών. Τα γεωπολιτικά συμφέροντα και ισορροπίες όμως είναι αυτά που «πιέζουν» το Μέγαρο των Ηλυσίων να προτρέξει των εξελίξεων και να μην αφήσει σε κανέναν αμφιβολία για το ποιος – και πως – «κάνει κουμάντο» στην περιοχή …

Γιατί η εικόνα είναι  πιο σύνθετη από όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά! Κι έχει να κάνει με τις σφαίρες επιρροής και το ρόλο των «πρωταγωνιστών» της Ευρώπης στην διαφαινόμενη «αναδιάρθρωση» της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

Η ιστορία πάει περίπου 16 – 17 χρόνια πίσω.

Λίγοι ίσως θυμούνται  πως το 1995 υπογράφηκε η περιβόητη  «Διακήρυξη της Βαρκελώνης». Μια  συμφωνία ουσιαστικά που στόχο είχε τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου  εμπορίου μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και των «εταίρων» τους – όπως τους αποκαλούσε το κείμενο της Διακήρυξης – στη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την λεκάνη της Μεσογείου. Μικρή λεπτομέρεια: η χρονική διάρκεια της τότε συμφωνίας, η οποία ουδέποτε επεκτάθηκε ή τροποποιήθηκε, ορίστηκε μέχρι τα τέλη του 2010.

Το Δεκέμβριο του 1997, ο επιφανής διεθνολόγος και πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των Ηνωμένων Πολιτειών Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, δήλωσε ότι η Γαλλία είχε ως μόνιμο πολιτικό στόχο την άσκηση ενός κεντρικού πολιτικού ρόλου στην ενωμένη Ευρώπη, παραλλήλως με την ανάληψη ηγετικής θέσης - «πυρήνα» έλεγε – στην ευρύτερη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική.

Το 2003 στη Λιβύη  εγκαινιαζόταν ένας ακόμα ενεργειακός  αγωγός, ονόματι Greenstream, που θα έπαιζε το ρόλο της κύριας γραμμής εφοδιασμού της Ευρώπης με φυσικό αέριο από τα κοιτάσματα της Λιβύης. Ο αγωγός από τη Ρας Λανούφ ως τη Σικελία…

Ο Νικολά Σαρκοζί, σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή του στην Προεδρία της Γαλλίας, φρόντισε να δείξει σε όλους και δη στους άσπονδους  φίλους του στην ΕΕ, το τι ακριβώς σχεδίαζε για εαυτόν και για τη χώρα του. Στα πλαίσια μιας σχεδόν «αυτοκρατορικής» περιοδείας στη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, επισκέφθηκε και τη Λιβύη το καλοκαίριο του 2007. Μέσα σε δύο ημέρες υπέγραψε πέντε σημαντικές συμφωνίες με τον Καντάφι, μεταξύ των οποίων μια συμφωνία πώλησης όπλων κατασκευής της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Αεροναυτικής και Άμυνας Διαστήματος (EADS), συμφωνίες για λογαριασμό της κρατικής ενεργειακής Total SA,αλλά και μια σημαντική πυρηνική συμφωνία!

Συμφωνίες που προβλημάτισαν – σωστότερα εξόργισαν – το Βερολίνο, με αποτέλεσμα επί εβδομάδες τα κεντροευρωπαϊκά ΜΜΕ να αποκαλούν το Γάλλο Πρόεδρο «ατίθασο» και να τον κατηγορούν ότι ενεργούσε μόνος του σε ό, τι αφορά στη Λιβύη (για παράδειγμα το Βερολίνο δήλωνε άγνοια για την οπλική συμφωνία καίτοι η EADS είναι γαλλο-γερμανικών συμφερόντων).

Ήταν τέτοια η  οργή των Γερμανών ώστε η ίδια η Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ να δηλώσει δημοσίως ότι «η ιδέα της Γαλλίας για μια Μεσογειακή Ένωση απειλεί την ΕΕ και τους θεσμούς της».

Ο Σαρκοζί δεν  πτοήθηκε και στις 13 Ιουλίου 2008 ανακοινώθηκε μια ακόμα Διακήρυξη, αυτή τη φορά μετά το πέρας της Συνόδου για  τη Μεσόγειο που είχε οργανώσει ο  Γάλλος πρόεδρος και κατά τη διάρκεια της οποίας η Μεσογειακή Ένωση (που είχε συσταθεί στη Βαρκελώνη το 1995) απλώς μετονομαζόταν σε «Ένωση για τη Μεσόγειο». Τότε ο Σαρκοζί μιλούσε για «μια δομή που αποσκοπεί να εργαστεί σε πλήρη συνάρτηση και με πλήρη σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και να αποκτήσει στο μέλλον κοινούς θεσμούς με αυτήν». Στη θριαμβευτική του εκείνη βραδιά ο Γάλλος Πρόεδρος είχε στο πλευρό του τους ηγέτες 43 χωρών (οι 27 της ΕΕ, συν οι: Αίγυπτος, Αλβανία, Αλγερία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ιορδανία, Ισραήλ, Κροατία, Λίβανος, Μαρόκο, Μαυριτανία, Μαυροβούνιο, Μονακό, Παλαιστινιακή Αρχή, Συρία, Τουρκία και Τυνησία).

Η κυρία Μέρκελ και  το «κλαμπ του Βερολίνου» όμως είχαν  την ισχύ να αφαιρέσουν σταδιακά κάθε ουσιαστικό έρεισμα και σκοπό  σε αυτή την «Ένωση». Δεν είχαν  καμία διάθεση να δουν τη Γαλλία να ηγείται ενός πόλου ικανού να αντιπαρατεθεί στην, τρεκλίζουσα από τότε, Ευρωζώνη.

Μόνο που η ιστορία  και οι εξελίξεις ουδέποτε μένουν στάσιμες. Και τώρα ήρθε η σειρά  του Νικολά Σαρκοζί να ξαναπροσπαθήσει  να αποκτήσει προβάδισμα στην κούρσα για τον «έλεγχο» της Γηραιάς  Ηπείρου και των συν αυτή χωρών.