Τάκης Τρακουσέλλης: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται...

Η αυτοκινητοβιομηχανία αποτελούσε πάντοτε τον καθρέφτη της κοινωνίας. Ηταν αυτή που έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο το επίπεδο ζωής των ανθρώπων που συνθέτουν μια κοινωνία. Μια κοινωνία ευημερεί όταν τα μέλη της είναι ευτυχισμένα. Εχουν δουλειά, ζουν ήρεμα και σχετικά άνετα, άρα αγοράζουν και αυτοκίνητα!

Η ευημερία της κοινωνίας, λοιπόν, αύξανε και τις πωλήσεις των νέων αυτοκινήτων. Η αύξηση των πωλήσεων ανάγκαζε τις αυτοκινητοβιομηχανίες να αυξάνουν την παραγωγή, για την οποία έπρεπε να προσληφθούν νέοι εργαζόμενοι. Αυτοί με τη σειρά τους έχοντας σταθερή εργασία, μεταξύ άλλων, αγόραζαν νέο αυτοκίνητο ή άλλαζαν το παλιό για να κινούνται με μεγαλύτερη ασφάλεια... Αυτός λοιπόν είναι ένας κύκλος «φυσιολογικής διαβίωσης» μιας κοινωνίας, η οποία με τα σημερινά δεδομένα μπορεί να χαρακτηριστεί «ευτυχισμένης διαβίωσης».
Πολλές φορές ο κύκλος αυτός χάλασε, καταστρέφοντας τη συνοχή της κοινωνίας και βέβαια την ευτυχή διαβίωση των ανθρώπων της.

Κοιτάζοντας την ιστορία της ανθρωπότητας, η αυτοκινητοβιομηχανία έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στις... καταστροφές μία κοινωνίας. Για παράδειγμα, κοινωνίες της Αμερικής έχουν χτυπηθεί ανελέητα από αποφάσεις της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας, οι οποίες προέκυπταν από τις επιλογές των πολιτικών.

Αυτό μας θυμίζει το τραγούδι «Johnny 99» που κυκλοφόρησε το 1983 ο  Τζόνι Κας (αλλά και ο Μπρους Σπρίνγκστιν). Ο Τζόνι του τραγουδιού ήταν ο Ράλφ, ένας από τους χιλιάδες τότε απολυθέντες της Ford. Απολύσεις που προήλθαν από το νεοφιλελεύθερο άνοιγμα του Ρόναλντ Ρέιγκαν και την αποβιομηχάνιση που επιχειρήθηκε τότε.
Αυτός λοιπόν έψαχνε απελπισμένα δουλειά, αλλά δεν έβρισκε. Μεθυσμένος, αφού είχε ανακατέψει διαφορετικά είδη αλκοόλ, μπήκε σε ένα σούπερ μάρκετ και σκότωσε έναν εργαζόμενο.

Ο Τζόνι Κας τραγούδησε μια αληθινή ιστορία που έπληξε ένα κομμάτι της Αμερικής. Ολα ξεκίνησαν από την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων της Ford, που μέχρι τότε ζούσαν μία ήρεμη ζωή. Μάλιστα ο τροβαδούρος φρόντισε να εντάξει και ένα δελτίο ειδήσεων στο τραγούδι του: «5 Μαρτίου 1982, 250.000 εργάτες αυτοκινητοβιομηχανίας χάνουν τη δουλειά τους. Μπορείς να διαβάσεις στα πρόσωπά τους τη βουβή απελπισία. Το βλέμμα τους δείχνει ότι έχασαν τους κόπους μιας ζωής. Δεν μπορούν να κοιτάξουν πιο μακριά απ’ ό,τι στην ουρά του ταμείου ανεργίας.
Σήμερα κλείνει το εργοστάσιο και από αύριο οι θόρυβοι των μηχανών του θα βρίσκονται μόνο στις μνήμες τους...».

Αφιερωμένο στους εργαζομένους της εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας που έχασαν τις δουλειές τους - το 17% του εγχώριου εργατικού δυναμικού...