Δ. Μαρκόπουλος: Περί «φραστικού» φασισμού

Με πραγματικό ενδιαφέρον παρακολουθούμε μεγάλα έντυπα με παράδοση στον Τύπο αλλά και γνωστούς δημοσιογράφους-τηλεαστέρες να τα βάζουν το τελευταίο διάστημα με το κύμα «γιουχαΐσματος» κατά γνωστών πολιτικών ή και με το κίνημα «Δεν πληρώνω».

Διάβαζα στη στήλη γνωστού συναδέλφου δηλαδή πως ο κ. Πάγκαλος δέχτηκε λίγο πολύ «φραστικό και ψυχολογικό λιντσάρισμα» ή πως πολλοί πολιτικοί φοβούνται να μιλήσουν σε δημόσιο ακροατήριο εξαιτίας των «συντονισμένων από την Αριστερά αντιδραστικών δυνάμεων».

Κάποιος άλλος συνάδελφος ειρωνεύτηκε όσους ζητούν το Σύνταγμα να γίνει πλατεία Ταχρίρ, αφού στο κάτω της γραφής η Ελλάδα δεν έχει ομοιότητες με την Αίγυπτο.

Βέβαια, δεν μας είπε ο καλός αναλυτής το άλλο: για τις ομοιότητες που δεν έχει η χώρα μας με την Ιρλανδία, η οποία πηγαίνει σε επαναδιαπραγμάτευση το μνημόνιό της ή με την Ισλανδία, η οποία με δημοψήφισμα αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της, με αποτέλεσμα να έχει καλύτερους αυτή τη στιγμή όρους διαπραγμάτευσης από τη χώρα μας.

Ολα όμως τα παραπάνω αποδεικνύουν το πόσο μακριά νυχτωμένοι είναι κάποιοι συστημικοί δημοσιογράφοι. Το πόσο έχουν ξεπεραστεί από την ίδια την κοινωνία, την οποία δήθεν εκφράζουν και αναλύουν. Είναι οι ίδιοι που στοιχημάτιζαν στη νίκη Γκιουλέκα στη Θεσσαλονίκη, στη νίκη του Κακλαμάνη στην Αθήνα ενώ δεν ήξεραν καν το όνομα Αμυράς. Να πάω και πιο πίσω; Αυτοί οι συνάδελφοι δεν είναι που έβγαζαν βέβαιο νικητή τον Ευάγγελο Βενιζέλο στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ ή μιλούσαν για τον «καταλληλότερο Καραμανλή»;

Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί, παρέα με τους δεινόσαυρους της πολιτικής ζωής και τις οικογενειακές δυναστείες που ρήμαξαν τον τόπο, ήρθε η ώρα να περάσουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και αυτό διότι η συμπαθής κάστα μας ζει και καθημερινά «ζυμώνεται» μεταξύ Κολωνακίου, Φιλοθέης και Κηφισιάς. Σπάνια καταδέχεται να κατέβει στον λαό, τον οποίο κρίνει και πολλές φορές αφορίζει σε λογική καθ’ έδρας κριτικής.

Είναι δηλαδή «φραστικός αυταρχισμός» η γιούχα στον Πάγκαλο και δεν είναι το αντίστροφο, οι συνεχείς προκλητικές δηλώσεις του αντιπροέδρου περί «κοπριτών» ή το περίφημο «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Είναι δυνατόν να μιλά για «φασισμό» ο κ. Πάγκαλος όταν επί κυβερνήσεως Σημίτη τα ΜΑΤ έδερναν συνταξιούχους; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος που έκανε τις ακραίες κοινωνικές δηλώσεις τρόπο ζωής να καταγγέλλει όσους τολμούν και του απαντούν με τον ίδιο τρόπο;

Μόνο ο κ. Πάγκαλος λόγω της επωνυμίας και των σχέσεών του με τα media έχει το δικαίωμα δηλαδή να μιλά και να λέει ό,τι θέλει; Οχι οι φοιτητές ή οι εργάτες; Αν λοιπόν αυτό δεν είναι φασισμός, τότε τι αλήθεια είναι; Για να μη θυμίσουμε το χαμηλό επίπεδο δηλώσεών του μπροστά σε ανοιγμένες κάμερες με σεξιστικά υπονοούμενα.
Αυτός είναι ο παχύδερμος πολιτισμός του ανθρώπου που θέλει να λέει πως προπηλακίστηκε κιόλας. Τον καθημερινό δικό μας προπηλακισμό βέβαια ούτε καν θέλει να τον σκέφτεται. Και αυτό επειδή ο γεροντικός εγωισμός τον τυφλώνει.

Τέλος, επειδή πολλά έχουμε ακούσει περί των θεωριών του χάους που θα επικρατήσουν αν η πολιτική ζωή της χώρας γίνει έρμαιο στις διαθέσεις «ακραίων ομάδων», να θυμίσουμε πως επί χούντας ως «ακραίο» είχαν χαρακτηρίσει και τον Αλέκο Παναγούλη, ως επικίνδυνο ανέφεραν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Μίκη Θεοδωράκη και ως «αντεθνικό στοιχείο» χαρακτήριζαν τη Μελίνα Μερκούρη.

Ανατροπές κατεστημένων λοιπόν δεν γίνονται χωρίς οι συντηρητικές δυνάμεις και τα τσιράκια τους να μην κατηγορήσουν όσους τις επιδιώκουν. Ομως η Ιστορία λέει πως οι εξεγέρσεις αργά ή γρήγορα φέρνουν αποτέλεσμα. Και τότε πολλοί είναι αυτοί που θα χάσουν τον ύπνο τους.