Δ. Παφίλας: Στους δρόμους και οι ομογενείς

Αξιοπρόσεκτη  η αντίδραση των Ελλήνων του  εξωτερικού τις τελευταίες ημέρες. Δεν υπάρχει εκδήλωση με Έλληνες επισήμους που να μην σημειωθεί επεισόδιο, σε σημείο που να θυμίζει άλλες εποχές.  

Με την συνδρομή της γερμανικής αστυνομίας, ο πρωθυπουργός γλίτωσε  από τις αντιδράσεις  Ελλήνων φοιτητών στο Βερολίνο. Διαμαρτυρίες, φωνές, αντιμετώπισε και ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Πάγκαλος σε εκδήλωση για τον κ. Κώστα Γαβρά στο Παρίσι.  

Τι να έχουν  πάθει άραγε οι Έλληνες του εξωτερικού; Τίποτε. Ποτέ δεν ήταν καλύτερα. Απλά, οι ομογενείς Έλληνες του εξωτερικού αντιλαμβάνονται διπλά την δραματική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα σε έναν χρόνο. Πολλοί από τους ομογενείς, εδώ και χρόνια, έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα είναι μόνο ένας προορισμός διακοπών καθώς δεν μπορούν να  εργαστούν, να λειτουργήσουν, ακριβώς όπως στην χώρα την οποία εργάζονται ή σπουδάζουν. Κάνουν πέτρα την καρδιά τους και αντιμετωπίζουν την βαριά ευρωπαϊκή νύχτα από τις 4 το απόγευμα. Η Ελλάδα, όμως, παραμένει πάντα εκεί σε μια γωνία του μυαλού τους, δεν  μπορεί να φύγει ποτέ.  

Κάθε επαφή  με την πατρίδα είναι βάλσαμο στο εξωτερικό. Παλιότερα λ.χ. πολλοί Έλληνες έκαναν και 200 χλμ για να αγοράσουν  όλες  τις ελληνικές εφημερίδες. Από την παλιά Ακρόπολη έως την Αυριανή. Σήμερα, με την τεχνολογία οι αποστάσεις έχουν μικρύνει καθώς ακούνε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, διαβάζουν σελίδες στο διαδίκτυο. Και ποια είναι η άμεση επαφή τους σήμερα με την χώρα ;

Να αντικρύσουν  τον κ. Πάγκαλο ώστε να τους εξηγήσει πως τα έφαγαν μαζί; Όχι, βέβαια.  

Οι ομογενείς  βλέπουν ότι η χώρα, έναν χρόνο μετά το Μνημόνιο, όχι μόνο βρίσκεται σε χειρότερη θέση, αλλά δεν έχει κάνει ούτε ένα βήμα- πέραν των περικοπών και των φόρων. Χρωστούσε 240 δισ. και τώρα χρωστά 340 δισ. ευρώ – συν τα 110 δισ. που παίρνει από την Τρόικα σταδιακά. Ακόμη κι αν κάνει μια αναδιάρθρωση 30% στο χρέος θα χρωστά πάλι 240 δισ. ευρώ με το βραχνά του Μνημονίου, μια ύφεση 4% και υψηλή ανεργία. Και το χειρότερο; Οι δανειστές απαιτούν την πώληση περιουσιακών στοιχείων, αφού το Μνημόνιο προβλέπει κατάσχεση, όταν δεν αποπληρώνονται οι τόκοι. Τα πρωτογενή πλεονάσματα αργούν όπως καθυστερεί και μια πολιτική που θα έβαζε σταδιακά τέλος στην σημερινή Ελλάδα των 10 οικογενειών.  

Το υπουργείο  Οικονομικών αδυνατεί- όπως ομολόγησε  ο ίδιος υπουργός Οικονομικών στην Τρόικα να φορολογήσει τους μεγάλους καταθέτες και τους μεγάλους ιδιοκτήτες. Αδυνατεί, επίσης, να συγκρουστεί με την βάση των συνδικαλιστών σε διάφορες ΔΕΚΟ για ψηφοθηρικούς λόγους. Κι αφού ο υπουργός Οικονομικών ομολόγησε την αποτυχία, του υπέδειξαν τι θα κάνει με τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δισ. ευρώ.  

Όλα αυτά τα βλέπουν  οι ομογενείς όπως είδαν και την  μεγαλύτερη κινητοποίηση – από το 1973 και μετά – με περίπου 100.000 κόσμου στον δρόμο.  Όταν ο κόσμος έχει βγει στον δρόμο και οι Έλληνες πνίγονται  στα δακρυγόνα, τι λέτε να κάνουν οι ομογενείς; Θα ακούνε χωρίς αντιδράσεις τις ομιλίες που λένε ότι «οι κοινωνίες κάνουν τις αλλαγές» ή ότι «Θα ήθελα να πάρω μέρος στις πορείες»;