Londonism ένα καλό παράδειγμα

Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο Londonism; Για όσους δεν αρέσκονται στην ανάγνωση των διεθνών ειδήσεων ή στην ανάδειξη των τάσεων από την αλλοδαπή να πούμε πως ο νέος αυτός όρος αφορά την καινούργια τάση (εδώ και τρία περίπου χρόνια) που ακολουθείται από την τοπική αυτοδιοίκηση της μεγάλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Το Λονδίνο λοιπόν εισάγει ένα νέο μοντέλο, που πολύ καλό θα ήταν να προσπαθήσει να αντιγράψει όχι μόνο η πρωτεύουσα μας αλλά και ολόκληρή η χώρα. Τι δηλαδή;

Το Londonism καλεί τη βρετανική κυβέρνηση σε αύξηση των δαπανών του Κράτους σε υποδομές αλλά και σε ταυτόχρονη φιλελευθεροποίηση στο θέμα της μετανάστευσης. Ναι καλά ακούσατε. Ενώ εμείς θέλουμε να διώξουμε τους μετανάστες, οι Βρετανοί έχοντας αυτό το πρόβλημα στην πόρτα τους εδώ και δεκαετίες αλλάζουν και παίρνουν νέα στροφή. Κι αυτό διότι μελέτες αποδεικνύουν πως οι μετανάστες έδωσαν τη σημερινή πολυπολιτισμική αλλά και αυξητική στα οικονομικά μεγέθη διαρκώς εικόνα της πόλης.

Όλα αυτά τα μαγικά γίνονται ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 υπό τη μπαγκέτα του «κόκκινου» Δημάρχου του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον αλλά και τη δημιουργική κι όχι όπως συνηθίζουμε καταστροφική και δίχως φαντασία στην Ελλάδα, αντιπολίτευση του εκκολαπτόμενου διαδόχου του Ντέιβιντ Κάμερον στην ηγεσία των Συντηρητικών, Μπόρις Τζόνσον.

Τι μάθημα όμως έχει να πάρει η Αθήνα αλλά και η Ελλάδα από το νέο φαινόμενο του Londonism; Από μια πόλη που διαρκώς αναπτύσσεται και πρωτοπορεί παγκοσμίως; Που φθάνει στο σημείο να κοντράρει στα ίσια ακόμα και την ταλαιπωρημένη από την κρίση Νέα Υόρκη; Πρώτον, πως ο καπιταλισμός εάν έχει σοσιαλιστικές αποχρώσεις μπορεί και να πετύχει. Ο κόκκινος Κεν δεν ακολούθησε τη γραμμή Τσίπρα. Και φόρους έβαλε και στην ιδιωτική πρωτοβουλία έδωσε ώθηση να «αλώσει» το City. Αυτή όμως η πολιτική έδωσε θέσεις εργασίας και μετέτρεψε τα αλλοτινά docklands από μίζερα τοπία σε «πεδία επιχειρηματικών μαχών» και φυσικά κερδών. Ταυτόχρονα όμως επέβαλλε μια νέα ατζέντα αξιοποίησης των εκατομμυρίων μεταναστών. Πήρε τους καλύτερους μαζί του χωρίς να έχει διάθεση να τους θάψει στα υπόγεια της Αχαρνών ή της τρώγλες του Μεταξουργείου. Ανέδειξε τις αρετές του να ζεις σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα την πόλη του. Όχι κλειδώνοντας τους μετανάστες στη Νομική και φωνάζοντας για τα δήθεν άσυλα.

Δεύτερο μάθημα που έχουμε να πάρουμε είναι πως η πολιτική συναίνεση μερικές φορές βοηθά την προαγωγή αποτελεσμάτων. Αυτό το μήνυμα πρέπει να το πάρουν άμεσα τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευσή μας. Γιατί ακριβώς εδώ πάσχει η Ελλάδα. Στην παντελή διάθεση συνεργασίας.

Τρίτο μάθημα που έχουμε να πάρουμε είναι πως με τις ιδεοληψίες και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος πρόοδος δεν γίνεται να υπάρξει. Η Αθήνα θα παραμένει έτσι ένα ταπεινό βλαχοχώρι των Βαλκανίων και η Ελλάδα μια περιφέρεια του Νότου.  Η Αριστερά πρέπει να δει αλλιώς το αύριο κι όχι σε μια προοπτική ριζοσπαστικοποίησης των δρόμων, όμως και η δεξιά οφείλει να μην αναθεματίζει το διαφορετικό. Κι αυτό διότι μερικές φορές το να στρουθοκαμηλίζουμε και να μην βλέπουμε πως οι Αλβανοί, οι Άραβες και οι Πακιστανοί εκτός από προβλήματα μπορούν να μας φέρουν και πιο κοντά σε κάτι που έχουμε ξεχάσει. Στον υπόλοιπο πλανήτη.