Η “διπολικότητα” του gaming

Τώρα πια είναι  συνηθισμένο το φαινόμενο να δαιμονοποιούνται τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Από τα παλιά χρόνια του DOOM και του Wolfenstein τα οποία έδειχναν αίμα, βία και «διαβολικά πράγματα» ήταν πολλοί εκείνοι οι οποίοι είχαν βιαστεί να ανάψουν τους πυρσούς και να κυνηγήσουν το καινούριο φαινόμενο που απειλούσε τις βολεμένες απόψεις περί πραγματικότητάς τους. Κι όμως, τα games όχι μόνο επιβίωσαν αλλά έχουν γίνει και μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες στον κόσμο, με μεγάλες εταιρίες όπως η Electronic Arts να διαθέτουν εκατομμύρια δολάρια για ένα και μόνο παιχνίδι.

Συνήθως οι πολυαναμενόμενοι τίτλοι όπως ήταν πριν από καιρό το Modern Warfare 2 της IW (Infinity Ward), έχουν ως αποτέλεσμα απολαβές εκατομμυρίων, που κάνουν απόσβεση τα οποιαδήποτε έξοδα και δαπάνες κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τους. Αυτό το γεγονός είναι εφικτό απλούστατα λόγω των Χολλυγουντιανών διαστάσεων που έχουν λάβει τα παιχνίδια, τα οποία είτε έχουν πραγματικά 3D γραφικά, είτε μουσική από βραβευμένων με Όσκαρ συνθετών (βλέπε Χανς Ζίμερ), είτε στα οποία έχουν δώσει τις φωνές τους διάσημοι αστέρες του Χόλλυγουντ ή του Broadway, είτε όλα τα παραπάνω μαζί. Επίσης, ο αριθμός των games που είχαν λανσαριστεί και τώρα πια γίνονται ταινίες, όλο και αυξάνεται.

Τέτοια παιχνίδια, που συζητούνται τόσο πολύ, πριν βγουν στην αγορά, με σκηνές από εκτέλεση αμάχων σε αεροδρόμια (Modern Warfare 2), με σεξουαλικές σκηνές με ιερόδουλες (Hot Coffee mod για το Grand Theft Auto), με πολιτικά υπονοούμενα και στοχευμένες παρατηρήσεις περί αμερικανικού ιμπεριαλισμού αλλά και κομμουνιστικής βιαιότητας (Call of Duty: Black Ops) είναι σίγουρες επιτυχίες. Οι περισσότεροι γνωρίζουν πως “there is no such thing as bad press”, ή Ελληνιστί, «δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο όπως κακή δημοσιότητα».

Και αυτό αληθεύει μέχρι  ενός σημείου. Το σημείο βρασμού έρχεται  όταν το θέμα ξεπερνάει την δημοσιότητα  και γίνεται πια πηλός στα  χέρια οποιασδήποτε παράταξης, είτε αυτών που κυνηγούν τα games όπως το Τέρας του Δρ. Φράνκενσταϊν, είτε από αυτούς που αποζητούν τη βία στα παιχνίδια είτε διότι πάσχουν από οξεία «παρωπίτιδα» είτε επειδή έχουν εθιστεί στην φαντασιοπληξία και τον εντυπωσιασμό που δεν τους προσδίδει η βαρετή καθημερινή ζωή τους.

Αυτές οι δύο παρατάξεις γεμίζουν καθημερινά το διαδίκτυο με τις στενόμυαλες παρατηρήσεις τους. Κανένας δεν έχει το αλάθητο και  ομολογώ πως υποπίπτω σε τέτοια λάθη υπέρ των games συχνά.

Σήμερα, 24 Ιανουαρίου 2011, συνέβη το θλιβερό γεγονός στο  αεροδρόμιο Domodedovo της Μόσχας. Πολλοί μπορεί να το παρομοιάσουν με την πίστα «No Russian» του παιχνιδιού Modern Warfare 2. Άλλοι, όχι. Είναι ο κλασσικός κυκεώνας του συσχετισμού μεταξύ της ζωής και της τέχνης. Μερικοί θα ανοίξουν τις ντουλάπες για να βγάλουν τους δαυλούς και τις τσουγκράνες και άλλοι θα ψάξουν το διαδίκτυο συγκεκριμένα για να «χτυπήσουν» τους αντιπάλους τους.

Γιατί αυτό το φαινόμενο; Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε όλοι τέλος πάντων πως το θέμα έχει δύο πλευρές; Κανείς δεν υποστηρίζει πως τα παιχνίδια δεν επιδρούν στην ψυχοσύνθεση των νέων, αλλά στο κάτω κάτω της γραφής είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις των ατόμων που βγαίνουν με κάποιο όπλο και «θερίζουν» τους συμμαθητές τους, και είναι σχεδόν σίγουρο πως δεν φταίνε ούτε τα παιχνίδια, ούτε οι ταινίες, ούτε τα σουρεαλιστικά έργα τέχνης.

Η απλή απάντηση είναι  πως τα άτομα αυτά είχαν ήδη  ψυχολογικά προβλήματα, ή τα είχαν  «μαθητεύσει» φανατικοί του οποιουδήποτε χώρου για να κάνουν αυτό που έκαναν. Κανείς δεν σκέφτηκε να κατηγορήσει  την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους σε ταινίες του Χόλλυγουντ που έδειχναν το ίδιο, ή παρεμφερές πράγμα, και αν κάνω λάθος και κάποιος το σκέφτηκε, απλά είχε πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή του από ό, τι θα έπρεπε.

Ας σταματήσουμε να χτυπάμε τα παιχνίδια και να τα θεωρούμε δαίμονες. Είναι μία  άλλη μορφή τέχνης που η νέα  γενιά απολαμβάνει πολύ. Γιατί  να κυνηγάμε αυτά και όχι τα δελτία ειδήσεων που δείχνουν τρομοκρατικές  επιθέσεις, εγκλήματα, πολιτικά σκάνδαλα και λοιπά καθημερινά συμβάντα που  είμαι σίγουρος πως περισσότερο  επηρεάζουν την ψυχολογία κάποιου  ώριμα σκεπτόμενου ατόμου από  ότι κάποιο game που έδειξε τη σφαγή αμάχων με όπλα και μάλιστα επέδειξε και το τρομακτικό της υπόθεσης.

Οι gamers δεν είμαστε ψυχασθενή άτομα, ούτε έχουμε απευαισθητοποιηθεί ενάντια σε εικόνες πόνου και καταστροφής. Απλά είμαστε αρκετά ώριμοι, για να μπορούμε να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους.