Ενας «πορνοστάρ» στο Φεστιβάλ Αθηνών

Τι είναι ο «Πορνοστάρ»; Μια παράσταση που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος, ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης που τολμά να πειραματίζεται τα τελευταία 20 χρόνια. Συνεργάστηκε με την Ελενα Πέγκα το 1999, όταν ο Ρήγος σκηνοθέτησε τα «Καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» πάνω σε πασαρέλα, σ’ ένα κλαμπ, και δέκα χρόνια αργότερα το ξανανέβασε στο θέατρο Ροές.

Στο νέο της έργο η Πέγκα προσπαθεί να δει πέρα από στερεότυπα και χαρακτηρισμούς, «φωτίζει τα πρόσωπα πίσω από μια απρόσωπη βιομηχανία υποβάλλοντας στην αναζήτηση της αληθινής τους ταυτότητας και της αληθινής τους καταγωγής μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και συγκίνησης», αναφέρει χαρακτηριστικά το δελτίο Τύπου.
Τι ακριβώς θα δούμε στη σκηνή; Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει τις απαντήσεις: «Ενα αστυνομικό θρίλερ, ένα υπαρξιακό έργο, δύο διηγήματα του Μπολάνιο που έχουν ήρωες πορνοστάρ, το ένα έναν άντρα, το άλλο μια γυναίκα, και διαβάζοντάς τα μου γεννήθηκε η ιδέα για το έργο αυτό. Είναι μια μοντέρνα παράσταση με πολλά στοιχεία από τη βιομηχανία του πορνό και την αισθητική της. Αυτό θα είναι το επικάλυμμα, η ωμή σεξουαλικότητα, η ωμότητα. Στην ουσία του είναι ένα ιδιαίτερα εσωτερικό έργο, βαθύ ψυχολογικό, με ιδιαίτερο λόγο. Εμείς το είδαμε ως διατριβή πάνω στην ψυχολογία των ηρώων του πορνό.

Μελετήσαμε τα υπαρκτά πρόσωπα, μια Ιταλίδα και τον Ελληνα πορνοστάρ. Δεν χρειάστηκε να βρεθώ σε κάποιο γύρισμα πορνό. Αυτές οι ταινίες είναι ιδιωτικής χρήσης. Ο θεατής αισθάνεται οικεία να τις παρακολουθήσει μόνος του. Το έργο δεν μιλάει για το πορνό αλλά το μετά. Τον αθέατο κόσμο, αυτό που δεν βλέπουμε. Οι περισσότεροι που γυρίζουν ταινίες πορνό αποξενώνονται από το σώμα τους. Η ακραία χρήση του σώματος στις ταινίες τούς κάνει να χάνουν κάτι από τη μυθολογία της σεξουαλικής επαφής. Υπάρχουν μαρτυρίες που λένε όλοι ότι “το πορνό με έκανε να αισθάνομαι ξένος με το σώμα μου”. Αυτό ουσιαστικά πραγματεύεται αυτή η παράσταση. Την αποξένωση του σώματος και τη μελαγχολία που προκαλεί αυτή η παραδοχή».

Ανεβάζει την παράσταση ως διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής Σκηνής; «Δεν μου έγινε η πρόταση για το Φεστιβάλ Αθηνών. Ουσιαστικά όλη η συζήτηση έγινε προτού αναλάβω το πόστο αυτό. Την κουβέντα για την παράσταση την έκανε η Ελενα, με την οποία έχουμε άριστη συνεργασία εδώ και χρόνια. Με τον Γιάννη Νιάρρο είχαμε προσπαθήσει να συνεργαστούμε στο παρελθόν αλλά δεν βρίσκαμε τη σωστή στιγμή».

Μόλις ολοκληρώθηκαν οι παραστάσεις του «Βαβέλ» μπήκε στον κόσμο του «Πορνοστάρ». Πώς αλλάζει τόσο εύκολα τους κόσμους του; «Αντιμετωπίζω κάθε δουλειά ως ξεχωριστά δωμάτια. Οπως πηγαίνεις από την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι. Το θέατρο έχει εντελώς διαφορετική προσέγγιση από τον χορό. Δεν επηρεάζομαι. Κάθε δουλειά είναι ξεχωριστή και την αντιμετωπίζω διαφορετικά. Εχουμε ήδη ανακοινώσει το πρόγραμμα της Λυρικής. Θα ανεβάσω τη “Λίμνη των κύκνων”, όταν είχα σκηνοθετήσει το έργο στο παρελθόν κρίθηκε επιτυχημένο, οπότε αποφάσισα να το κάνω με άλλον τρόπο, με νεοκλασική μορφή. Η αναζήτηση της ομορφιάς του θέματος της “Λίμνης των κύκνων” είναι ένα ανεξάντλητο θέμα. Προτείνω να μη χάσετε το τρίπτυχο χορού Στραβίνσκι “Από τη Ρωσία με αγάπη”».

Ρωτάμε τον Γιάννη Νιάρρο τι κάνει στον «Πορνοστάρ»; «Τον κεντρικό ήρωα που προσπαθεί όπως όλοι μας να λύσει τα υπαρξιακά του. Χάνεται σε έναν κόσμο γεμάτο αναμνήσεις αναζητώντας τον πατέρα του. Είναι ένα ζουμερό έργο. Αυτό που ζούνε οι πορνοστάρ ως κανονικότητα είναι μια ακραία συνθήκη. Οπως ακριβώς και οι καλλιτέχνες. Δεν αντέχουν αυτή τη ζωή ουσιαστικά, τους αφήνει ένα τεράστιο κενό. Με τον Κωνσταντίνο Ρήγο ήθελα να συνεργαστώ χρόνια. Ηθελα να δουλέψω μαζί του μόλις βγήκα από τη σχολή. Είχα πάει σε οντισιόν όταν έκανε το “Cabaret”. Και επιτέλους ήρθε η τέλεια στιγμή, είναι μια ωραία συγκυρία με ένα μοντέρνο έργο. Μαγεύτηκα από το κείμενο. Είναι ένας μεταμοντέρνος κόσμος. Πώς μπήκα στον ρόλο; Μέσα από το κείμενο. Σκέφτηκα τι ψυχολογικά θα κουβαλούσε ένα παιδί που μεγάλωσε με μια μητέρα πορνοστάρ. Πάντα με αφορά ο ψυχικός κόσμος ενός ήρωα. Παίζω συνέχεια ψυχάκια, δολοφόνους και αρρώστους στο θέατρο.

Δεν ξέρω γιατί με προτιμούν γι’ αυτούς τους ρόλους. Ισως το πρόσωπό μου τους βγάζει το εντελώς αντίθετο και θέλουν οι σκηνοθέτες να παίξουν με τις αντιθέσεις και μου δίνουν τον ρόλο του αλήτη. Μου αρέσουν οι ακραίοι ρόλοι. Γι’ αυτό κάνω θέατρο, δεν μπορώ τους άχρωμους και αδιάφορους ρόλους. Τον χειμώνα θα με σκηνοθετήσει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”, θα κάνουμε ξανά την παράσταση “Στέλλα κοιμήσου” και μια μουσική stand up παράσταση στο Faust, το “Life begins after Grammys”. Τραγουδάω και παίζω πιάνο. Κάνω και stand up. Θέλω να περάσω κι εγώ καλά μαζί με τους θεατές. Αυτός είναι ο σκοπός».