Φεμινιστικά μπλουζάκια: Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το παλιό μακό σου

Όταν οι γυναίκες με τα πλακάτ που διαμαρτύρονται στους δρόμους για τα δικαιώματα των απανταχού καταπιεσμένων γυναικών ανά την υφήλιο φορούν το ίδιο ακριβώς tshirt με τα μοντέλα της παρισινής εβδομάδας μόδας έχουμε (με την ορολογία της μόδας) μια “στιγμή” (μετάφραση του moment δηλαδή κάτι που αποσπά την προσοχή μας και λαμβάνει μεγάλη κάλυψη στα media). Η Νάταλι Πόρτμαν μίλησε στην πορεία των γυναικών στο Λος Άντζελες τον περασμένο Μάρτιο φορώντας το διάσημο πλέον Dior t-shirt με το θρυλικό σλόγκαν “We Should All be Femisists”, το σλόγκαν που ο οίκος δανείστηκε από την συγγραφέα Chimaamanda Ngozi Adichie και έγινε το πιο ινσταγκραμικό μπλουζάκι της χρονιάς. 



Η Ριάνα φόρεσε και το hoodie που σχεδίασε το μοντέλο της Victoria's Secret με το σλόγκαν “this pussy grabs back” ως αντίδραση στο μισογυνιστικό σχόλιο του Τράμπ. Η Αλέξα Τσανγκ ανέβασε φωτογραφία της με το tshirt του label Deep End Club του DJ Tennessee Thomas με το σλόγκαν “In Solidarity” σχετικά με το women's march (δηλαδή πέρασε το μήνυμα “πορευόμαστε ενωμένες”). Η Αριάνα Γκράντε ανέβασε στο Instagram φωτογραφία της με ζακέτα με το πρόσωπο της Μαλάλα Γιουσαφζάι -της νεαρής Πακιστανής που δίνει αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών στη χώρα της και της απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης-  και το σλόγκαν “fight like a girl”. Αυτές οι εικόνες ενώνουν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, εκείνο της επιφανειακής σελεμπριτογκλαμουριάς και των αγώνων για την πολιτική διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων για τις γυναίκες, προφανώς επειδή οι εξωτερικοί παράγοντες απαιτούν από δύο εχθρούς να συμμαχήσουν μπροστά στο μεγαλύτερο κακό, τον κόσμο που μετατρέπεται σε φαλλική αρένα με τον Τραμπ να καμαρώνει για τις σεξουαλικές επιθέσεις σε γυναίκες δημοσίως και ανερυθρίαστα. 

Δεν σε κάνει ένα tshirt φεμινιστή. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ούτε αν οι ατέλειες της βιομηχανίας της μόδας κηλιδώνουν τα φεμινιστικά ιδεώδη. Δεν είναι καν το ηθικό ζήτημα που προκύπτει από  ένα φθηνό μπλουζάκι μαζικής παραγωγής από χαμηλόμισθες εργάτριες με σλόγκαν “in solidarity”. Είναι η δυναμική του tshirt να σαμποτάρει τους σκοπούς της ξεκάθαρα σεξιστικής και μισογυνίστικης κουλτούρας που “βλέπει” μια γυναίκα μόνο αν είναι όμορφη με τα κλασικά κριτήρια. Ωστόσο και στην περίπτωση εκείνη δεν της δίνει φωνή παρά μονάχα εικόνα. Αυτά τα μπλουζάκια λένε ηχηρά κάτι που το κατεστημένο δεν θέλει να ακούσει και να δει. Μπορεί το Dior μπλουζάκι να περνάει το μήνυμα με τον παραδοσιακό σικ και ήσυχο θηλυκό τρόπο. Αλλά υπάρχουν στην αγορά πλήθος μηνύματα που δίνουν μια νότα κυνικού χιούμορ και πολιτικής αναρχίας που λείπουν από τον κόσμο της μόδας. Για παράδειγμα, το μπλουζάκι που σχεδίασε η Ελληνίδα influencer Μιρκέτα Βιδάλη με το σύνθημα “shine bright like a vagina”. Η έλλειψη χιούμορ στην μόδα είναι κάτι που θεωρείται προαπαιτούμενο. Η άδεια να κάνει κανείς αστεία είναι ένδειξη δύναμης. Τα αστεία έχουν αξία (καταλαβαίνει κανείς γιατί, παρακολουθώντας την εκπομπή Saturday Night Live). 






Ο φεμινισμός έγινε της μόδας την στιγμή που ο οίκος Chanel, τον Σεπτέμβρη του 2014 έκανε σόου μανιφέστο με την Κάρα Ντελεβίν να κρατάει πλακάτ με συνθήματα “Ladies First” και “Women's Rights are Alright”. Τότε φόρεσαν τα Fawcett Society μπλουζάκια με το σύνθημα “This is what a feminist looks like” οι Άγγλοι σελέμπριτι με πιο χαρακτηριστικό τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Τον επόμενο χρόνο η Κάρα Ντελεβίν με την τότε σύντροφό της Άνι Κλαρκ φωτογραφήθηκαν με μπλουζάκι με σύνθημα “THE FUTURE IS FEMALE”, ξεκάθαρο σύνθημα του ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος των 70s. 

Βέβαια το Dior tshirt της πρώτης γυναίκας creative director  του οίκου Μαρία Γκράτσια Κιουρί   στοιχίζει όσο ένα iphone (περίπου 700€) και μέρος των εσόδων (δεν έχει γίνει γνωστό το ποσοστό) του θα διατεθεί για την φιλανθρωπική οργάνωση που επέλεξε η Ριάνα, Clara Lionel Foundation. Μια πιο οικονομική λύση για να κάνεις ένα πολιτικό fashion statement ίσως είναι το tshirt των 10€ “I am a feminist” του Asos.