Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος: Ο μικρός με το τεράστιο ταλέντο

Ο Κωνσταντίνος Aγγελόπουλος δεν βλέπει τηλεόραση, δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ του πρωινή εκπομπή, για πρώτη φορά είδε τον Γιώργο Λιάγκα στο YouTube στο περσινό «The Voice», αλλά ποτέ δεν τον έχει δει στην εκπομπή του στον ΑΝΤ1. Κάπως έτσι κατανοώ τον λόγο που ήρθε στη συνάντησή μας κρατώντας στα χέρια του το βιβλίο του Φλομπέρ «Μαντάμ Μποβαρί», το οποίο διάβαζε σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής του με το λεωφορείο, τον προαστιακό και το μετρό, από το Ολυμπιακό Χωριό όπου μένει μέχρι την οδό Ιφικράτους όπου συναντηθήκαμε. «Πάντα διάβαζα. Μάλλον με παρακίνησαν τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Ξεκίνησα με ελληνική μυθολογία, "Χάρι Πότερ", στη συνέχεια διάβασα Νίτσε, Πλάτωνα, Καντ. Γενικά, μου αρέσει η φιλοσοφία, με γοητεύει».

Ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, στην 3ης Σεπτεμβρίου και στην Αριστοτέλους. Εχει άλλα 4 αδέλφια -τρία μεγαλύτερα και ένα μικρότερο-, ο πατέρας του είναι διακοσμητής εσωτερικών χώρων και η μητέρα του ασχολείται με τα οικιακά. Αυτό που θυμάται πολύ έντονα από τη «γεμάτη ευτυχισμένες στιγμές» παιδική του ηλικία είναι τα παιχνίδια στη Φωκίωνος Νέγρη, το ποδόσφαιρο που έπαιζε με τους φίλους του και τα ποδήλατα που καβαλούσαν για να κάνουν βόλτες στις γειτονιές. Από πολύ μικρός ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική λόγω του μεγαλύτερου αδελφού του, του Παναγιώτη, ο οποίος εργάζεται ως επαγγελματίας τραγουδιστής. «Πριν από δυο-τρία χρόνια βρήκα μία παλιά ξεχαρβαλωμένη κιθάρα, αγόρασα χορδές, ξεκίνησα να τη γρατζουνάω, έψαξα στο Ιντερνετ ό,τι έχει σχέση με τη μουσική και κάπως έτσι αυτό το πράγμα εξελίχθηκε», μου εξηγεί. Η απόφαση για να συμμετάσχει στο «The Voice» ήταν των γονιών του που πίστευαν στο ταλέντο του και στην εξέλιξη που θα είχε δίπλα σε σημαντικούς επαγγελματίες της μουσικής.



Σοβαρός, μετρημένος και ιδιαίτερα διαβασμένος, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος σκέφτεται και μιλάει σαν νέος αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας

Αρχικά δεν ήθελε να δηλώσει συμμετοχή, μετά πείστηκε. «Λόγω του επαναστατικού της ηλικίας μου στην αρχή δεν ήθελα να λάβω μέρος στο παιχνίδι. Μετά όμως κατάλαβα ότι όλο αυτό δεν γίνεται για το θεαθήναι. Αντιλήφθηκα πως οι άνθρωποι δουλεύουν και πίσω από τις κάμερες, στηρίζοντάς μας ουσιαστικά -τόσο το κανάλι όσο και οι coaches- πέρα από όσα δείχνει η τηλεόραση. Υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον! Επίσης θεωρώ ωφέλιμο το γεγονός ότι μπορώ να προωθήσω τη δουλειά μου σε ένα ευρύτερο κοινό». Παραδέχεται πως έχει άγνοια κινδύνου σε σχέση με κάποιον επαγγελματία που βρίσκεται στο show. Ωστόσο, δεν αισθάνεται ανταγωνισμό από κανέναν. Ούτε ένιωσε μέχρι στιγμής πισώπλατες μαχαιριές, ιδιαίτερα μετά τον χαρακτηρισμό του ως φαβορί, που την τελευταία βδομάδα έγινε ακόμη πιο έντονος. «Θεωρώ πως είμαι ερμηνευτής κατά κύριο λόγο. Και γι’ αυτό λειτουργώ πιο συναισθηματικά. Το τραγουδιστικό-τεχνικό κομμάτι προσπαθώ να το βελτιώνω μέρα με τη μέρα».

Ο ίδιος πάντως είναι βέβαιος πως δεν μπορεί ακόμη να ονομάσει τον εαυτό του τραγουδιστή, καθώς του ακούγεται πολύ βαρύ. «Υπάρχουν κάποιοι μέσα στο παιχνίδι που με ονομάζουν “μικρό”, αλλά δεν θεωρώ πως διαχωρίζομαι λόγω ηλικίας. Πιστεύω ότι η αντιμετώπιση της παραγωγής αλλά και των coaches είναι ίδια προς όλους. Και έτσι πρέπει να ’ναι».

1.000 μηνύματα σε μια μέρα

Στο πρώτο live του «The Voice», την προηγούμενη Κυριακή, ήταν ο πρώτος διαγωνιζόμενος από την ομάδα του Αντώνη Ρέμου που κατάφερε να κερδίσει το κοινό ώστε να τον κρατήσει μέσα στο παιχνίδι με εκατοντάδες τηλεφωνήματα και έτσι να συμμετάσχει απευθείας στο τρίτο live.

Του αναφέρω επίσης τις ζητωκραυγές που ακούγονταν όταν τελείωσε το «Δείξε μου τον τρόπο» του Ζακ Στεφάνου που τραγούδησε εκείνο το βράδυ, τα 1.000 μηνύματα που έλαβε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook από θαυμαστές και -κυρίως- θαυμάστριές του, αλλά και μία εταιρεία στοιχημάτων που τον θέλει να φτάνει μέχρι τον τελικό και μάλλον να κερδίζει το παιχνίδι. «Δεν τα καταλαβαίνω όλα αυτά που γίνονται», μου λέει και συνεχίζει: «Θεωρώ πως αν δεν πορεύεσαι στη ζωή σου με σεμνότητα και ταπεινότητα, δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι στο τέλος. Το γεγονός πάντως ότι είμαι αρεστός στον κόσμο σε κάθε περίπτωση με τιμά και με κολακεύει. Μου δίνει κίνητρο για να το εξελίξω».

«Δεν θες να κερδίσεις στο παιχνίδι;», τον ρωτώ. «Ο στόχος του καθενός όταν μπαίνει σε κάποιο διαγωνισμό είναι να βγει νικητής. Αλλά ήδη έχω κερδίσει πολλά πράγματα. Ακόμη και αν αποχωρούσα την Κυριακή από το “The Voice” δεν θα με ενοχλούσε, γιατί έχω ήδη αποκομίσει πολύ σημαντικές εμπειρίες: είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με ταλαντούχους ανθρώπους, να μιλήσουμε για τις τεχνικές τους, το διάφραγμα, τις δεύτερες φωνές, πράγματα που λόγω της αυτοδιδασκαλίας μου δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μάθω στο παρελθόν».

Με την αναγνωρισιμότητα δεν έρχεται σε δύσκολη θέση, του αρέσει όταν του μιλάει ο κόσμος, ακόμη και όταν κάποια κοριτσάκια τον σταματούν στον δρόμο ζητώντας του να βγάλουν φωτογραφία μαζί του, κάτι που τον φέρνει ενίοτε σε αμηχανία. «Αυτό που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι τα social media. Πρέπει να απαντάω γύρω σε 100 μηνύματα τη μέρα - το λιγότερο. Θέλω να τους ικανοποιήσω όλους, αλλά είναι λίγο δύσκολο», παραδέχεται.

Μακριά από τα μπουζούκια και τη Eurovision

Καθώς μιλάμε μου εξηγεί πως -αν και ερασιτέχνης- η σχέση του με τη μουσική είναι κάπως ιδιαίτερη. «Μου αρέσει να απομονώνομαι όταν μελετώ μουσική. Εχει τύχει να ακούω την "Τρίτη Συμφωνία" του Τσαϊ­κόφσκι, να μπουκάρει στο δωμάτιό μου η μάνα μου στη μέση του έργου και να τη βάλω από την αρχή γιατί είχα χάσει τη ροή. Η μοναξιά επίσης με εμπνέει. Ο χρόνος που περνάει κανείς μόνος του, προκειμένου να αναλογιστεί κάποια πράγματα για εκείνον και τους άλλους, θεωρώ πως είναι από τους πιο σημαντικούς».

Του φέρνω παράδειγμα τη Μαρία-Ελενα Κυριάκου, την περσινή νικήτρια του «The Voice», που εκπροσώπησε φέτος την Ελλάδα στη Eurovision, ενώ ταυτόχρονα τραγούδησε σε μεγάλα νυχτερινά μαγαζιά και τον ρωτάω αν θα ήθελε και εκείνος να κάνει κάτι παρόμοιο μετά το τέλος του show του ΑΝΤ1. «Σε καμία περίπτωση δεν με αφορά η Eurovision!», απαντά κατηγορηματικά. «Επίσης θα προτιμούσα να κάνω εμφανίσεις με βάση αυτά που μου αρέσουν. Ποτέ δεν θα επέλεγα να εμφανιστώ σε μια πίστα με γαρίφαλα, γιατί δεν θα ένιωθα εγώ καλά μέσα μου».



«Θεωρώ πως, αν δεν πορεύεσαι στη ζωή σου με σεμνότητα και ταπεινότητα, δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι στο τέλος», δηλώνει ο Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος δεν ακούει ποπ μουσική, του αρέσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος, το ρεμπέτικο, το ελληνόφωνο ροκ και η πανκ, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Nick Cave. Του λέω πως με βάση αυτά που μου αναφέρει θα ακούγεται λίγο περίεργο στο κοινό το γεγονός ότι ανήκει στην ομάδα του Αντώνη Ρέμου. «Επέλεξα για coach μου τον Ρέμο γιατί ήταν εκείνος που με διεκδίκησε περισσότερο, ενώ γύρισε σχεδόν αμέσως μόλις ξεκίνησα να τραγουδάω στα blinds. Το λογικό θα ήταν να διαλέξω την Ασλανίδου, αλλά μου άρεσε ο ενθουσιασμός του Αντώνη. Είχε πατήσει το κουμπί πριν καλά-καλά τελειώσει ο πρώτος στίχος! Και στην πορεία δεν το μετάνιωσα ούτε στιγμή. Εχω πάρει πάρα πολλά από εκείνον. Σκέψου ότι στην αρχή έλεγα πως η Βανδή έχει εκτασάρα -αν ακούσεις το “Παράτα με” της Δέσποινας θα μείνεις κάγκελο-, ο Μέθυσος (σ.σ.: ο Μιχάλης των Stavento) έχει πιο underground ακούσματα τα οποία μικρότερο με είχαν εμπνεύσει, ενώ η Ασλανίδου έχει έναν συναισθηματισμό στη φωνή που με μαγεύει. Ακούγοντας, όμως, μετά Ρέμο συνειδητοποίησα ότι μηχανικά σιγοτραγουδούσα κάποιους από τους στίχους των τραγουδιών του, πράγμα που με έκανε να καταλάβω το πόσο εμβληματική μορφή είναι στον χώρο του τραγουδιού. Στις πρόβες, επίσης, κατάλαβα ότι η ενστικτώδης επιλογή μου στον Ρέμο ήταν τελικά η πιο ωφέλιμη για μένα». «Δεν σε αντιμετωπίζει ως τον μικρό της ομάδας του;», τον ρωτώ. «Οχι! Και χαίρομαι που συμβαίνει αυτό γιατί θέλω να είμαι ίσος προς ίσον», μου απαντά.

Γράφοντας ποιήματα

Στον ελεύθερο χρόνο του ο Κωνσταντίνος δεν πηγαίνει σε κλαμπ, προτιμά τα κουτούκια, να συχνάζει στα Εξάρχεια και σε ρεμπετάδικα, του αρέσει να παίζει μπάσκετ -αν και θεωρεί τον εαυτό του ατάλαντο στον αθλητισμό-, δεν έχει ιδέα από αυτοκίνητα, μηχανές, ομάδες και ζώδια (δεν ξέρει καν τι ζώδιο είναι!), δεν πίνει ποτέ καφέ, ενώ λατρεύει να κάνει βόλτες στην Αθήνα. Μου λέει επίσης πως ασχολείται έντονα με την πολιτική, χωρίς όμως να ανήκει σε κάποια οργάνωση, αναφέροντας από μνήμης ένα απόφθεγμα του Χατζιδάκι, το οποίο συμμερίζεται και ο ίδιος: «Οταν η νεολαία μιας χώρας ασχολείται με τις πολιτικές οργανώσεις και τα κόμματα, τότε η χώρα κινδυνεύει».

Φέτος ο Κωνσταντίνος πηγαίνει στη Β’ Τάξη του 6ου Γενικού Λυκείου Αχαρνών, είναι μαθητής του 18-19 και νιώθει κάπως αγχωμένος γιατί την επόμενη μέρα της συνάντησής μας θα δώσει εξετάσεις στα Αρχαία Γενικής Κατεύθυνσης και στα Θρησκευτικά. «Ελπίζω να πάω καλά!», μου λέει. Εκτός από το να διαβάζει καθημερινά βιβλία φιλοσοφίας, Καρυωτάκη, Εντγκαρ Αλαν Πόε και Πολυδούρη, του αρέσει πολύ να γράφει και ο ίδιος ποιήματα και πεζά. Ανοίγει την μπλε τσάντα με την οποία είχε έρθει στο ραντεβού μας φορώντας την στους ώμους, βγάζει ένα τετράδιο και μου το δίνει να το ξεφυλλίσω μέχρι να πέσω σε κάτι δικό του. Ηταν ένα ποίημά του που είχε τίτλο «Σε σένα μιλάω» και ήταν πράγματι πολύ καλό. Και όπως συμβαίνει συνήθως με την προσωπικότητά του, θα στοιχημάτιζαν ορισμένοι διαβάζοντάς το πως δεν το έγραψε ένας 16χρονος που έγινε 17 την προηγούμενη βδομάδα, αλλά κάποιος αρκετά μεγαλύτερος ηλικιακά, με περισσότερες εμπειρίες ζωής, κάποιος που έχει βιώσει τραύματα και θαύματα.