Οταν ο Δανίκας συνάντησε τη Δούκισσα

Ο θειος μου ο Γερασιμάκης -Θεός σχωρέσ’ τον- μου ’λεγε: «Τα βλέπεις εκείνα εκεί τα πλασματάκια;». Εγώ κοιτούσα την μπάλα. «Βρε σύνελθε, τα βλέπεις εκείνα εκεί τα κοριτσάκια;». «Τα βλέπω», του έλεγα. «Ε, βάλ’ το καλά στο μυαλό σου. Τα κορίτσια κι εσύ είσαστε από διαφορετική φυλή. Εκείνες έχουν γεννηθεί με μάτια ακόμα και στα πισινάκια. Βλέπουν και σε καταλαβαίνουν από πίσω». Και ολοκλήρωνε με μια φράση που μ’ έχει στοιχειώσει: «Τον εχθρό σου να τον έχεις κοντά σου και να τον περιποιείσαι καλύτερα από τον φίλο σου. Να το θυμάσαι».

Ο θείος Γερασιμάκης -από το σόι της Κεφαλονίτισσας της μάνας μου- κάποια στιγμή είπε στη γυναίκα του - τον «εχθρό» του: «Ασπασία, πετάγομαι μέχρι το περίπτερο να πάρω τσιγάρα». Πετάχτηκε, εξαφανίστηκε. Μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε. Ακούγεται σαν ανέκδοτο αλλά είναι αλήθεια πέρα ως πέρα...



Σκηνή 1η: Ο θεοκόμματος στον καθρέφτη μου!

Κοντά στο τέλος του περσινού Μαΐου. Μετά το πέρας του Φεστιβάλ Καννών. Οταν ο Θέμος και ο Βαγγέλης με κάλεσαν να τα πω «Ολα» για τις λεσβιακές ανησυχίες της Αντέλ. Βιαζόμουνα εγώ. Γιατί πού να φανταστώ αυτό που είδα στον καθρέφτη την ώρα που με βάφανε και με πουδράρανε στο δωμάτιο του μακιγιάζ. Εκεί λοιπόν που ρωτούσα τις μακιγιέζ - ως γνήσιος φιλάρεσκος- «πώς σας φαίνομαι, κορίτσια», βλέπω το είδωλό της στον καθρέφτη. Σαν οπτασία. Το φόρεμα κολλημένο στη σάρκα της. Η σάρκα της κολλημένη στους χυμούς της. Και οι χυμοί της κολλημένοι στη νοσηρή φαντασία μου. Το στόμα μου έχασκε. Η ανάσα μου επιταχύνθηκε. Το μόνο που πρόλαβα να πω στον εαυτό μου ήταν: «Θεέ μου, αυτός ο μ......ρος θα με στείλει στην κόλαση μια ώρα αρχύτερα!». Και πριν ανοίξω το στόμα μου για να συστηθώ, ακούω την οπτασία να λέει. Ετσι ακριβώς: «Κύριε Δανίκα, δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που σας βλέπω από κοντά!». Αυτό ήταν. Πετάχτηκα! Μαζί μου πετάχτηκαν οι πούδρες, το μακιγιάζ και ό,τι είχε απομείνει από «μαγκιά». Πετάχτηκα για να συνέλθω από την ηλεκτρική εκκένωση. Και όρμησα... διακριτικά (!) να την ασπαστώ τρεις φορές. Στα μάγουλα. «Γιατί τρεις;» ρώτησε. «Για να ξεχωρίζουμε», απάντησα. Η συνέχεια μοιάζει με κομεντί. Εκείνη με όλες τις φυσικές «αποσκευές» της προχωρούσε μπροστά. Εγώ, παρέα με το μόνιμο σαρδόνιο χαμόγελο του Βαγγέλη Περρή, ακολουθούσαμε πίσω. «Ρε συ», του λέω ψιθυριστά, «ποια είναι αυτή η μ.......ρα;». «Ελα, δεν ξέρεις;». «Μα τον Θεό δεν ξέρω». «Η Δούκισσα η Νομικού», μου λέει. «Δηλαδή;». «Να, εκτός των άλλων, είναι και η πρωταγωνίστρια της ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου».


Σκηνή 2η: Η Μπριζίτ Μπαρντό, η Κάθλιν Τέρνερ και η Νικόλ Κίντμαν
Περιττό να πω ότι στη διάρκεια της ηδονικής «ανάκρισης» σχετικά με τις επιδόσεις της Αντέλ, το βλέμμα μου είχε κολλήσει με UHU πάνω της. Στα μαλλιά, στα χείλη, στα μάτια και σε όλα τα υπερχειλίζοντα και ανασηκωμένα φορτία της. Μόνο τον τόνο της φωνής του Θέμου και του Βαγγέλη ξεχώριζα. Περιττό να πω ότι το ίδιο βράδυ, μετά τη μετάδοση της εκπομπής, το τηλέφωνο κουδούνιζε ασταμάτητα. «Α ρε τυχεράκια», o ένας. «Θα την ξαναδείς;», o άλλος. «Μπορώ να ελπίζω κι εγώ έστω από μακριά;», o τρίτος. Σχεδόν ο μισός αρσενικός πληθυσμός που γνώριζα πίστευε ότι από σπόντα ευλογήθηκε κι αυτός από την ομορφιά της.

Από τότε και μέχρι να την ξαναδώ στη «Λιμουζίνα» (το όνομα της ηρωίδας είναι Κολέτ από τη Γαλλία, αλλά επειδή κατάγεται από τη Λιμόζ όλοι τη φωνάζουν «Λιμουζίνα»), από τότε, λοιπόν, έκανα διάφορες σκηνοθεσίες στο μυαλό μου. Αλλοτε την έβλεπα ως Μπριζίτ Μπαρντό στην «Περιφρόνηση» του Γκοντάρ. Με τον φακό να «γλείφει» την ολόγυμνη σάρκα της.

Μπρούμυτα φυσικά. Αλλοτε ως Κάθλιν Τέρνερ -με παρτενέρ τον Γουίλιαμ Χαρτ- στην «Εξαψη» του Λόρενς Κάσνταν. Αλλοτε ως Νικόλ Κίντμαν στους «Αλλους» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. Αλλοτε ως Ιρέν Ζακόμπ στη «Διπλή ζωή της Βερόνικα» του Κριστόφ Κισλόφσκι. Ποτέ όμως δεν τη σκηνοθέτησα «πορνογραφικά». Κάτι από πάνω της -κυτταρικά- έβαζε φραγή ανάμεσα σε αυτήν και το hard core porno. Περίεργα πράγματα. Και όμως εξηγήσιμα.



Σκηνή 3η: Ο άντρας με το βλέμμα, η γυναίκα με το αφτί
Στο μυαλό μου σουλατσάριζε μια διαπίστωση. Οτι δηλαδή οι ζωντανές κούκλες κάνουν έρωτα με τον καθρέφτη τους. Με τον εαυτό τους. Με τον θαυμασμό τους. Αντιθέτως. Οι μέτριες τα δίνουν όλα. «Φαλλοκρατικές αηδίες», θα πείτε. Ανδρική εμπειρία αιώνων, θα πω.

- Αλήθεια, το ’χεις ακούσει αυτό; (Καθόταν απέναντί μου με σταυρωμένους τους γυμνούς διαβήτες της. Γυμνούς μέχρι το μισό. Του μηρού. Ισως και πιο πάνω. Πάλι το φόρεμα κολλημένο πάνω της. Πάλι ο «λαιμός» του φορέματος σκαρφάλωνε μέχρι τον λαιμό της. Πάλι τα «φορτία» ανασηκωμένα σε σημείο που να πιστεύεις ότι μια αόρατη κλωστή τα είχε δέσει με κάποιο ιπτάμενο αερόστατο. Πάλι τα χέρια της ακολουθούσαν χορογραφημένες κινήσεις. Πάλι κρυστάλλινος ο τόνος της φωνής της. Και πάλι το χρώμα των ματιών της πηγαινοερχόταν μεταξύ του γαλάζιου, του μπλε, του πράσινου και του βεραμάν. Πάλι η ίδια αίσθηση. Στο τέλος της κουβέντας κατάλαβα. Θα το καταλάβετε κι εσείς. Τόσο κοντά, μα τόσο μακριά. Αυτό το θηλυκό είναι ο ζωντανός ορισμός της αποστασιοποίησης - ορολογία προερχόμενη από το θέατρο του Μπρεχτ).
-Τι να έχω ακούσει;



- Οτι ο άνδρας επιλέγει με το βλέμμα. Η γυναίκα με το αφτί. Ο άνδρας την ομορφιά. Η γυναίκα το μυαλό.
-Πολύ σωστά. (Ο τόνος της φωνής ίδιος σε όλες τις απαντήσεις, σαν να λέει «σεισμός» με ήρεμο ύφος. Ούτε μπλαζέ, ούτε με πανικό.)

- Δηλαδή, τα δικά σου κριτήρια ποια είναι;
-Η εξυπνάδα, το χιούμορ, η ευφυΐα, το πνεύμα.

- Οχι τα looks;
-Στην αρχή μπορεί. Με την πρώτη ματιά. Υστερα όμως έρχεται το κρίσιμο τεστ. Πόσο έξυπνος και πνευματώδης είναι αυτός;

(Προς στιγμήν μου πέρασε η σκέψη να τη ρωτήσω «εγώ πώς σου φαίνομαι; Ταιριάζω στις προδιαγραφές σου;», αλλά την έδιωξα. Φοβήθηκα τη χυλόπιτα.)

- Ακούγεται πολύ εγκεφαλικό…
-Μα όλα προέρχονται από εδώ. (Το δαχτυλάκι της με την ίδια χορογραφημένη κίνηση έδειξε το δεξιό ημισφαίριο των κατάξανθων μαλλιών της. «Βαμμένα θα είναι», είπα μέσα μου.)

- Εγκεφαλικός ο έρωτας;
-Ιδιαιτέρως στη γυναίκα. Ο άντρας είναι πιο ευαίσθητος και ευσυγκίνητος. Αν σου φύγει η γυναίκα σου, έφυγε. Πάει. Πρώτα φεύγει με το μυαλό και ύστερα φεύγει το κορμί της. Bye bye…



-Και αν σου φύγει ο άντρας; (Τώρα, τι ερώτηση είναι αυτή; Μπορεί κάποιος να έφυγε απ’ αυτό το «παιδί»; Κι όμως, όλα είναι πιθανά. Αλλο πράγμα το «φαίνεσθαι» και άλλο το «είναι».)
-Ο άνδρας φεύγει πρώτα με το κορμί. Εσύ το είπες. Η γυναίκα επιλέγει με το αφτί, ο άντρας με το βλέμμα.

- Και η καρδιά;
-Κι αυτή ερεθίζεται εγκεφαλικά. Ολα λειτουργούν από το πολύπλοκο εργαλείο που λέγεται εγκέφαλος.

- Αποστειρωμένη λογική…
-Καθόλου. Εσύ νομίζεις ότι τη δουλειά την κάνει η συναισθηματική χημεία. Στην πραγματικότητα το πάνω χέρι το έχει το μυαλό.

- Ακούγεσαι έμπειρη με τις ερωτικές σχέσεις...
-Κι όμως, οι σχέσεις μου ήταν ελάχιστες.

- Πόσες;  
-Α, δεν θα σου πω...

- Κι αν σε ρωτήσω ψιθυριστά στο αφτί; Κι αν σου υποσχεθώ ότι θα μείνει μεταξύ μας;
-Αποκλείεται!



- Μα, με προκαλείς όταν λες ότι οι σχέσεις σου ήταν ελάχιστες!
-Ε, δεν παίζεσαι. Τέλος πάντων... (Και μου είπε. Οτι οι περισσότερες σχέσεις της ήταν πλατωνικές. Μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, ο πρώτος πλατωνικός «εραστής» προέκυψε στη Β’ Τάξη του Δημοτικού. Η πρώτη σχέση-σχέση -εννοεί μη πλατωνική- δημιουργήθηκε στη Γ’ Λυκείου. Με διάρκεια δύο ετών.)

- Τόσο πολύ;
-Ολες οι σχέσεις μου ήταν μεγάλης διάρκειας. Μα, τι νομίζεις; Είμαι σεμνό κορίτσι. Πιστεύω στην οικογένεια. Είμαι πιστή και αφοσιωμένη. (Μέσα μου άρχισα ν’ ανησυχώ.)

- Δηλαδή δεν εξαπάτησες;
-Ποτέ και κανέναν. Οταν είμαι με κάποιον, είμαι μ’ αυτόν. Πάει τέλειωσε.

- One night stand;
-Είπαμε, όχι.

- Ούτε για δείγμα; Να πεις ότι το έκανες κι αυτό;
-Ποτέ!

Σκηνή 4η: «Το κορίτσι θέλει ξύλο...»
Δύο μήνες πριν από την προβολή της «Λιμουζίνας» έπεσα, τυχαία, σε café της Βαλαωρίτου, πάνω στον Νίκο Παναγιωτόπουλο. Πάντα εκρηκτικός. Πάντα φουριόζος. Πάντα πνευματώδης. Πάντα ανατρεπτικός. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, μόνο αυτός θα τολμούσε να επιλέξει ως ηρωίδα του ένα πλάσμα εντελώς απαίδευτο ερμηνευτικά. «Γιατί όχι», μου είπε. «Ο ηθοποιός στο σινεμά είναι υπόθεση του σκηνοθέτη. Αλλωστε εκατοντάδες ερασιτέχνες έλαμψαν σε ταινίες θρυλικών δημιουργών». Πολύ ορθά. «Και το αποτέλεσμα;», τον ρώτησα. «Α, είναι εξαιρετική. Οργανωμένος εγκέφαλος. Εντελώς επαγγελματίας. Ξέρει άριστα ελληνικά. Και ξέρει να τα προφέρει σωστά».

Στην αρχή σκέφτηκα πονηρά. Ως κριτικός. «Τι περίμενες να πει; Οτι η Δούκισσα δεν είναι καλή;». Με το που είδα την ταινία, συμφώνησα. Και πλειοδότησα. Φανταστείτε. Σε μια σκηνή κάποιος από την αντροπαρέα «ζωγραφίζει» την Κολέτ με μια φράση που αποθεώνει τη Δούκισσα: «Η ομορφιά της μίγμα Μπαλζάκ, Σταντάλ, Φλομπέρ, Σαρτρ και Ζορζ Μπρασένς».



Με τον Νίκο Κουρή σε σκηνή από την ταινία «Η Λιμουζίνα»


Κόψε κάτι... Τα παραλές! Με αυτή τη φράση να στριφογυρίζει στο κρανίο μου και παρέα με μια άλλη που σε ανύποπτο χρόνο η Σίρλεϊ ΜακΛέιν την είχε εκστομίσει φάτσα φόρα ενώπιον 500 δημοσιογράφων απ’ όλες τις γωνιές του πλανήτη, γύρισα την κουβέντα και της είπα:

- Εχεις ακούσει το όνομα Σίρλει ΜακΛέιν;
-Πολύ πιθανό. Και λοιπόν;

- Είχε πει ότι «όποια πρωταγωνίστρια ισχυρίζεται πως δεν έχει “κοιμηθεί” με τον σκηνοθέτη και τον συμπρωταγωνιστή της σας λέει ψέματα». Ισχύει αυτό;
-Τι θέλεις να πεις;

- Ερωτεύτηκες τον Παναγιωτόπουλο;
-Δεν θα μπορούσε να συμβεί. Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα σεβασμό γι’ αυτόν. (Η λέξη «σεβασμός» είναι η πανοπλία κάθε θηλυκού απέναντι σε οποιαδήποτε παρεκτροπή.)

- Μόνο σεβασμό;
-Υποκλίθηκα στον ακομπλεξάριστο χαρακτήρα του, το σπινθηροβόλο πνεύμα του και το ατελείωτο χιούμορ του. Είναι σπουδαίος επειδή δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Λατρεύω τους ανθρώπους που αυτοσαρκάζονται. Αυτό έμαθα κοντά στον Θέμο και τον Βαγγέλη. Να μη δραματοποιώ τα πράγματα. Να πετάω τα βαρίδια. Να βλέπω τη ζωή πιο ανάλαφρα. Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.

- Και η άλλη φράση που ο Τάκης Σπυριδάκης εκστομίζει στην ταινία ότι για να «στρώσεις θέλεις ξύλο και γ...»;
-Αυτά είναι ατάκες του σεναρίου. Δεν είμαι βιτσιόζα!



Επίλογος: Παρθεναγωγείο
Αρχισε να μου τη δίνει η καθαρότητα των απαντήσεών της. Η ορθότητα της σκέψης της. Η απλότητα του λόγου της. Και πάνω απ’ όλα η εγκεφαλικότητά της. Μετά βολεύτηκα με την άποψη που έχουμε εμείς του «ισχυρού» φύλου για τις εκπροσώπους του «ασθενούς». Οτι κάθε σωστή γυναίκα άλλα σκέφτεται, άλλα θέλει, άλλα λέει και τελικά άλλα κάνει. Αβυσσος η ψυχή της. Εμείς μπροστά σε κάθε θηλυκό πολυμορφικό «εργαλείο» είμαστε μια βίδα. Ούτε...

- Να σου πω την αλήθεια, νομίζω ότι όλα, μα όλα, τα είχες μελετήσεις και είχες επιλέξει κάθε λέξη προσεκτικά. Ας πούμε, τελικά τι είσαι; Ηθοποιός; Μοντέλο; Τηλεπαρουσιάστρια;  
-Τίποτα απ’ όλα αυτά. Μισώ θανάσιμα τις ταμπέλες και τις ετικέτες. Ούτε ηθοποιός, ούτε τηλεπαρουσιάστρια, ούτε μοντέλο. Ενα κορίτσι από τον Πειραιά, οπαδός του Ολυμπιακού, που σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ, που για να βγάλω το ψωμί μου δούλεψα ως βοηθός γκαρσόνα στην καφετέρια της γειτονιάς μου, που εκ τύχης κέρδισα τον τίτλο της Σταρ Ελλάς και που με επέλεξαν από τα κανάλια να παρουσιάζω διάφορες εκπομπές. Είμαι αυτό που είμαι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

- Ούτε μισό βίτσιο;
-Θέλω να πιστεύω πως είμαι σεμνή, ντροπαλή, πιστή και οικογενειακή.

Φεύγοντας «είδα» να με ακολουθεί η δική μου μούντζα. Πήγα να επιβεβαιώσω τις φαντασιώσεις μου και κατέληξα να κουβεντιάζω με μια μαθήτρια του Παρθεναγωγείου. Να, μακάκα!