Plásmata 3: Το μεγαλύτερο πάρτι της τέχνης επιστρέφει στην Αθήνα

«We’ve met before, haven’t we?». Μια φράση του Ντέιβιντ Λιντς γίνεται η αφορμή για να δει κανείς τα αλλόκοτα ωραία «πλάσματα» που μπορεί να περιφέρονται στο πάρκο, που έρχονται στα όνειρά του ή μάλλον κάνουν την πραγματικότητα, όπως στις ταινίες του Λιντς, να μοιάζει με αλλόκοτο όνειρο. Τα Plásmata 3 του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίον του Αρεως δεν είναι άλλη μια έκθεση, γιατί στις πόλεις τα στημένα έργα δεν έχουν πια καμία σημασία, ούτε είναι απλώς μια σειρά από εικαστικές εγκαταστάσεις, αλλά αφορμές για γιορτή και σκέψη, για να ζήσεις αυτά τα ανοιχτά έργα. Γιατί αν κάτι δεν το ζεις και δεν το νιώθεις, δεν υπάρχει.

Στην τρίτη τους επαναφορά στις ανοιχτές αφηγήσεις που στήνονται στην πόλη, τα Plásmata 3 του Ιδρύματος Ωνάση ξαναθυμίζουν τι σημαίνει ανοιχτός δημόσιος χώρος, ζωντανό έργο τέχνης, δικαίωμα στην τεμπελιά - κάτσε ώρα, πιες τα ποτά σου και ξέχασέ τα όλα, κάνε μια βουτιά στο παρελθόν που σου θυμίζει κομμάτια από το μέλλον.




Το γεγονός του καλοκαιριού μοιάζει με ένα ατελείωτο πάρτυ στην καρδιά της πόλης, όπου τα καλλιτεχνικά έργα, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και με μια διάθεση πειραματισμού, σε καλούν να τα κάνεις δικά σου ακούγοντας ταυτόχρονα τις ωραίες μουσικές από το όμορφα τοποθετημένο στον χώρο περίπτερο του Stegi Radio, απολαμβάνοντας εξωτικές γεύσεις από κουζίνες του κόσμου στις αυτοσχέδιες καντίνες ή μια ωραία ταινία στο open air cinema που έχει στηθεί σε μια γωνιά του πάρκου.




Μπορεί άλλωστε η ομορφιά να βρίσκεται στο βλέμμα αυτού που την αναζητά, πολλές φορές όμως προκύπτει και εκεί που δεν την περιμένεις, στις απρόσμενες γωνιές του δικού σου ταξιδιού στη χώρα των θαυμάτων: μπορεί να είναι ένας φιλόσοφος που στροβιλίζεται μέσω της τεχνολογίας για να σου θυμίσει τη δική σου με το memento mori στο «Focus!» του Αndreas Wannerstedt, αλλά και απρόσμενα ερωτικά καλέσματα: πόσο σπαρακτική μπορεί να είναι η τρυφερότητα στο υπέροχο έργο «Love me. Lick me. Forgive me.» από νέον της Janis Rafa; Οχι, δεν πρόκειται για παράδοξα, αλλά για έναν άλλο τρόπο βιώματος στην πόλη, για έργα που ταυτόχρονα σε κινητοποιούν και σε ταξιδεύουν.




Το Ιδρυμα Ωνάση και η καλλιτεχνική διευθύντρια Αφροδίτη Παναγιωτάκου, η οποία επιμελήθηκε την έκθεση, δεν τα έκαναν όλα αυτά χωρίς λόγο: θέλουν να ξεχάσεις την ασχήμια, να ξαναθυμηθείς την τρυφερότητα, να αφήσεις ακόμα και τη λογική της ερμηνείας του έργου τέχνης, να ξαναδείς με άλλα μάτια την πόλη. Εκεί όπου άλλοι σου λένε να κλειστείς σε μουσεία, τα Plásmata 3 σε παρακινούν να βγεις έξω και να περιπλανηθείς για να ξαναθυμηθείς τα κρυμμένα κομμάτια του εαυτού σου: όπως όταν κάθεσαι στην παραλία και ακούς μόνο τον ήχο από τα κοχύλια, την πιο όμορφη δηλαδή μουσική της φύσης στο έργο του Moritz Simon Geist, όπως όταν χαζεύεις περίτεχνους κίονες -μόνο που εδώ σε καλούν να ξαπλώσεις πάνω τους- και αναλογίζεσαι πώς ερωτεύονταν, πώς ζούσαν και τι μουσικές άκουγαν αυτοί οι Αθηναίοι αιώνες πριν, ταυτόχρονα με εμάς και τους επόμενους κατοίκους στο μέλλον.




Ολα αυτά είναι εκπλήξεις του πάρκου περίπου όπως οι εκπλήξεις του ονείρου ή της ζωής: εκεί όπου ο Ντέιβιντ Λιντς θα πρόβαλλε τις δικές του σουρεαλιστικές σκηνές σε έναν φανταστικό χωρόχρονο, μόνο που εδώ ξετυλίγονται ολοζώντανες μπροστά σου, όπως με τον Yoann Bourgeois που αιωρείται στο κενό της σκέψης και σε σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά στη ζωντανή περφόρμανς «Απλησίαστο Σημείο της Αιώρησης», με τα αλλόκοτα πλάσματα που προβάλλουν ανάμεσα από τη βλάστηση και σε κινητοποιούν στο έργο του Αίαντα Κόκκαλη, με τις σύγχρονες αμαζόνες σε ένα άλλο τελετουργικό, βγαλμένο από τους αιώνες, τότε που νεαρά παιδιά σκαρφάλωναν σε αφηνιασμένους ταύρους στα ταυροκαθάψια -ένας άλλος τρόπος να αποκτήσεις ξανά επαφή με τη γη στο έργο της Εφης Γούση-, αλλά και με αυτή τη διαφορετικά υπνωτιστική «Πομπή σκιών» του διάσημου εικαστικού William Kentridge, τον οποίο πρώτη φορά νιώθεις τόσο κοντά εδώ, στο Πεδίον του Αρεως.