Το κόλλημα της Κατερίνας Παπουτσάκη με τους... εραστές

«Πλέον, όσο μεγαλώνω αισθάνομαι πως βρίσκομαι όλο και πιο κοντά σε αυτά που θέλω και αποφεύγω τις διάφορες Σειρήνες που μπορεί να με καλούν και να με μπερδεύουν», μας λέει η Κατερίνα Παπουτσάκη.

Η όμορφη ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο People και αποκάλυψε πώς παρά το φορτωμένο της πρόγραμμα έχει μάθει πια να βρίσκει τις ισορροπίες της. Και έχει μάθει να διαχειρίζεται τη φήμη, το ενδιαφέρον των media, τη ματαιοδοξία που κάθε άνθρωπος που εκτίθεται δημόσια είναι λογικό να έχει…

Είναι η εμπειρία που βοηθάει…
Βέβαια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να την πατήσεις κιόλας. Όλα είναι μέσα στη ζωή.

Πώς καταλαβαίνεις ότι χάνεις το δρόμο σου; Υπάρχει κάποιο καμπανάκι, κάποια σήματα που αντιλαμβάνεσαι, μια συμπαντική σφαλιάρα;
Είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, δεν έχω φάει συμπαντική σφαλιάρα, σε σχέση με το πώς είναι τα δεδομένα της ζωής. Κοιτάζω γύρω μου, έχω ανοιχτές τις κεραίες… Αν είσαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος και βλέπεις πέρα από τη μύτη σου -τον δίπλα σου δηλαδή-, κάπως ξυπνάς.

Ποιο είναι το τελευταίο κόλλημα που έχεις «φάει»;
Έχω κολλήσει με ένα τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα, το «Όπως ξυπνούν οι εραστές».

Είδαμε μετά το σκάνδαλο Weinstein να ανοίγουν διάφορα θέματα γύρω από τις ανισότητες που υπάρχουν στο επάγγελμα του ηθοποιού. Πέρα από τη σεξουαλική παρενόχληση, τέθηκε για άλλη μια φορά και το θέμα της ανισότητας των αμοιβών ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες. Στην Ελλάδα έχεις παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο;

Νομίζω ναι, ισχύει σε ένα βαθμό, χωρίς βέβαια να είμαι και απολύτως βέβαιη. Φυσικά, δεν μπορώ να ξέρω και ακριβώς πόσα παίρνει ο καθένας. Γενικά, απαιτείται πολύς χρόνος για να φτάσουμε στο σημείο της απόλυτης ισότητας. Κατά πρώτον, αρκεί να πούμε πως υπάρχει κοινωνική ανισότητα, πριν φτάσουμε να συζητάμε για τη φυλετική ανισότητα. Προσωπικά με απασχολεί, γιατί είναι μια μεγάλη πληγή. Πιστεύω στην ισότητα των ανθρώπων, μαύρων και λευκών, αντρών και γυναικών, χριστιανών και βουδιστών. Πιστεύω στον άνθρωπο, στις ίσες ευκαιρίες και στη δικαιοσύνη που απορρέει από αυτό. Με τη στάση μου και από τον τρόπο που μεγαλώνω το παιδί μου – γιατί και αυτό είναι ένα μέσο προσφοράς στην κοινωνία, μιλώντας του για ιδανικά που είναι θεμελιώδη και αύριο αυτός ο άνθρωπος θα είναι ένα μέλος της κοινωνίας που θα προοδεύει.