Από τις πισίνες των Ολυμπιακών… στις κινηματογραφικές αίθουσες!

Ο 24χρονος Σωτήρης Πάστρας, είναι νέος, ωραίος, πρωταθλητής στη κολύμβηση και προσφάτως ο πρωταγωνιστής της νέας ταινίας του σκηνοθέτη και πρώην κολυμβητή Άρη Μπαφαλούκα, με τίτλο “Άπνοια”.

Τον συναντήσαμε σε ένα γνώριμο για εκείνον μέρος, το ανοιχτό κολυμβητήριο του Ολυμπιακού Σταδίου. Μια μέρα καλοκαιρινή, και ας βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα, με τον ήλιο να αντανακλάται στα καθαρά νερά της πισίνας δίπλα μας. Της πισίνας εκείνης, όπου ο Βολιώτης αθλητής έδωσε την πρώτη του μάχη για μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτούς του 2004 στην Αθήνα.

Ο Σωτήρης, μας εξομολογείται τι ήθελε να γίνει όταν ήταν μικρός, πως “έμπλεξε” με την κολύμβηση, πως προέκυψε η συμμετοχή του στην ταινία, αλλά επίσης και ότι θα τον ενδιέφερε στο μέλλον να λέει ειδήσεις στην τηλεόραση!



 

Σωτήρη, βρισκόμαστε στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, φυσικός τόπος για σένα.
Φυσικός και τόπος μνήμων πολλών, γιατί εδώ ήταν οι πρώτοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004, όπου κολυμπούσα στη διαδρομή Νο 5, 100μ. πεταλούδα. Ήρθα 31ος με χρόνο πολύ κοντά στο Πανελλήνιο ρεκόρ.

 
Και από την κολύμβηση, στον κινηματογράφο. “Άπνοια”. Κατ' αρχάς θέλω να μας εξηγήσεις τι ακριβώς σημαίνει η λέξη “άπνοια”, ως όρος.
Η άπνοια είναι μια τεχνική την οποία ακολουθούμε εμείς οι κολυμβητές και είναι καθαρά τεχνική plus, δηλαδή δεν είναι μέσα στο καθαρό προπονητικό πρόγραμμα των χιλιομέτρων των οποίων γράφουμε καθημερινά. Είναι μια τεχνική την οποία κάνουμε συνήθως, ή πριν την προπόνηση, ή μετά, και έχει ως σκοπό τη βελτίωση της υποξικής κατάστασης του οργανισμού, δηλαδή τη βελτίωση της αναπνοής και της αντοχής μέσα στο νερό.



Τώρα όσον αφορά τη ταινία. Φύγατε με δύο πολύ σημαντικά βραβεία από το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (βραβείο Κοινού και βραβείο FIPRESCI) και έχετε αρκετές συμμετοχές σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Το περίμενες αυτό;
Εγώ δεν ήξερα την πορεία που ακολουθεί κάποια ταινία από τη στιγμή που δημιουργείται, μέχρι τη στιγμή που βγαίνει στις αίθουσες. Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος με την πορεία που ακολουθεί μέχρι τώρα η ταινία. Θα πάμε και σε ένα φεστιβάλ στη Γλασκώβη το Φεβρουάριο και νομίζω θα ακολουθήσουνε και άλλα φεστιβάλ μετά. Αυτό δείχνει ότι η ταινία διαγράφει έτσι μια δική της πορεία, μια δική της διαδρομή και νομίζω ότι ο κόσμος θα την αγκαλιάσει.

 
Πες μας λίγα λόγια για την ταινία και το ρόλο που υποδύεσαι.
Ο ρόλος μου, εντάξει, δε μπορώ να πω ότι είναι και μακριά από αυτό που “υποδύομαι” και πραγματικά τόσα χρόνια. Είναι ένας πρωταθλητής κολύμβησης, ο Δημήτρης, ο οποίος ερωτεύεται μια κοπέλα, τη Γιούλικα Σκαφιδά, την Έλσα στη ταινία, η οποία έχει έντονες οικολογικές ανησυχίες και ασχολείται με ακτιβιστικές ενέργειες. Ακολουθούν δυο τελείως διαφορετικούς δρόμους, ο δρόμος του πρωταθλητισμού για τον Δημήτρη, και ο δρόμος του ακτιβισμού για την Έλσα, και κάπου αυτά τα δυο συγκρούονται.

 
Αυτή είναι η πρώτη ταινία που συμμετέχεις, και έχεις ήδη έναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αισθάνεσαι ότι μπήκες από νωρίς στα βαθιά;
Νομίζω κυριολεκτικά και μεταφορικά. (γέλια) Όσο και να λέω σε συνεντεύξεις ότι “ήταν δύσκολο”, δε μπορεί να αντικατοπτρίσει το πραγματικό μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετώπισα. Ήταν ασύλληπτα απαιτητικά τα γυρίσματα. Και δε μιλάω μόνο για τις σκηνές τις ερωτικές, τις συναισθηματικές, τις χαρούμενες, μιλάω και για τις στιγμές τις κολυμβητικές. Ήταν πάρα πολύ απαιτητικές ακόμα και για μένα που είμαι κολυμβητής.


Σίγουρα, όμως το να υποδύεσαι ουσιαστικά... τον εαυτό σου, πρέπει να σε διευκόλυνε κάπως.
Ναι, αλλά, άλλο να τρέχεις ένα κατοστάρι στον αγώνα και να τελειώνεις, και άλλο να τρέχεις για 10 λήψεις αυτό το κατοστάρι, μέχρι να βγει καλό.



Πόσο σε βοήθησε σε αυτό το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης, ο Άρης Μπαφαλούκας, είναι και αυτός πρώην κολυμβητής;
Ό,τι και να πω για τον Άρη είναι λίγο. Είναι ο άνθρωπος που μου άνοιξε αυτή τη πόρτα, ο άνθρωπος που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Ο Άρης ήταν και αυτός πρωταθλητής κολύμβησης, οπότε καταλαβαίνει απολύτως την ιδιοσυγκρασία ενός κολυμβητή, πόσο μάλλον πρωταθλητή. Νομίζω ότι με τον Άρη κάναμε πάρα πολύ καλή δουλειά. Ήταν πολύ μεγάλος δάσκαλος για μένα.


Γνωριζόσαστε και πριν τη ταινία;
Όχι, καμία σχέση. Ο Άρης με είδε πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Είχα κάνει Πανελλήνιο ρεκόρ και είχε έρθει η κρατική τηλεόραση να μου πάρει μια συνέντευξη. Εκεί λοιπόν με είδε και ενδιαφέρθηκε. Τότε ήταν η περίοδος που έψαχνε να βρει πρωταγωνιστή για την “Άπνοια”, και με πλησίασε μέσω μιας εταιρίας casting. Πήγα για casting, έκανα δοκιμαστικά, και έτσι με διάλεξε για το ρόλο.

 
Τι ήταν αυτό που σε φόβισε περισσότερο; Αυτό που πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα το σκεφτόσουν και σε άγχωνε, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά. Ποιά σκηνή;
Α, καλά, εντάξει! Υπήρχαν σκηνές και σκηνές! Ήταν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολα τα γυρίσματα, και στο λέω με πάσα ειλικρίνεια, πιο κουραστικά ήταν τα κολυμβητικά. Γιατί ήμουν για 12 ώρες ημερησίως μέσα στο νερό και μάλιστα να κολυμπάω για 12 ώρες, και γρήγορα. Αυτά τα πλάνα που βλέπουμε στην ταινία έγιναν με πάρα πολύ κόπο.


 
Πως από την κολύμβηση, αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Κοίτα να δεις, δε μπορώ να πω ότι ασχολούμαι με την υποκριτική. Εντάξει, μια ταινία έχω κάνει. Υπάρχουν άνθρωποι που κυριολεκτικά έχουν αφιερώσει της ζωή τους πάνω σε αυτό και έχουν κάνει σπουδές. Εγώ απλά ήμουν στο σωστό τόπο, το σωστό χρόνο, για το σωστό λόγο.

 
Απλά έτυχε δηλαδή;
Απλά έτυχε! Φυσικά και δε θα έλεγα όχι σε κάτι παρόμοιο, γιατί ήταν μια εμπειρία που και τι δε θα 'δινα να τη ξαναζήσω. Αλλά και γι' αυτό που έγινε, ευχαριστώ το Θεό.


 
Και με την κολύμβηση, πως “έμπλεξες”;
Εγώ κολύμβηση ξεκίνησα 5 χρονών. Και όταν πηγαίνεις 5 χρονών, δε μπορείς να λες στα 24 ότι “πήγα επειδή μου άρεσε”. Δεν ήταν επιλογή, αλλά κάποιος σε πήγε. Εμένα στη προκειμένη περίπτωση με πήγε η μητέρα μου.

 
Σου άρεσε από την αρχή;
Όχι, δε μπορώ να πω ότι τρελαινόμουνα. Αργότερα όμως γλυκάθηκα. Τα πρώτα μετάλλια, οι πρώτες διακρίσεις, τα πρώτα ταξίδια στο εξωτερικό, αυτά όλα σε κρατάνε.

 
Εσύ όταν ήσουν μικρός τι ήθελες να γίνεις;
Εγώ ήθελα να γίνω οδηγός μπουλντόζας όταν ήμουν μικρός! (γέλια) Είχα μόνο μπουλντόζες. Αν και δεν έγινε στην πραγματικότητα, έγινε κατά κάποιο τρόπο στην ταινία. Ο πατέρας μου στη ταινία δουλεύει και καλά σε εργοτάξιο και έτσι οδήγησα στο γύρισμα μια μπουλντόζα. Ήταν από τις πιο ωραίες μέρες των γυρισμάτων, γιατί εκπληρώθηκε ένα παιδικό μου όνειρο.

 
Μπορεί να μην έγινες τελικά οδηγός μπουλντόζας, όμως όπως μου είπες έχεις αρκετές διακρίσεις στην κολύμβηση.
Ναι. Συνήθως ξεκινάω όταν γράφω ένα βιογραφικό λέγοντας πως έχω συμμετάσχει σε δυο Ολυμπιακούς Αγώνες, που είναι η μεγαλύτερη αθλητική οργάνωση, στην Αθήνα το 2004 και στο Πεκίνο. Από εκεί και πέρα, έχω συμμετάσχει σε Πανευρωπαϊκά, σε Παγκόσμια. Αν μπορώ να πω, μεγάλη επιτυχία είναι η 4η θέση στο Πανευρωπαϊκό ανδρών το 2006.


 
Τώρα προετοιμάζεσαι για κάτι άλλο;
Όχι, τώρα κάνω προπόνηση σε μικρά παιδάκια. Δεν έχω εγκαταλείψει την πισίνα, είμαι κοντά στην πισίνα, στην ομάδα “Ροές” εδώ στο ΟΑΚΑ, καθημερινά.

 
Άρα από εδώ και πέρα βλέπεις τον εαυτό σου, μόνο ως προπονητή;
Ως προπονητή... να σου πω και τι άλλο κάνω. Τα πρωινά σπουδάζω δημοσιογραφία, είμαι στο εργαστήρι επαγγελματικής δημοσιογραφίας και στο επικοινωνιών και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό.


Θα γίνουμε και συνάδελφοι δηλαδή.
(γέλια) Να σου πω ότι εγώ, από μικρό παιδί κυριολεκτικά, και μπορούν να στο επιβεβαιώσουν οι γονείς μου αυτό, στην τηλεόραση έβλεπα μόνο ειδήσεις και τίποτα άλλο. Περίμενα πότε θα ξεκινήσουν οι ειδήσεις.

 
Και πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια;
Σε 10 χρόνια; Α δε ξέρω! (γέλια) Πραγματικά, ποτέ δε μπόρεσα να το φανταστώ, και ποτέ δεν έχω πέσει μέσα.


Θα σε ενδιέφερε όμως ο χώρος της δημοσιογραφίας.
Βέβαια, πάρα πολύ. 100%! Και η παρουσίαση.

 
Όταν δεν βρίσκεσαι στη πισίνα, και όταν δεν έχεις σχολή. Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;
Πολύ όμορφα, πολύ εποικοδομητικά... στα μπουζούκια! (γέλια) Κοίτα, δε θα σου πω ψέματα, δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο στη ζωή μου. Δε θα καθίσω να λέω, ξέρεις, διαβάζω βιβλία, πηγαίνω κινηματογράφο και τέτοια. Ή τηλεόραση θα δω, ή κανα γήπεδο.


Στη τηλεόραση, τι βλέπεις; Τη Γιούλικα την έχεις δει στο “Νησί”;
Εννοείται! Εννοείται!


 
Πως σου φαίνεται;
Εντάξει, η Γιούλικα είναι καταπληκτική, δεν υπάρχει! Και νομίζω ότι θα φανεί αυτό στο μέλλον. Δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά η Γιούλικα είναι εξαιρετική ηθοποιός, εξαιρετική!
 


Σε βοήθησε πολύ στα γυρίσματα;
Όχι μόνο η Γιούλικα, και ο Γιώργος ο Καραμίχος, και ο Νίκος ο Νικολάου. Ξέρεις τι μ' άρεσε πάρα πολύ; Ότι μου συμπεριφέρθηκαν, λες και ήμουν ηθοποιός χρόνια. Πήγα στο γύρισμα λες και ήμουν ο πιο έμπειρος ηθοποιός. Κανονικά, με επαγγελματισμό, ο καθένας τη δουλειά του. Μ' άρεσε πάρα πολύ αυτό. Η διαδικασία του γυρίσματος, μου θύμισε πάρα πολύ και μια προπόνηση. Μια δύσκολη προπόνηση. Πειθαρχία, οργάνωση, ιεραρχία μέσα στη προπόνηση.



Έχετε κρατήσει επαφές;
Αμέ, κανονικά. Και με την Ανδριάνα τη Μπάμπαλη, και με τον Γιώργο το Καραμίχο, και με τη Γιούλικα, και με τον κύριο Νικολάου πολλές φορές. Και με πάρα πολλά άτομα από το συνεργείο. Αυτούς κι αν τους κούρασα! (γέλια) Αλλά νομίζω ότι μ' αγαπάνε. Τους έχω ζητήσει νομίζω, πάνω από 600 φορές συγνώμη. (γέλια)

 
Πιστεύεις ότι η “άπνοια”, με την μεταφορική της έννοια, είναι μια κυρίαρχη κατάσταση της σύγχρονης κοινωνίας;
Η άπνοια που βρισκόμαστε σήμερα. Καλά είσαι! Στην αρχή, πριν την αγανάκτηση, μιλάς, μιλάς, μιλάς, μιλάς, μέχρι που φτάνεις σε ένα όριο και μετά δεν έχεις τι άλλο να πεις. Δεν είμαι εγώ που θα έρθω και θα πω ποιός φταίει. Ούτε θα σου πω αν είμαι αισιόδοξος, ή απαισιόδοξος. Γιατί ποτέ δεν έλεγα “είμαι αισιόδοξος”, το θεωρώ πολύ χαζό να λέει κάποιος ότι είναι αισιόδοξος. Συζητάω με φίλους και μου λένε ότι ξέρεις, βλέπω μετά από χρόνια να ξαναερχόμαστε στα επίπεδα που ήμασταν. Εγώ δε το πιστεύω αυτό. Μας έχουν κάνει όλους και βρισκόμαστε σε μια κατάσταση άπνοιας.

 
Είναι διαφορετικός ο κόσμος στον Βόλο όπου μεγάλωσες, από της Αθήνας;
Ο κόσμος στον Βόλο, είναι τελείως διαφορετικός από τον κόσμο στην Αθήνα. Εδώ στην Αθήνα, ξυπνάω το πρωί και τους βλέπω όλους μουντούς, κλειστούς, τρέχουνε. Όλος ο κόσμος στην Αθήνα τρέχει, και δεν μπορώ να το καταλάβω. Δυο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν για να τρέχουν όλοι. Ή αγχώνονται να προλάβουν κάτι, ή άργησαν να ξυπνήσουν από το σπίτι τους. Όλοι τρέχουνε, τρέχουνε, αγχώνονται και είναι λιγομίλητοι.

Η ταινία “Άπνοια” του σκηνοθέτη Άρη Μπαφαλούκα, προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες.