Διχάζει και πάλι η ομοιοπαθητική

Μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα έρχεται να αναζωπυρώσει την χρόνια διαμάχη κατά πόσο τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι όντως αποτελεσματικά. Η νέα μελέτη, με «σολομώντειο» τρόπο, αποφάνθηκε ότι η ομοιοπαθητική θεραπεία είναι αποτελεσματική μεν σε κάποιους ανθρώπους, όμως η δράση της δεν οφείλεται στην αποτελεσματικότητα των ίδιων των χαπιών, αλλά στην επίδραση που έχουν στο νου των ασθενών οι συμβουλές των ομοιοπαθητικών γιατρών.

Η έρευνα, υπό τον καθηγητή Τζορτζ Λέγουιδ της ερευνητικής μονάδας συμπληρωματικής και ολοκληρωμένης ιατρικής του πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον, που δημοσιεύτηκε στο επίσημο περιοδικό της Βρετανικής Εταιρίας Ρευματολογίας “Rheumatology”, διαπίστωσε ότι οι ασθενείς που υπέφεραν από αρθρίτιδα και επισκέφτηκαν ομοιοπαθητικό γιατρό αντί για ρευματολόγο, πράγματι εμφάνισαν σημαντική μείωση στον πόνο που ένιωθαν, στη φλεγμονή από τη νόσο και σε άλλους ρευματολογικούς δείκτες-κλειδιά. Όμως, το ευεργετικό αποτέλεσμα υπήρξε είτε ο ασθενής είχε πάρει αυθεντικό ομοιοπαθητικό χάπι, είτε εικονικό (πλασέμπο).

Οι βρετανοί ερευνητές συνέκριναν διαφορετικές ομάδες ασθενών που ήδη είχαν κάνει συμβατική θεραπεία σε ρευματολόγο. Η μια ομάδα, που στη συνέχεια έκανε πέντε επισκέψεις σε ομοιοπαθητικό γιατρό, παρουσίασε «σημαντικά κλινικά οφέλη», άσχετα με το αν οι εθελοντές είχαν πάρει πραγματικό ομοιοπαθητικό φάρμακο για τους ρευματισμούς, είτε -εν αγνοία τους- ψεύτικο φάρμακο, χωρίς καμία ενεργή ουσία.

Οι ασθενείς στους οποίους δόθηκαν τα ίδια ομοιοπαθητικά σκευάσματα, χωρίς όμως προηγουμένως να έχουν συνομιλήσει με κάποιον ομοιοπαθητικό γιατρό, δεν είχαν ανάλογη βελτίωση. Συνεπώς, οι ερευνητές συμπέραναν ότι τελικά το όφελος για τον ασθενή προκύπτει κυρίως από το γεγονός ότι συνομιλεί με ένα ομοιοπαθητικό.

Η ομοιοπαθητική ιατρική υποστηρίζει ότι τα χάπια της έχουν αποτελεσματικότητα, παρόλο που οι ουσίες σε αυτά βρίσκονται σε πολύ μεγάλη αραίωση (μέχρι σημείου εξαφάνισης). Οι ομοιοπαθητικοί επιμένουν ότι, παρόλα αυτά, τα χάπια τους κρατάνε μια «ανάμνηση» του αρχικού δραστικού συστατικού, γι’ αυτό είναι αποτελεσματικά, αλλά οι περισσότεροι επιστήμονες απορρίπτουν αυτόν τον ισχυρισμό.

Αν και η νέα μελέτη ενισχύει την θέση ότι τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν «δουλεύουν» αυτά καθαυτά, ο Λέγουιδ επεσήμανε ότι οι συμβατικοί γιατροί μπορούν να μάθουν πολλά πράγματα από τον τρόπο που οι ομοιοπαθητικοί συμπεριφέρονται στους ασθενείς. «Όταν βάζεις τον ασθενή στο επίκεντρο της συμβουλευτικής διαδικασίας, παίρνεις ένα ισχυρό θεραπευτικό αποτέλεσμα, που δεν ισχύει όταν ένας συμβατικός γιατρός αντιμετωπίζει ένα ασθενή απλώς σαν μια ασθένεια που περπατάει», τόνισε.