Νέο τεστ τροφικής δυσανεξίας

Στην αντιμετώπιση χρόνιων προβλημάτων υγείας μπορεί να συμβάλει ένα εξατομικευμένο αιματολογικό τεστ, το οποίο ελέγχει τις τροφές που ενοχλούν χρόνια και ύπουλα στον ασθενή. Πρόκειται για ένα τεστ τροφικής δυσανεξίας, που γίνεται με τη μέθοδο Elisa και με το οποίο ελέγχεται η πρωτεΐνη IgG, η οποία είναι υπεύθυνη για τις επιβραδυμένες αντιδράσεις του οργανισμού και όχι τις άμεσες οξείες, στις οποίες εμπλέκεται η πρωτεΐνη IgΕ.

«Δεν πρόκειται για αλλεργικό τεστ. Στην περίπτωση της αλλεργίας, η αντίδραση είναι οξεία και άμεση και εμπλέκεται η πρωτεΐνη IgG, ενώ στην περίπτωσης της τροφικής δυσανεξίας, η αντίδραση είναι επιβραδυνόμενη και πολύπλοκη και εμπλέκεται η πρωτεΐνη IgG, η οποία ελέγχεται με το τεστ τροφικής δυσανεξίας, που βασίζεται στη μέθοδο Elisa. Με το τεστ αυτό ελέγχονται 95 τροφές και ο ασθενής καθοδηγείται για το πώς και πότε θα πρέπει να απέχει απ' αυτά που τον ενοχλούν και με ποιον τρόπο θα τα ξαναπροσθέσει στη διατροφή του», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η ομοιοπαθητική ιατρός Αναστασία Κοτσμανίδου, η οποία, σε διημερίδα ομοιοπαθητικής που πραγματοποιήθηκε, πρόσφατα, στη Θεσσαλονίκη, παρουσίασε τα αποτελέσματα της χρήσης του τεστ αυτού στο ομοιοπαθητικό ιατρείο.

«Το τεστ αυτό έχει πολύ καλά αποτελέσματα σε δερματολογικά προβλήματα, όπως ακμή, έκζεμα, ατοπική δερματίτιδα, ψωρίαση, αυτοάνοσα νοσήματα με δερματικές εκδηλώσεις, κνίδωση, σε αλλεργικό άσθμα, σε αρθροπάθειες και σε ρευματικές νόσους, σε όλες της παθήσεις του γαστρεντερικού, σε σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, σε μεταβολικά νοσήματα, όπως π.χ. διαβήτη, σε παχυσαρκία κ.ά. Επίσης, πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι κάνουν αυτό το τεστ χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα υγείας, απλά για να γνωρίζουν τις τροφές που τούς ωφελούν και εκείνες που τούς βλάπτουν», ανέφερε η κ. Κοτσμανίδου.

Ο ακριβής τρόπος ανίχνευσης των τροφών, στις οποίες υπάρχει δυσανεξία, μέσω αυτής της μεθόδου βασίζεται στο «σύνδρομο του διαπερατού εντέρου». Στα άτομα που έχουν αυτό το σύνδρομο, τροφές άπεπτες διαπερνούν τον κατεστραμμένο από τη λάθος διατροφή φραγμό του εντερικού επιθηλίου, προκαλούν φλεγμονή και ως εκ τούτου δημιουργούνται ανοσοσυμπλέγματα, που ανιχνεύονται στο αίμα με το τεστ.

Από τις παρατηρήσεις που έκανε η κ. Κοτσμανίδου σε ασθενείς που αντιμετώπισε στο ιατρείο με την κλασική ομοιοπαθητική κατέληξε στα εξής συμπεράσματα:

1. Η διατροφή βάση του τεστ αυτού υποβοηθά και «ξεμπλοκάρει» την ομοιοπαθητική αγωγή και υποστηρίζει αισθητά τη δράση της.

2. Οι ασθενείς που αντιμετωπίζονται με ομοιοπαθητική αγωγή παρουσιάζουν κατά κανόνα λιγότερες δυσανεξίες στις τροφές από ό,τι εκείνοι που δεν έχουν πάρει ποτέ ομοιοπαθητική αγωγή.

3. Η ομοιοπαθητική θεραπεία καθεαυτή μπορεί να βελτιώσει την εικόνα του τεστ (τεστ πριν από την αγωγή, και επανάληψή του ύστερα από 1-2 χρόνια αγωγής με ομοιοπαθητικά φάρμακα).

4. Υπέρβαρα άτομα που ακολουθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα διατροφή βάσει αυτού του τεστ, σχεδόν πάντα ρυθμίζουν ικανοποιητικά το βάρος τους.