Αλεξανδρούπολη: Σήμερα το το τελευταίο «αντίο» στη γιαγιά που αυτοπυρπολήθηκε

Ξημερώματα Τρίτης, 20 Αυγούστου 2019 σε κάποια γειτονιά της Αλεξανδρούπολης, μία 80χρονη μικρόσωμη γυναίκα, η κυρία Πασχαλιώ, βγαίνει στον ισόγειο ακάλυπτο χώρο του σπιτιού της. Κάτω από τα ρούχα της «φορά» βαμβάκι, στο χέρι της κρατά ένα μπουκάλι οινόπνευμα και έναν αναπτήρα. Μια φλόγα, κι ύστερα μια φιγούρα μέσα της. Οι γείτονες ξυπνούν από τα ουρλιαχτά της, το ίδιο και γιος της που μένει στον πάνω όροφο της τριώροφης οικίας. Η μεταφορά της στο νοσοκομείο γίνεται σχετικά γρήγορα, το κακό που έχει ωστόσο προκαλέσει στον εαυτό της είναι μοιραίο. Η γυναίκα λίγες ημέρες αργότερα χάνει τη μάχη με τη ζωή. Μια ζωή, στην στην οποία, όπως λένε πρόσωπα που τη γνώριζαν, «είχε παλέψει σαν παλικάρι...»

Η προσωποποίηση της αξιοπρέπειας...

Στη γειτονιά της, πρόσωπα που τη γνώριζαν δεν μπορούν να πιστέψουν ότι η κυρά Πασχαλιώ, η γυναίκα που με τόση δύναμη υπερνικούσε επί σειρά ετών κάθε δυσκολία επέλεξε να φύγει τόσο άδικα και κυρίως με τόσο βίαιο τρόπο: «Το τελευταίο διάστημα δεν ήταν καλά, το ήξεραν όλοι στην περιοχή. Είχε επιχειρήσει να ξαναβάλει τέλος στη ζωή της πίνοντας χλωρίνη, τότε την είχαν προλάβει... Η γυναίκα έπασχε από κατάθλιψη, το έβλεπες στη πρόσωπο, στα λόγια, στη θλίψη που καθρεφτιζόταν στο βλέμμα της...», λέει κάτοικος της περιοχής και συνεχίζει: «Όλα της τα χρόνια δούλευε στον ΟΣΕ, κατέβαζε τις μπάρες στους σταθμούς, μέλημά της να μην χτυπήσει κάποιος άνθρωπος από τα τρένα που περνούσαν μέσα από την πόλη.

Παντρεύτηκε κάποιον υπάλληλο του ΟΣΕ, απέκτησαν δύο γιους, εκείνη ήταν πάντα η δύναμη της οικογένειας. Τα τελευταία χρόνια δεν ήθελε να εξαρτάται από τους άλλους, την πονούσε που τα γηρατειά της γίνονταν μέρα με τη μέρα βάρος στα παιδιά και στα εγγόνια της. Θα' πρεπε να μιλήσει, θα' πρεπε να καταλάβουν, θα' πρεπε να το τέλος της να είναι ανάλογο με τα καλά που είχε κάνει σ' αυτή τη ζωή...»

Αντίο κυρά - Πασχαλιώ

«Ξέρω πως οι νεκροί δεν δικαιούνται κοσμικούς χαρακτηρισμούς, αλλά πώς αλλιώς να σε προσφωνήσω, αφού έτσι έμαθα να σε προσφωνώ τόσα χρόνια; Αντίο, λοιπόν, κυρά - Πασχαλιώ και είθε εκεί που πας να είναι καλύτερα. Δεν ξέρω τι λένε σε αυτές τις περιπτώσεις και ούτε μπορώ εύκολα να διαχειριστώ τον θάνατο σου ως «ρεπορτάζ». Πρέπει όμως, να σεβαστώ κι εγώ, όπως και όλοι, την απόφασή σου να μεταβείς στο επέκεινα -έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο- και αυτό θα κάνω, ελπίζοντας ότι εκεί που είσαι τώρα, προσέχεις και πάλι ανθρώπους για να μην τους πατήσει το τρένο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, νομίζω δεν θα ξεχάσω ποτέ την φιγούρα σου, να κατεβάζει με δύναμη τις μπάρες καθώς το τρένο ερχόταν και παρά το ότι αυτή η κίνηση ήταν απόλυτα μηχανική, δεν είχες απολέσει ποτέ, το πραγματικό ενδιαφέρον και την αγωνία να μην συμβεί «κανένα κακό».

Κι αν αυτή τη φιγούρα τη θυμούνται όλοι, εγώ έχω το προνόμιο να κρατάω και την άλλη, την πιο προσωπική σου, εκείνη που σχηματιζόταν όταν έβγαζες το πουκάμισο του ΟΣΕ και γινόσουν μια «γιαγιά», που όλοι θα ήθελαν να έχουν και για την οποία μπορώ να γεμίσω σελίδες ολόκληρες. Αλλά, δεν θα το κάνω. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Θα μείνω μόνο στο παράδειγμα που αφήνει πίσω του ο θάνατος σου, ο οποίος μπορεί να μεταφραστεί και ως μία έκκληση από όλους προς όλους, για να προσέχουμε λίγο περισσότερο τους εαυτούς μας και τους ανθρώπους μας. Άλλωστε, τους ανθρώπους υπηρέτησες σε όλη σου τη ζωή. Τα τρένα πλέον γίνονται όλο και πιο σπάνια. Όπως και άνθρωποι σαν εσένα. Και από δω και στο εξής, νοηματοδοτείται κάπως αλλιώς ο στίχος που λέει «τα τρένα που ‘φυγαν, αγάπες μου πήρανε». Εύχομαι μόνο, το τρένο που σε πήρε να σε πήγε κάπου καλύτερα. Ας είσαι αναπαυμένη εν ειρήνη. Κι ο Θεός όλου του κόσμου, ας σε έχει καλά. Ούτως ή άλλως, όσο ζούσες μαζί μας, σε είχε «καλή».