Photo-bloko με τον Νίκο Ζαχαριάδη

To αρχείο της στήλης Photo-Bloko στο blog του Νίκου Ζαχαριάδη, ΕΔΩ

H Ελλάδα αλλάζει. Η εικονογράφηση πάλι, όχι.

Κάποιος από την επιτροπή που προετοίμαζε την κρίσιμη  συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, χρειάστηκε προφανώς κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας να απαντήσει στην εξής ερώτηση: Τι εικόνα ταιριάζει δίπλα στο σύνθημα «Η Ελλάδα Αλλάζει, κάνοντας την Κρίση, Ευκαιρία»; (No 1) Θα μπορούσε να είναι μια εικόνα τολμηρή, με φαντασία, που να δείχνει ότι για να κάνεις την κρίση, ευκαιρία, πρέπει να έχεις ανατρεπτική σκέψη και μια πρωτότυπη αντίληψη για τα πράγματα. Θα μπορούσε να είναι επίσης και μια συμβολική εικόνα της νέας Ελλάδας, των επιτευγμάτων της ή της δημιουργικής ανθρώπινης δραστηριότητας που αναπτύσσεται. Ομως δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Προτιμήθηκε η κλασσική εικόνα της ελιάς, (No 2) που δεν πρόκειται να τρομάξει κανέναν και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να δημιουργήσει οποιαδήποτε ανασφάλεια για αλλαγές στους τρομαγμένους βουλευτές. Αντίθετα, καλλιεργεί τη σιγουριά του οικείου, συμβολισμού. Του στρογγυλέματος χωρίς αιχμές. Και κυρίως δείχνει κάτι (την γέννηση του καρπού της Ελιάς) που συμβαίνει απαράλλαχτο χρόνια τώρα! Μόνο που ο συμβολισμός αυτής ακριβώς της εικόνας, είναι ο ακριβώς αντίθετος από αυτόν που θέλει να δείξει το σύνθημα. Γιατί όταν μιλάς για αλλαγή, καλό είναι να δείξεις ότι πρώτα εσύ είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις. Έστω ξεκινώντας από τις βαρετές εικόνες που χρησιμοποιείς.

Οι μοιρολογίστρες παρθένες

Πριν προλάβει να αποφανθεί η ίδια η Παναγία επι της ενοχής του Νομάρχη Ψωμιάδη, ανέλαβαν οι εκπρόσωποί της Γιάννης Μιχελάκης (χθές) και Γιώργος Καρατζαφέρης (σήμερα), οι οποίοι φρόντισαν να συμπαρασταθούν στον καταδικασθέντα, αποδεικνύοντας ότι ξέρουν να ιεραρχούν τις προτεραιότητές τους: Οτι δηλαδή μπροστά στο συντεχνιακό συμφέρον και στο γλείψιμο της εκλογικής πελατείας, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να περιφρονήσουν τις δικαστικές αποφάσεις.
Δειχνοντας έτσι όχι μόνο στους οπαδούς τους ότι έχουν κάθε δικαίωμα να πυροβολούν ελεγκτές, γιατί ο νόμος δεν τους συμφέρει, αλλά και πόσο σοβαρά παίρνουν τα λόγια περι κάθαρσης και τιμωρίας του πολιτικού κόσμου, όταν η τιμωρία αφορά αυτούς. Επίσης έδειξαν ότι το μόνο ιερό και όσιο που αναγνωρίζει ο πολιτικός κόσμος, είναι το ρουσφέτι. Οπότε μπροστά στην τιμωρία ενός ρουσφετιού, είναι λογική έκφραση απεγνωσμένης μοιρολογηστρας στο πρόσωπο του Γιώργου Καρατζαφέρη (Νο 1) και η έκφραση κακομοιριάς του αδικημένου στο πρόσωπο του Παναγιώτη Ψωμιάδη (Νο 2). Μάλλον ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, προσέθεσε και άλλη μια εκκερεμότητα στη λίστα που καταρτίζει για όταν βρεθεί το κόμμα του στην κυβέρνηση: Μετά από το σχέδιο βύθισης των πλοίων που μεταφέρουν Μετανάστες, αρχίζει να σκέφτεται και το σχέδιο εκτέλεσης των δικαστών (πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων) που βγάζουν αποφάσεις που δεν τις εγκρίνει αυτός, άρα είναι επιζήμιες για την Πατρίδα.
Άλλωστε αυτό το κύμα συμπόνια και συμπαράστασης προς τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, απαντάει και σε μια εύλογη ερώτηση: «Αξιζε να ρισκάρει την πολιτική του σταδιοδρομία για ένα ρουσφέτι προς κάποιον βενζινά που νόθευε καύσιμα, ο Περιφερειάρχης;» Η απάντηση; Μα αυτή είναι η καριέρα ενός πολιτικού: Τα ρουσφέτια. Διότι μόνο αυτό ξέρει να κάνει καλά.

Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, συνεδριάζει!

Στο σκοτάδι (Νο 1) βρίσκεται ακόμα το συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, καθώς βλέπει με «μελανά χρώματα» (Νο 2) την κατάσταση στον τύπο. Για τον λόγο αυτόν, αποφάσισε 4 ήμερη απεργία με αίτημα την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας των δημοσιογράφων. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η συλλογική σύμβαση δεν υπάρχει ακόμα, με απτέλεσμα το Δ.Σ. να κρύβεται στη «σκιά» (Νο 3) γιατί στην πραγματικότητα κάνει απεργία για ένα αίτημα που δεν υπάρχει. Την ίδια στιγμή πλήθος μειώσεις αποδοχών και απολύσεις, έχουν «συσκοτίσει» (Νο 4) ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Τα αποσιωπητικά της αμηχανίας

Θεωρητικά ήταν μια καλή ιδέα. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, αγόρασαν ένα κουτί σοκολατάκια, τα έφαγαν όλα εκτός από ένα και έστειλαν το κουτί στον Θεόδωρο Πάγκαλο. Θέλησαν με αυτό τον τρόπο να του δείξουν πώς νιώθει κάποιος που ενώ δεν έχει συμμετοχή στο «φαγητό» (όπως οι πολίτες), κάποιοι άλλοι (οι πολιτικοί) τον θεωρούν συνυπεύθυνο. Μόνο που δεν χρειάζοταν τα αποσιωπητικά (Νο 1) στο καλλιγραφικό μπιλιετάκι που συνόδευε το σοκολατάκι περιπτέρου (Νο 2). Διότι είτε δηλώνουν ότι η πρόταση έχει μείνει ημιτελής (και κάποιος δεν τόλμησε να την συμπληρώσει) είτε σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι πρόκειται περι αστείου, μη τυχόν και κάποιος το πάρει σοβαρά. Και στις δύο περιπτώσεις δηλαδή, τα αποσιωπητικά δείχνουν μια δειλία, κατωτερη των προθέσεων. Όπως συμβαίνει πάντα με το συγκεκριμένο σημείο στίξης.

«Αντίσταση Κερατέας» χωρίς Γιώργο Νταλάρα!

Κι όμως! Λόγω της νέας του θέσης ως σύζυγος υφυπουργού, o Γιώργος Νταλάρας, ο ανθρωπος που εφήυρε τις συναυλίες συμπαράστασης, αυτή τη φορά δεν θα συμμετάσχει. Τουλάχιστον κανείς από όσους εμφανίστηκαν στη σημερινή συνέντευξη τύπου δεν ήταν ο Νταλάρας (Νο 1 έως 6)! Και η ειρωνία είναι ότι το concept «απαντάμε με τέχνη στη Βία του κράτους» είναι το σήμα καταταθέν του συγκεκριμένου καλλιτέχνη και η μεγαλύτερη επένδυση της καριέρας του.

Επιχείρηση «Απόλλων» (Καλαμαριάς)

Μια τυπικά εξωπραγματική εικόνα της σημερινής Ελλάδας, αντιμετωπίζουν οι Φινλανδοί επισκέπτες του εμπορικού κέντρου στο Ελσίνκι. Στην πραγματικότητα μοιάζει σα να έχει ζωντανέψει μια αφίσα του ΕΟΤ της δεκαετίας του ’60, με μια ομάδα ντυμένων με παραδοσιακές στολές προσπαθεί να τους δείξει με παραστατικότητα τι σημαίνει η αινιγματική επιγραφή «Leros» (Νο 1) που βλέπουν καθώς κατεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες. Εϊναι ένα μέρος που οι κοπέλες διαθέτουν την τυπική απόχρωση Φινλανδέζας μοντέλου στα μαλιά (Νο 3) ή ένα μέρος όπου άνθρωποι με μαντήλια στο κεφάλι συνηθίζουν να ταϊζουν υφυπουργούς μεζεδάκια σε οδοντογλυφίδες (Νο 2). Και εν πάσει περιπτώσει, αξίζει για αυτό, να διασχίσουν διαγώνια ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο; Δηλαδή, αν βλέπαμε στο Mall, έναν με παραδοσιακή Φινλανδική στολή να ταϊζει τον ανίστοιχο Φινλανδό υφυπουργό ένα Φινλανδικό τυρί, θα τρέχαμε να επισκεφτούμε την Φινλανδία;

Αγώνες μολότωφ-ball στα χωράφια

Μια νέα εκδοχή του paintball, του παιχνιδιού προσομοίωσης πολέμου, παίχτηκε στην Κερατέα. Στην ουσία πρόειται για το ίδιο παιχνίδι, αλλά με ελαφριές παραλλαγές, τόσο ώς προς τους κανόνες, όσο και ως προς την εξάρτυση των παικτών, οι οποίοι επιτρέπεται να χρησιμοποιούν κράνη (Νο 1) και αντιασφυξιογόνες μάσκες (Νο 2). Επίσης, το μολότωφ-ball παίζεται σε ανοιχτά βοσκοτόπια και οικόπεδα της περιοχής (Νο 3), όπου οι παίκτες είναι πιο εκτεθειμένοι, άρα και το παιχνίδι πιο extreme. Το σύνθημα για τις συγκρούσεις, δίνεται με την πυρπόληση της μπουλτόζας γνωστής αι ως «Ναυαρχίδας του Εργολάβου» που παραπέμπει στο γνωστό παγανιστικό έθιμο του «καψίματος του Ιούδα». Και τέλος, αντί για τις γνωστές χρωματιστές μπάλες, οι δύο αντίπαλες ομάδες, έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα, ό,τι πυρομαχικό θέλουν (Νο 4).

Η αίθουσα διατίθεται και για Δημοτικά Συμβούλια!

Δεδομένου ότι η αίθουσα του δημαρχείου στην πλατεία Κοτζιά, βρίσκεται υπό κατάληψη από τους συμβασιούχους της καθαριότητας, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, αναγκάστηκε να μεταφερθεί σε μια από αυτές τις αίθουσες με τα καλυμμένα τραπέζια (Νο 1) και τον απρόσωπο φωτισμό (Νο 2), που νοικιάζουν οι μεγάλες εταιρίες για να κάνουν τα συνέδριά τους. Ο δήμαρχος δηλαδή, βρήκε κάτι πρόχειρο για «να κάνει τη δουλειά του», όπως ακριβώς κάνουν τα παράνομα ζευγαράκια όταν δεν έχουν στέγη (ναι, και αυτά έχουν δύο κινητά – Νο 3) ή οι ένοικοι των διαμερισμάτων που ανακαινίζονται ή οι σύζυγοι που φεύγουν βιαστικά από το σπίτι. Όσο για τα ξενοδοχεία της Αθήνας, είναι σίγουρο ότι θα προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες. Δηλαδή σύνομα στις μπροσούρες τους, θα διαφημίζουν ότι εκτός από αίθουσα συνεδρίων, διαθέτουν και χώρους για συνεδριάσεις Δημοτικών Συμβουλίων που οι αίθουσές τους βρίσκονται στην κατοχή διαμαρτυρομένων υπαλλήλων. Πιθανότατα μάλιστα για τους πιο φτωχούς δήμους που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα να μπούν στον χωρό και οι ταβέρνες. Προσθέτοντας δίπλα στο «η αίθουσα διατίθεται για χωρούς και συνεστιάσεις» τη συμπλήρωση «και για ανάγκες κατειλημμένων κρατικών υπηρεσιών».

«Επιτροπή θεσμών και διαφάνειας» (γέλια)

«Συζήτηση επί της Εκθέσεως Πεπραγμένων για το έτος 2010 της Επιτροπής Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας και ακρόαση του Προέδρου και του αναπληρωτή Προέδρου αυτής, κ.κ. Παναγιώτη Νικολούδη και Γεωργίου Παντελή, Αντεισαγγελέων του Αρείου Πάγου. Διακρίνονται οι κκ Πολύδωρας, Παυλόπουλος και Τραγάκης». Απόδειξη ότι μερικές φορές η πραγματικότητα και συγκεκριμένα, αυτά που αναφέρει το δελτίο τύπου είναι από μόνα τους τόσο σπαρταριστά που ό,τι κι αν προσθέσει κανείς θα χαλάσει ένα κρυστάλλινα κωμικό κείμενο.

Η πολυτέλεια της βεβαιότητας

Οι άνθρωποι που διαδηλώνουν με συνθήματα «Αλληλεγγύη στον Λαό της Λιβύης» και «Οχι στην επίθεση των Ιμπεριαλιστών στη Λιβύη», μπορεί να δείχνουν θυμωμένοι, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται σε κατάσταση εσωτερικής γαλήνης. Διότι είναι οι μόνοι σίγουροι για το ποιοί είναι οι «κακοί» (οι Ιμπεριαλιστές) και ποιοί είναι οι «καλοί» (οι Άλλοι). Ο,τιδήποτε παρεμβαίνει σε αυτή τη ύψιστη αλήθεια, είναι εκ του πονηρού, με στόχο να αποπροσναντολίσει και να βγάλει τη σκέψη από τον σωστό δρόμο. Δηλαδή ό,τι και να μεταδίδουν οι δημοσιογράφοι που βρίσκονται εκεί, όσες φωτογραφίες άοπλων νεκρών διαδηλωτών από πυρά της αεροπορίας του Καντάφι με τα μυαλά χυμένα στην άσφαλτο κι αν δουν στο twitter από τη Λιβύη, δεν πρόκειται να πτοηθούν. Διότι η δική τους βεβαιότητα, είναι ισχυρότερη από όλες αυτές τις μαρτυρίες. Και το καλύτερο: Δεν χρειάζεται να αφήσουν τον καναπέ τους, όπως ας πούμε κανουν οι απεσταλμένοι στη Λιβύη. Γιατί είναι μια βεβαιότητα που μπορεί να φέρει στα δικά της μέτρα την πραγματικότητα. Οπότε, αν δεν συμφωνούν όλοι οι άλλοι, δεν είναι γιατί η σύγχρονη πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από το χολυγουντιανό σχήμα «Καλοί Καουμπόιδες – Κακοί Ινδιάνοι» που έχουν στο μυαλό τους. Είναι γιατί οι άλλοι που διαφωνούν έχουν πάρει το μέρος του εχθρού και είναι πράκτορες της δύσης. Το μόνο που μένει τώρα, είναι να ξεκαθαρίσουμε αν το σύνθημα «Αλληλεγγύη στον Λαό της Λιβύης», απευθύνεται στον ίδιο τον Καντάφι (ζητώντας του να σταματήσει να τους σκοτώνει), στους στρατιώτες της Λιβύης που σκότωναν αντικαθεστωτικούς (γιατί και οι στρατιωτες, λαός δεν είναι;) ή στους αντικαθεστωτικούς για να δηλώσει την ότι «μπορεί να τους σκοτώνουν, αλλά με το μυαλό μας είμαστε πλάι τους».

ΣΥΡΙΖΑ, αποπυρηνικοποιημένο κόμμα

Η αλήθεια είναι ότι την δεδομένη στιγμή, με μια πυρηνική καταστροφή εν εξελίξει, το σύνθημα «όχι πυρηνικά» δεν αποτελεί κάτι που θα συναντήσει μεγάλη αντίσταση. Επίσης, δεδομένου ότι η πυρηνική ενέργεια είναι πράγμα και όχι ονοματεπώνυμο φυσικού προσώπου, ελάχιστες πιθανότητες υπάρχουν να διαβάσει τα συνθήματα εναντίον της και να σηκωθεί να φύγει. Οπότε, τρείς πιθανότητες υπάρχουν: Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει ένα πλαφόν διαμαρτυριών ανα μήνα και πρέπει να καλύψει το πλάνο με ότι αίτημα υπάρχει, είτε ξέρει ότι υπάρχει μυστικό σχέδιο να χρησιμοποιούν πυρηνικά τα λεωφορεία (μολις τα πάρουν ιδιώτες – αλλά αυτό είναι άλλη διαμαρτυρία), είτε απλώς τρέχει να πιάσει πρώτος στασίδι στο αντιπυρηνικό κίνημα. Δηλαδή να γίνει ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος της αντιπυρηνικής ατζέντας, όπως έγινε και ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος της ευαισθησίας στο μεταναστευτικό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι επειδή δεν διαφωνει κανείς στο «Οχι στα Πυρηνικά», δεν υπάρχει η απαραίτητη κόντρα που θα τροφοδοτήσει τον αγώνα. Και μένει απλώς μια συνθηματολογία χωρίς αντίλογο. Σα να κάνει κάποιος διαδήλωση για να σου πει ότι διαφωνεί με το να πεθαίνουν οι άνθρωποι.

Κάντο όπως στην «Υπατία»

Με τρία πανό, που γράφουν συνθήματα, κατευθείαν βγαλμένα από την πομπώδη ρητορική του internet, χωρίς καν να αναφέρεται πλέον ο λόγος της κατάληψης, αφού η ηρωϊκη συνθηματολογία αρκεί, οι μαθητές ποζάρουν για μια αγωνιστική φωτογραφία. Μια φωτογραφία που ενσωματώνει όλες τις προσλαμβάνουσσες των τελευταίων μηνών: Χειρονομιες νίκης όπως οι μετανάστες, φράσεις του Λεωνίδα και των 300 με αντίστοιχη γραφή, αλυσίδες με «κουκουλοφορικούς» υπαινιγμούς, ύφος και διάθεση Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Μέχρι και ένα μινι τανκς χώρεσε στο πανό, ώστε η σύνθεση να αποτελέσει ένα πλήρες ψηφιδωτό, που αναπαράγει πιστά το είδος της δημόσιας αντιπαράθεσης και του τηλε-διαλόγου στα οποία εκτίθενται επί μονίμου βάσεως οι μαθητές. Και το οποίο προφανώς αντιγράφουν.

Και οι εργολάβοι δηλώνουν ότι «δεν τα έφαγαν μαζί»!

Την ίδια στιγμή που ένας μεγάλος όγκος κατηγοριών προς τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων αφορά τις σχέσεις τους με τους περίφημους «εργολάβους» και την παραδοσιακή αδιαφάνεια στις αναθέσεις των δημοσίων έργων, έρχονται οι εκπρόσωποί τους, να διαμαρτυρηθούν έξω από το υπουργείο Οικονομικών, δίνοντας μια νέα διάσταση στο θέμα.
Στην πραγματικότητα δηλαδή, η διαμαρτυρία των εργολάβων που συνοδεύεται και από αποχή από τους διαγωνισμούς ανάθεσης, αφορά την αδυναμία εξόφλησης εκ μέρους του κράτους των έργων που ήδη έχουν φτιαχτεί. Η μόνη λογική ανακολουθία είναι η εξής:  Αν το κράτος δεν πληρώνει τα έργα, τότε δεν το τιμωρείς μη συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς, γιατί ποιός που δεν πληρώνεται, πιέζει με το να μην αναλαμβάνει κι άλλα έργα από τα οποία δεν θα πληρωθεί;
Τέλος, οι εργολάβοι, διευκρινίζουν ότι ούτε εκείνοι συμμετείχαν στο περίφημο «φάγωμα των χρημάτων», μεγαλώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τη λίστα των επαγγελματικών κατηγοριών που «δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα για το έγκλημα». Και κυρίως δείχνοντας ότι λέξεις όπως «κακοτεχνία» ή «υπερτιμολόγηση» είναι αποκυήματα άρρωστης φαντασίας.

Hotel «Γιάφκα ΧΧΧ»

Μια κρεβατοκάμαρα με άφθονη λάκα, από αυτές που πηγαίνουν «σετάκι» με τα δύο ασορτί κομοδίνα και που θα μπορούσαν να αποτελούν το καμάρι, μιας έκθεσης συνοικιακών επίπλων ή τα βασικά έπιπλα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ημιδιαμονής. Με άλλα λόγια, πρόκειται για κάτι τόσο άρτιο μέσα στο μικροαστικό κιτς του, που είναι αδύνατο να το συνδιάσει κανείς με επαναστάτες πόλης, τρομοκράτες και ολο τον αισθητικό ρομαντισμό που αυτές οι ιδιότητες συνεπάγονται, μέσα στο μυαλό τους. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι οτι το διαμέρισμα νοικιάστηκε επιπλωμένο. Δηλαδή τα έπιπλα αποτελούν επιλογή του ιδιοκτήτη. Πράγμα που αποδεικνύει ότι με ένα μοιραίο τρόπο, όσα καλάσνικωφ κι αν χρησιμοποιήσεις, στο στο τέλος η αισθητική την οποία πολεμάς και από την οποία προσπαθείς να ξεφύγεις, θα βρει έναν ύπουλο τρόπο να προσκολληθεί πάλι επάνω σου.

Οταν οι διαιτητές χρειάζονται bodyguard

Όταν ένας διατητής, αποχωρεί από το γραφείο του αθλητικού δικαστή με συνοδεία σωματοφύλακα, σα να πρόκειται για έναν μάρτυρα πρόκειται να καταθέσει εναντίον μελών της μαφίας, και κατά συνέπεια πρέπει να μπει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων, είναι σαφές ότι τα πράγματα έχουν φτάσει σε άλλο επίπεδο. Πλέον δηλαδή, το να προσπαθήσει να κρατήσει κάποιος τα προσχήματα είναι μάταιος κόπος. Γιατί μέσα σε αυτό το αδιάκοπο «σου-‘πα-μου-‘πες», παραγοντων, προέδρων και διαιτητών, λίγη σημασία έχει ποιός καταγγέλει ποιόν και ποιός κατηγορεί ποιόν αφού πολλού έχουν όλοι σταματήσει να παρακολουθούν τους αγώνες σα να πρόκειται για αθλητικό γεγονός. Καιρός λοιπόν να γινει και επισήμως αποδεκτό, ότι το show που ονομάζεται ελληνικό πρωτάθλημα είναι μια ταινία για την μαφία. Και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Ψηφίζει για Βιοποικιλότητα ή παραγγέλνει ποικιλία;

Ο πρώην πρωθυπουργός, βρίσκεται περιτριγυρισμένος από ένα θαυμάσιο δείγμα πολιτικής βιοποικιλότητας. Διάφορες μορφές πολιτικής ζωής, έσπευσαν να καθήσουν δίπλα του είτε ελπίζοντας ότι σε σύγιριση μαζί του δεν θα φαίνονται τόσο αποτυχημένοι (περίπτωση Παπαθανασίου), είτε για να του υπενθυμίζουν με την παρουσία τους για ποιό ακριβώς λόγο έφυγε άρον-άρον από την πρωθυπουργία (Ναι, για να μην τους ανέχεται άλλο). Ούτως ή άλλως, ο Κώστας Καραμανλής, νιώθωντας σίγουρος και δυνατός μετά από τόσο γλείψιμο, άφεησε τον εαυτό του ελεύθερο. Και στην αναφορά του ονόματός του στην ψηφοφορία, του ξέφυγε για άλλη μια φορά μια κίνηση που επειδή του βγαίνει μηχανικά, θυμίζει περισσότερο παραγγελία σε ουζερί, παρά έκφραση πολιτικής γνώμης. Αλλά πάλι, για τον συγκεκριμένο, δεν έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο.

Ασιάτες πανηγυρίζουν με ελληνική αφίσα του Τσέ

Δύο άνθρωποι από τους πολλούς που ξεκίνησαν πριν χρόνια από την Ασία με προορισμό μια άγνωστη γι’ αυτούς χώρα στα σύνορα της Ευρώπης, για μια καλύτερη ζωή, καταλήγουν να κρατάνε την αφίσα ενός μποέμ επαναστάτη της λατινικής αμερικής που ειδικευεται στην εκπροσώπηση των εφηβικών επαναστατικών ονείρων. Πρόκειται δηλαδή για μια διαδρομή, που μόνο ως αποτέλεσμα μιας εξωφρενικής «καραμπόλας» συμπτώσεων, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης μπορεί να εξηγηθεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι μετανάστες δεν μπορούν να διαβάσουν στα ελληνικά τη φράση «Από την κόλαση της Βολιβιανής ζούγκλας στην Αιωνιότητα». Ούτε πιθανότατα να ηθελαν να δουν την ταινία, όταν παίχτηκε στα πλαίσια ενός Φεστιβάλ. Εκείνοι να μην χάσουν τα μεροκαματά τους ήθελαν. Αλλά μάλλον δεν έχει σημασία ούτε τι ακριβώς ήθελαν αυτοί, ούτε τι καταλαβαίνουν. Σημασία έχει ότι παρ’ ολίγο να περάσουν κι αυτοί από την δική τους κόλαση στην αιωνιότητα. Και στη συνέχεια, εκείνοι που τους έδωσαν την αφίσα θα μπορούσαν να κάνουν την σύνδεση των συμβολισμών και τις απαραίτητες αναγωγές. Ακούγοντας μαλιστα  το «Coamandtante Che Guevara» να παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Και αισθανόμενοι υπερήφανοι που κατόρθωσαν να κατευθύνουν τον «λαό», παρά την άγνοιά του, στην «κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων». Εξάλλου, όπως έχει δείξει η ιστορία, τα σύβολα χρειάζονται πάντα για να παθιάζουν το πλήθος. Που όσο λιγότερα ξέρει γι’ αυτά, τόσο το καλύτερο. Κι εδώ που τα λέμε το ίδιο ακριβώς από άποψη εκμετάλλευσης συμβόλων, δεν κάνουν και οι αντίπαλοι; Δηλαδή οι επαγγελματίες πατριώτες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν χρησιμοποιούν τον Κολοκοτρώνη, που είναι ο δικός τους Τσε; 

Κουκουλοφόροι σαμποτάρουν τον τρόμο του χίονιού!

Μια ακόμα πράξη  ανυπακοής, απέναντι στην καθιερωμένη  πλέον προσπάθεια να δημιουργηθεί η  κατάλληλη ατμόσφαιρα πανικού λόγω κακοκαιρίας, εκδηλώθηκε σήμερα από  κουκουλοφόρους των «βορείων προαστείων». Πρόκειται για τις συνηθισμένες ομάδες των «γνωστών-αγνώστων» που αποφάσισαν για άλλη μια φορά να πάνε αντίθετα στην κοινή γνώμη και να προκαλέσουν με τη συμπεριφορά τους διασκεδάζοντας ξεδιάντροπα με έλκυθρα και χιονοπόλεμο. Αγνοώντας τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» των καναλιών, τις εκφράσεις του τύπου «στο έλεος του χιονιά» και «σε λευκό κλοιό η χώρα» και τις καταγγελίες για την απουσία κρατικής μέριμνας, οι – προφανώς υποκινούμενες – αυτές ομάδες, προσπάθησαν να δείξουν ότι το χιόνι μπορεί να είναι κάτι ευχάριστο αντί να χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως αιτία καυγάδων, αντικείμενο τρόμου και απόδειξη της κυβερνητικής ανευθυνότητας όπως είθισται.

Η αινιγματική παντομίμα του υπουργού

Μια στιγμή διαύγειας όπου τα προσχήματα έπεσαν μπροστά στην ανάγκη έκφρασης; Ένα παιχνίδι του φακού; Σχόλιο για τον σερβιτόρο που έβαλε μπροστά του ένα μπολ με σοκολατάκια ενώ προσπαθεί να κάνει διαίτα. Ένας αστεϊσμός σαν ξέσπασμα μετά την ένταση των προηγούμενων ωρών σε σχέση με την παρέμβασή του για το θέμα με τους απεργούς πείνας; Μια νοηματική απάντηση στην ερώτηση «Τι θα έλεγες ότι είναι κάποιος που θα σου πρότεινε να κάνεις κι απεργία πείνας;». Έκφραση γνώμης για την οικονομική πολιτική τώρα που έχει δίπλα του τον αρμόδιο υπουργό; Ή ένα δώρο για το τριήμερο σε όσους σχολιάζουν φωτογραφίες και με αυτή την πόζα τους δόθηκε ένα εύκολο (και έτοιμο) γκολ;

Σοκ: Το Star καταγγέλλει την «μπανάλ αισθητική»!

Κι όμως, σε ένα παράλληλο σύμπαν, (το δικό τους), οι άνθρωποι της τηλεόρασης, δικαιούνται να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την «χαμηλή αισθητική» του ελληνικού τελικού της Eurovision που μετέδωσε χθες η ΝΕΤ. Τους ξένισε προφανώς το γεγονός ότι η παρουσιάστρια δεν ούρλιαξε ούτε μια στιγμή σαν Ρούλα σε περίοδο αναπαραγωγής, καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς! Προχωρώντας μάλιστα την πρόκληση ακόμα περισσότερο, ούτε καν καθυστέρησε να ανακοινώσει τον νικητή, όπως οφείλει να κάνει κάθε σωστή παρουσιάστρια reality, προκειμένου να δώσει στους θεατές την ψευδαίσθηση ότι συμβαίνει κάτι κοσμογονικό. Και σα να μην έφθανε αυτό, έφερε μπροστά στην κάμερα μια πρόεδρο κριτικής επιτροπής που τολμησε να εμφανιστεί, χωρίς να μοιάζει στην Βίκυ Χατζηβασιλείου από τα botox! Επιπλέον, αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν τα ρούχα των γυναικών τραγουδιστριών, που θύμιζαν «ιερόδουλες», καταπατώντας έτσι την αποκλειστικότητα που δικαιωματικά έχουν τα ιδιωτικά κανάλια να ντύνουν τους παίκτες και τους παρουσιαστές τους σαν βίζιτες. Πάντως, αφού παρουσιαστές και προσκελημένοι τελείωσαν με το να καταγγέλουν την γενικοτερη υποτονική ατμόσφαιρα της βραδιάς, επέστρεψαν στις συνηθισμένες τους ασχολίες και κούνησαν μερικά χαρτονομίσματα στον αέρα, θυμίζοντας στους τηλεθεατές τους ότι «με ένα απλό sms μπορεί να είναι δικά τους», προκαλώντας τους φυσικά, κύμματα ανεξέλεγκτου ενθουσιασμού.

Μαθητική Επιχειρηματικότητα: Air Hockey με την Υπουργό

Εκ πρώτης όψεως, ένα παιχνίδι που συναντά κανείς σε όλα τα Λούνα Παρκ της επικράτειας, δεν φαίνεται να έχει μεγάλη σχέση με μια μαθητική έκθεση για τις «καινοτόμες προτάσεις και υπηρεσίες». Μάλλον δυφημιστικά θα μπορούσε να λειτουργήσει, αφού ο κάθε κακόπιστος εύκολα μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι μαθητές είναι τόσο «καφενεία» που θεωρούν δημιουργική επιχείρηση το κωλοβάρεμα.

Κι όμως: Η πραγματική επιχειρηματική ιδέα, βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, αρκεί να την δούμε! Και δεν έχει να κάνει με το παιχνίδι, αλλά με παροχή υπηρεσιών. Δηλαδή οι μαθητές, προσφέρουν στην υπουργό μια υπηρεσία που λόγω σπανιότητας, τιμάται ακριβά: Της δίνουν την ευκαιρία να δείξει cool και να φωτογραφηθεί σε μια «ανθρώπινη, φυσική πόζα» παίζοντας γιατί «ω, και οι πολιτικοί, άνθρωποι είναι…». Μια υπηρεσία δηλαδή που μόνο άριστα εκπαιδευμένοι (δηλαδή ακριβοί) μαθητές μπορούν να παρέχουν με τον ενθουσιασμό που φαίνεται στη φωτογραφία.

Ο «Οννεδistas» στην πρεσβεία της Λιβύης. 

Η σημερινή διαμαρτυρία  της ΟΝΝΕΔ έξω από την περσβεία της Λιβύης, έδειξε κατ’ αρχήν ότι  κανένα κόμμα δεν μπορεί να γίνει πραγματικά «ΣΥΡΙΖΑ», (όπως προσπαθεί τελευταία να γίνει η Νέα Δημοκρατία, υιοθετώντας την τακτική της γενικής φιλοσυνδικαλιστικής μουρμούρας), αν δεν βοηθήσει και η νεολαία. Και τι πιο Συριζο-νεολαιίστικο, από μιά εκδήλωση μπροστά σε μια πρεσβεία; Στο κάτω-κάτω, κάθε νεολαία πρέπει να έχει την δική της περσβεία για να ξεσπά. Και με δεδομένο ότι αυτή του Ισραήλ, είναι πιασμένη εδώ και χρόνια από άλλους, η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας άρπαξε την ευκαιρία: Εκμεταλλεύθηκε την ένοχη αμηχανία των τέως φιλοκανταφικών πασόκων και καπάρωσε τη πρεσβεία της Λιβύης για να διαμαρτυρηθεί για τη σφαγή.

Και εννοείται φυσικά, ότι το στυλ της διαμαρτυρίας, δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει καμμένες σημαίες, συνθήματα για «φονιάδες των λαών» και άλλες αριστερής αισθητικής μεθόδους. Εξάλλου η πρεσβεία της Λιβύης βρίσκεται στο Παλαιό Ψυχικό και ο σωστός ο ΟΝΝΕΔίτης ξέρει να σέβεται τις περιοχές που αποτελούν γι αυτόν ιερό βιότοπο. Γι΄ αυτό και η έκφραση διαφωνίας με τισ σφαγές των αμάχων γίνεται σιωπηλά και ποιητικά. Με κεριά που σχηματίζουν τη λέξη «Enοugh», γιατί εκτός των άλλων, η γαλάζια γενιά ξέρει πώς γράφεται το «Αρκετά» στα αγγλικά, έστω κι αν στη θέση του «Ομικρον» έχει βάλει εκ παραδρομής «Θήτα».

Σοκ! Προσκυνημένοι  προδότες, παγιδεύουν τον Μικη! 

Μέχρι και ξενόγλωσση επιγραφή μπροστά στο μικρόφωνό  του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη άφησαν να υπάρχει οι προδότες, σε μια  συμβολική κίνηση που υπονομεύει σαφώς την Εθνική μας Ανεξαρτησία  και μοιάζει κατ’ ευθείαν βγαλμένη από το σχέδιο αφελληνισμού εκ μέρους του Χένρυ Κίσσινγκερ. Μια κίνηση που δείχνει ότι οι εχθροί της πατρίδας δεν θα διστάσουν να πολεμήσουν με κάθε μέσο το διαρκώς διογκούμενο κίνημα πολιτών που απαιτεί επιτακτικά να συνεχίσουν να μας δανείζουν επ’ άπειρον οι ξένοι και να μας αφήσουν ήσυχους για να μην τους πάρει ο διάολος. Οι προδότες που τοποθέτησαν το ξενόγλωσσο σήμα «Helexpo» μπροστά από τον Μίκη (για να μην αναφερθούμε στο μικρόφωνο που ποιός ξέρει ποιά ξένη – πιθανώς γερμανική – εταιρία έχει κατασκευάσει), θέλησαν προφανώς να ειρωνευτούν την κίνηση ανεξαρτηρίας μας από τους ξένους που εκμεταλλεύονται την Ελλάδα με εμπορικές συμφωνίες καθώς και την ικανότητα της χώρας να ζήσει αποκλειστικά με ό,τι παράγει. Δηλαδή την ικανότητα της χώρας να τρέφεται με τα εδώδιμα: βαμβάκι, πορτοκάλια, κύπριους τραγουδιστές και δημόσιους υπαλλήλους.

«Invest in Greece»: Το λογότυπο της νέας εταιρίας-ευχή

Σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα, συνήλθε σήμερα σε σώμα το Δ.Σ. της νέας εταιρίας που αναμένεται να δώσει λύση στο πρόβλημα της απουσίας ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα. Οπως φαίνεται τελικά, αυτό που κρατούσε τους ξένους επενδυτές μακρυά, δεν ήταν ούτε το ασαφές νομικό πλάισιο, ούτε τα γρηγορόσημα, ούτε η διαρκής ομηρεία από τους «παράγοντες» της δημόσιας διοίκησης! Ήταν η έλλειψη ενός ακόμα κρατικού οργανισμού-μεσάζοντα! Μάλιστα τα γραφεία είναι τόσο καινούρια και το μεταλλικό σήμα τόσο γυαλιστερό, ώστε να γεμίζουν αισιοδοξία και να πείθονται ακόμα και οι πιο καχύποπτοι επενδυτές πως όλα θα πάνε καλά. Μάλιστα για να δείξει ότι δεν έχει καμμία σχέση με το δημόσιο και τους ρυθμούς του, η νέα εταιρία ξεκίνησε αμέσως τη δουλειά, με τις πιο πιεστικές εκρεμότητες: Την πρωτοχρονιάτικη πίτα της!

Στον παράδεισο του αθλητο-σπασίκλα

Κι όμως, μετά τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις, κατά την επίσκεψή του στη Φινλανδία, ο Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε να ακούσει την εσωτερική φωνή, που δεν τον καλούσε ούτε στα αξιοθέατα, ούτε σε ξεκούραση. Η εσωτερική φωνή που εκφράζει τα πραγματικά «θέλω» του πρωθυπουργού, τον καλούσε σε ένα εργοστάσιο κατασκευής οργάνων αθλητισμού ακριβείας, για καταδύσεις, προπονήσεις, ορειβασία, πεζοπορία, σκι και ιστιοπλοΐα! Εκεί, έχοντας μια αίσθηση πληρότητας (την ίδια που θα είχε ο προκατοχός του σε ένα μαγαζί με καινούρια παιχνίδια playstation) ο Γιώργος Παπανδρέου οραματίστηκε τον εαυτό του μέσα σε ένα καινούριο εξειδικευμένο εξοπλισμό, να κατακτά ένα ακόμα άθλημα.

Κάνοντας «κερατάκια» στη Βουλή

Μια σημαντική εξέλιξη στις χειρονομίες έξω από τη Βουλή, παρατηρήθηκε αυτές τις μέρες! Οι παραδοσιακές μούτζες στους βουλευτές πρώην «διοριστές» (που μόλις σταμάτησαν οι προσλήψεις μετατράπηκαν σε «κλέφτες»), έπαψαν και τη θέση τους πήραν τα παραδοσιακά «κερατάκια», μια χειρονομία γνωστή από φάρσες κατά τη διάρκεια της 5ήμερης και σε πόζες μεθυσμένων. Με τη νέα χειρονομία γίνεται σαφές ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν στρέφονται εναντίον του πολιτεύματος όπως με τις μούτζες αλλά εναντίον των βουλευτών, δείχνοντας υγιώς ότι δεν τους κάνουν τη χάρη να τους πάρουν καν στα σοβαρά. Οι μόνοι δυσαρεστημένοι από την εξέλιξη αυτή, είναι οι νοσταλγοί της χούντας που τελευταία εχουν ξεθαρέψει βλέποντας για πρώτη φορά στη ζωή τους, τόσους ανθρώπους να μουτζώνουν το σύμβολο της δημοκρατίας.

Τα δύο πρόσωπα του προέδρου

Μόλις δύο μέρες έχουν περάσει από τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς αναγκάστηκε να εκστομίσει τη φράση «…υπογράφουμε συμβόλαιο αξιοπρέπειας με τον ελληνικό λαό» μπροστά σε Βύρωνα Πολύδωρα, Δημήτρη Σιούφα, Κώστα Καραμανλή και άλλες κωμικές μορφές κομματικής ζωής, και είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει συνέλθει ακόμα από το σοκ που του προκάλεσε ο παραλογισμός της φράσης. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την επίδραση της πανσέληνου, καταλαβαίνει κανείς γιατί η διάθεσή του παραμένει τόσο ευμετάβλητη. Και γιατί το πέρασμα από την ευχάριστη χαλάρωση στην απόγνωση είναι ορατό ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού.

Υπάλληλοι της Βουλής – Βουλευτές: 7 – 7

Θα μπορούσαν κάλλιστα να χωριστούν σε δύο ομάδες και να παίξουν Πόλο ή Χάντμπoλ. Επίσης θα μπορούσαν με ένα έξτρα επίδομα, οι υπάλληλοι της Βουλής, να κάθονται στα έδρανα, ώστε να μη μοιάζει η αίθουσα σαν απογευματική προβολή κινηματογράφου που παίζει πειραματική ταινία από την Υεμένη. Τέλος θα μπορούσαν να πουλήσουν την εικόνα αυτή για την καμπάνια των TGI Friday, αφού είναι προφανές ότι όλο το σώμα, βρίσκεται σε διάθεση Σαββατοκύριακου και δεν έχει καμμία όρεξη να ακούει τον Παπακωνσταντίνου να μιλάει περι οικονομίας και να τους χαλάει τη διάθεση. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι ότι ήταν μια μάλλον «χαλαρή» μέρα, για τους ειδικούς εκείνους υπαλλήλους της Βουλής που είναι επιφορτισμένοι με το να γεμίζουν τα ποτήρια των ομιλητών στο βήμα.

Το κίνημα «Δεν ασφαλτοστρώνω – δεν ασφαλτοστρώνω!»

Ο έρημος ημιτελής αυτοκινητόδρομος Ε-65 (γνωστός και ως «έργο πνοής», κοκ), αποτελεί την πλέον αδιάσειστη απόδειξη ότι η πραγματικότητα μεροληπτεί υπερ των εργολάβων και του κεφαλαίου. Με τις τράπεζες να έχουν διακόψει την χρηματοδότηση (κηρύσσοντας το δικό τους «Δεν Χρηματοδοτώ – Δεν Χρηματοδοτώ»), με το δημόσιο να μην τηρεί τις υποχρεώσεις του και με τα έσοδα των διοδίων μειωμένα, τα εργοτάξια έκλεισαν και οι εργασίες ανεστάλησαν. Για άλλη μια φορά δηλαδή, φάνηκε το ανάλγητο πρόσωπο των κατασκευαστικών εταιριών, που αρνούνται να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο χωρίς να βγαλουν κέρδος και άλλα παρόμοια χυδαία οφέλη.

Όμως η διακοπή των εργασιών, φέρνει και θετικές συνέπειες: Π.χ., κανένας δεν μπορεί πλέον να δυσφημίσει το κίνημα των πολιτών εναντίον των διοδίων αποκαλώντας τους «τζάμπα μάγκες». Είναι σαφές ότι οι πράξεις τους έχουν και συνέπειες, πράγμα που τους δίνει ξεχωριστή βαρύτητα. Διότι άλλο είναι να φωνάζεις εκ του ασφαλούς, ξέροντας ότι μια αόρατη δύναμη θα ολοκληρώσει τελικά τη δουλειά όπως θεωρείς ότι σου οφείλει να κάνει (ώστε να μπορείς μετά να την απαξιώσεις με την ησυχία σου) και άλλο να βλέπεις με την ωριμότητα του αγωνιστή που αναλαμβάνει τις ευθύνες του ότι οι αρνήσεις έχουν πραγματικές συνέπειες

Κρίμα μόνο που πήγε χαμένη τόση δημόσια έκταση για χάρη των εργολάβων και δεν μπόρεσαν οι συμπολίτες μας να την καταπατήσουν, οπως έκαναν με το υπόλοιπο 40% της περιουσίας του δημοσίου.

Δύο αρνητικές απαντήσεις, χωρις ερώτηση!

Μια δήλωση σαν το «Δεν Πουλάμε και δεν πουλιόμαστε» σε γιγαντιαία μάλιστα κλίμακα, προυποθέτει δύο πράγματα: Πρώτον, ότι κάποιος θέλησε να αγοράσει και δεύτερον ότι αυτός που αρνείται να πουλήσει είναι ιδιοκτήτης.

Στην προκειμένη περίπτωση, τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Οπότε το μόνο που μένει, είναι ένα τεράστιο πανό άνευ ουσιαστικού νοήματος, πέρα από την βεβαιότητα ότι έχει κατασκευαστεί και αυτό με τα χρήματα του δανείου που χορήγησε η επιχείρηση στη ΓΕΝΟΠ.

Τεχνοκράτες εναντίον πολιτικών

Ένας τεχνοκράτης, παραδίδει σε έναν πολιτικό ένα οικονμικό κείμενο. Ο πολιτικός, το παραλαμβάνει με δυσπιστία, γιατί κατά βάθος ξέρει ότι πρόκειται για ένα κείμενο που τον ακυρώνει. Και το χειρότερο είναι ότι πλέον πρέπει να το πάρει στα σοβαρά. Όχι δηλαδή όπως τις προηγούμενες χρονιές που το αγνοούσε. Τώρα, οφείλει να υπακούσει έστω κι αν αυτό σημαίνει ευνουχισμό του μοναδικού ταλέντου που επέδειξαν οι πολιτικοί τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα: Των προσλήψεων! Γι’ αυτό και τον ακυρώνει. Γιατί του παρουσιάζει μια οικονομική κατάσταση τέτοια που δεν του επτρέπει να κάνει προσλήψεις. Και όπως έχει φανεί τον τελευταίο καιρό, ένας πολιτικός που δεν κάνει προσλήψεις είναι ένας μισητός πολιτικός.

Με άλλα λόγια: Ο μόνος τρόπος να σε αγαπήσουν ξανά οι πελάτες σου, είναι να αρχίσεις τις προσλήψεις. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, ότι τόσα χρόνια καταλήστευσης, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Και μόνο όταν έκλεισε η «κάνουλα» ανακάλυψαν όλοι πόσο «διεφθαρμένοι είναι οι πολιτικοί». Ενώ όσο έριχναν και κανένα ψίχουλο ή καμμία πρόσληψη στο τραπέζι, είχαν πάθε όλοι ομαδική τύφλωση. Κανείς δεν έβλεπε διαφθορά. Κανείς δεν οργίζονταν. Γι αυτό και το ύφος του Φίλιππου Πετσάλνικου (γνωστoύ και ως «Υπαλλήλου των υπαλλήλων της Βουλής»), καθώς παραλαμβάνει την έκθεση από τον Γιώργο Προβόπουλο, είναι τόσο θλιμμένο. Γιατί ξέρει ότι για μια ακόμα χρονιά, θα πρέπει να υποστεί τις λοιδωρίες των πελατών του, χωρίς να μπορεί να τους διορίσει σε κάποια αργομισθία για να βουλώσει τα στόματα.

«Αγαπουλινειάδα» 2011

Αν κάποτε ο ιστορικός του μέλλοντος, αναρωτηθεί πώς είναι να επιμένεις ψυχαναγκαστικά να γιορτάζεις κάτι που όλο και λιγότεροι ενδιαφέρονται να γιορτάσουν, αρκεί να ρίξει μια ματιά σε αυτή την εικόνα. Μια εικόνα που καταφέρνει να συμπυκνώσει τον σουρρεαλισμό της «αγαπουλινιάδας» με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, θέτοντας ταυτόχρονα, μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα: Πχ, τι σχέση έχουν ο άγγελος και ο διάβολος (που έχουν ντυθεί τα δυό μοντέλα) με τον Αγιο Βαλεντίνο; Συμβολίζουν το δίλημμα «να του κάτσω» (ο διάβολος) ή να μην του κάτσω (ο άγγελος) της ερωτευμένης; Και εν πάσει περιπτώσει, ο επίσημος φωτογράφος της σκηνής πρέπει να φοράει αμάνικη μπλούζα, γιατί θέλει να δείξει ότι πράγματι ο ερωτας είναι τυφλός;

Το κουίζ του Σαββατοκύριακου:
Βρείτε τις διαφορες στις παρακάτω εικόνες

Είτε πρόκειται για ηθοποιούς που δέχονται την επίσκεψη του υπουργού, είτε για μαθήτριες που πηγαίνουν να συναντήσουν το είδωλό τους, τα βλέμματα και στις δύο περιπτώσεις, αναδεικνύουν το μεγαλείο και την κυριαρχία της γυαναικείας φύσης.

Ο τσαμπουκάς του «Natur-ιστή», αναδασωτή

Εκ πρώτης όψεως, όλα μοιάζουν φυσιολογκά στην εικόνα: Ένας υφυπουργός ποζάρει δίπλα στα δενδρύλλια που περιμένουν στις πλαστικές σακουλίτες τους να φυτευτούν στις περιοχές που κάηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Όμως τελικά στην εικόνα κάτι «κλωτσάει». Δεν μοιάζει φυσική αλλά αμήχανη. Για την ακρίβεια, θα έλεγε κανείς ότι ο υφυπουργός ετοιμάζεται να επιτεθεί στα φυτά και να τα πλακώσει στις μπουνιές.

Φταίει που δεν έχει συνηθίσει να ποζάρει σε τέτοιες «ενημερωτικές» φωτογραφίες; Φταίει ότι συνειδητοποίησε το λάθος του να φορέσει κοστούμι γιατί τώρα μοιάζει σα να ήρθε εκεί ουρανοκατέβατος; Ή μήπως η επιθετικότητα που εκφράζεται από τις σφιγμένες γροθιές και την κλίση του σώματος, οφείλεται στο γεγονός ότι με τη φαντασία του, υπερασπίζεται τα δενδράκια από τους καταπατητές που ετοιμάζονται θεωρητικά να τα ξανακάψουν; Και οι οποίοι μάλιστα αυτές τις μέρες, βάλλουν κατά της πολιτικής του προϊσταμένης, Τίνα Μπιρμπίλη. Έχοντας μάλιστα ως συμμάχους στον αγώνα τους για «μεζονετοποίηση» των πάντων, τους τσιμεντόφιλους συναδέλφους της στο ΠΑΣΟΚ..

O «απολυμένος» δεδικαίωται

Μέσα σε πανηγυρισμούς, καλά λόγια και νοσταλγία, πραγματοποιήθηκε η τιμητική εκδήλωση για τον Οτο Ρεχάγκελ. Σα να μην άκουσε ποτέ δηλαδή, τα μπινελίκια από επίσημα και ανεπίσημα χείλη κάθε φορά που η Εθνική δεν «έκανε τους αντιπάλους της να υποκλιθούν».

Τελικά, Ο «Ρεχακλής», που σε περιόδους μεγάλου κεφιού παρ’ ολίγον να πάρει και την ελληνική υπηκοότητα (χωρίς καν να τη ζητήσει), συμβιβάστηκε τελικά μετά από χρόνια, με ένα ομοίωμα της Ακρόπολης και μια κορνιζαρισμένη αφίσα. Παίρνοντας έτσι μια γεύση από την παραδοσιακή ελληνική υπερβολή. Με τη διαφορά ότι ο Οτο Ρεχάγκελ, σαν Γερμανός, δεν άφησε όλο αυτό να τον επηρεάσει.

Και το μόνο που άλλαξε πάνω του ήταν το χρώμα των μαλλιών του. Τα οποία από μαύρα (στην φωτό με το κύπελλο) έγιναν σιγά-σιγά, κόκκινα.

Πιλοτικό πρόγραμμα «Συνταγογράφηση στην Κατάληψη»

Η εικόνα των γιατρών-καταληψιών στο Υπουργείο Υγείας, που έχουν μετατρέψει μια αίθουσα σε γραφείο υποδοχής κοινού και συνταγογραφούν αθρόα, θα μπορούσε να αποτελέσει πιλότο λειτουργίας του ΙΚΑ.

Χωρίς ούτε ουρές, ούτε ακυρωμένα ραντεβού, ούτε καν αριθμούς προετεραιότητας για την ουρά, όλοι φαίνεται να συνεργάζονται αλληλέγγυα, όπως ποτέ πριν.

Προφανώς γιαί όλοι, γιατροί και ασθενείς, έχουν επι τόσα χρόνια εκπαιδευτεί στις ακραίες συνθήκες επιβίωσης μέσα στα πλαισια ενός δαιδαλώδους συστήματος ταλαιπωρίας, ώστε οι «ελεγχόμενες» και «αυτοδιαχειριζόμενες» συνθήκες μιας κατάληψης να τους φαίνονται σχεδόν ιδανικές.

O «Δον Συριζόνε» των διοδίων, επιθεωρεί

Αν όπως λένε, ο δρόμος προς την κόλαση, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, τότε και ο δρόμος προς το «καπέλωμα» ενός αυθόρμητου κινήματος είναι στρωμένος με εμφανίσεις συμπαράστασης. Κάνοντας δηλαδή μια εμφάνιση δίπλα στο πλακάτ που αναφέρεται στους πολιτικούς (και γενικώς στους «κακούς») στον τρίτο πληθυντικό («Αφού δεν τους αντέχεις, γιατί τους ανέχεσαι;») στην πραγματικότητα βγάζει αυθαίρετα τον εαυτό του από τον στόχο των διαμαρτυριών και εντέχνως τον φέρνει από τη μεριά των διαμαρτυρομένων. Σα να αναρωτιέται δηλαδή και ο ίδιος γιατί ανέχεται τους πολιτικούς, αφού δεν τους αντέχει. Προφανώς ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του κάτι σαν εξωκοινοβουλευτικο ξωτικό. Μόνο που στην πραγματικότητα, κάνει ακριβώς αυτό που κατηγορεί: Παίρνει κάτι φρέσκο, μια αυθόρμητη διαμαρτυρία και προσπαθεί να την κάνει κομματικό «καύσιμο». Εντάσσοντάς την δηλαδή μέσα στους μηχανισμούς, την απαξιώνει. Την κάνει από πολιτική διαμαρτυρία, μικροπολιτικό τσαμπουκά «Συριζικού ρυθμού». Δηλαδή γενικευμένη επίθεση γκρίνιας που μεταφράζεται ως «δεν με νοιάζει, εγώ θέλω όλα να είναι δωρεάν από το κράτος και δικό του πρόβλημα πού θα τα βρεί». Τώρα που το κίνημα «Δεν Πληρώνω-Δεν Πληρώνω» μπήκε κάτω από την «φτερούγα» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι μετανάστες, σχεδόν περιμένει να ακούσει κανείς τις πρώτες διαφωνίες των «συνιστοσών», σχετικά με το αν τα πλακάτ πρέπει να έχουν και τρίτο χρώμα ή για το αν είναι σωστότερο οι μπάρες να μένουν διαρκώς σηκωμένες ή να ανεβοκατεβαίνουν.

Η «μαύρη» οικονομία της Τζούλιας

Είναι πρακτικά ατέλειωτα τα αστεία που μπορεί να κάνει κάποιος με μια τσόντα όπου πρωταγωνιστεί μια πρώην celebrity και δύο φιλότιμοι και εργατικοί έγχρωμοι ηθοποιοί: Από το «μαύρη ζωή» μέχρι την «μαύρη ανασφάλιστη εργασία». Και από τους «μετανάστες που έρχονται και μας “παίρνουν” τις Τζούλιες», μέχρι τα αντιρατσιστικά μηνύματα. 
Στην πραγματικότητα όμως, όλα αυτά μοιάζουν ξαφνικά παλιά. Το «πόσο θα σας προκαλέσω» ταουάζ(;) με το «666» στο χέρι. Οι κραυγές «harder-harder» της πρωταγωνίστριας που μεταφράζει το «πιό δυνατά-πιο δυνατά» για να το καταλάβουν οι αλλοδαποί συμπρωταγωνιστές της. Ακόμα και οι γόβες της Τζούλιας δεν είναι καν καινούριες. Οταν σηκώνει τα πόδια, φαίνονται χρησιμοποιημένες από κάτω. Το χειρότερο όμως είναι ότι και η ίδια η Τζούλια, δεν μπαίνει καν στον κόπο να δείξει αυτή την υπεροψία που είχε στην πρώτη ταινία. Δείχνει κουρασμένη και μέσα στη ρουτίνα. Με αποτέλεσμα, μια ταινία που αντί να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον για την Τζούλια, να αποτελέσει την ληξιαρχική πράξη του τέλους του.

Το αντανακλαστικό της ανοιχτής παλάμης

Πρόκειται ασφαλώς για ένα στιγμιαίο παιχνίδι του φακού, αφού μια βουλευτής – αλλά πρωτίστως χορεύτρια και δημοσιογράφος – δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτεθεί σε κάποιον με χειρονομίες και μάλιστα πισώπλατα. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς, κατά πόσο το ενστικτώδες άνοιγμα των δαχτύλων και η προτεταμένη παλάμη, βρίσκονται τόσο βαθιά εγγεγραμμένα στο ελληνικό DNA, ώστε η εκδήλωσή τους να μην περνάει πλέον από το φίλτρο των καλών τρόπων ή του κομματικού savoir vivre

Τι έχουν τα έρμα και απέχουν;

Η εικόνα θα μπορούσε να είναι ένα installation καλλιτέχνη με θέμα την αποχή και τις αιτίες της. Διότι είναι προφανές από τις κενές καρέκλες, που δείχνουν πως δεν γέμισε καν η αίθουσα επιμόρφωσης, ότι η αποχή από τη συζήτηση για την αποχή, ήταν ιδιαίτερα αυξημένη. Με άλλα λόγια δηλαδή, οι συμμετέχοντες εκριναν ότι ο γ.γ. του κόμματος Μιχάλης Καχριμάκης, ένας καθηγητής συνταγματικού δικαίου, ένας καθηγητής κοινωνιολογίας και ο πρόεδρος ενός ιδιωτικού κέντρου ερευνών, δεν έχουν την επάρκεια να εξηγήσουν γιατί οι πολίτες δεν ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα. Και μάλλον έχουν δίκιο, αν σκεφτεί κανείς, ότι από όλους αυτούς που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την απαρέσκεια της κοινωνίας απέναντι στα κόμματα, κανείς δεν σκέφτηκε ότι η κοινωνία που προσπαθούν να καταλάβουν δεν μπορεί να μετακινηθεί μέχρι τον χώρο της εκδήλωσης, επειδή έχει απεργία στα Μέσα ΜΑζικής Μεταφοράς. Και ότι επίσης, το απόγευμα μιας Τετάρτης, μόνο τα κομματικά στελέχη έχουν την ευχαίρια να παρακολουθήσουν, αφού όλοι οι άλλοι δουλεύουν. Πιθανοτατα λοιπόν οι ίδιοι οι εισηγητές να είναι η εξήγηση του βλήματος. ΚΑι δικαίως αντιμετωπίζονται με κενές καρέκλες αφού είναι προφανές ότι τα αιτία ενός προβλήματος, δεν είναι πιθανό να εμπεριέχουν και τη λύση του.

O ανώνυμος σχολιαστής των blogs, live!

Διαδηλώνοντας μόνος, με τις απόψεις του κρεμασμένες επάνω του, ένας ακόμα αγανακτισμένος πολίτης στρέφει τα βέλη του κατά της «κυβέρνησης της τρόϊκας», την οποία θεωρεί προφανώς αποκλειστικά υπεύθυνη για την κατάστασή του. Με το σήμα της νίκης μπροστά στην κλειστή είσοδο του metro, δείχνει την συμπαράστασή του στους απεργούς θέλοντας να πει με τον τρόπο του ότι όσο το σύμβολο της εξευρωπαϊσμένης Ελλάδας, το metro μένει κλειστό, επιτέλους τιμωρούνται όλοι εκείνοι που προσπάθησαν να μας βάλουν με το ζόρι στη Δύση, με αποτέλεσμα να καταπατούνται τα δικαιώματα δεκαετιών. Πράγμα που σύμφωνα με τον μοναχικό διαδηλωτή, δεν θα συνέβαινε αν είχαμε μείνει πιστοί στην πολιτική των δανεικών – το εγγυάται ο ίδιος άλλωστε. Αν δεν το είχε τσεκάρει, δεν θα έμπαινε στον κόπο να το δηλώσει με τέτοια έμφαση, έτσι δεν είναι;

Οι ομοιότητες της Δευτέρας

Οι εκλεκτές συγγένειες των ημερών, όπως εμφανίστηκαν στο chat του protothema.gr 

1) Τα βαμμένα μαλλιά και το botox της εξουσίας

2) Ο σωματότυπος της «αρχοντικής κοιλιάς»

3) Οι κορσέδες της πίστας