Η Άννα Παναγιωταρέα για το ατύχημά της στο Σύνταγμα: Άγνωστα πρόσωπα με βοήθησαν
Η Άννα Παναγιωταρέα για το ατύχημά της στο Σύνταγμα: Άγνωστα πρόσωπα με βοήθησαν
Με ένα πολύ προσωπικό κείμενο η γνωστή δημοσιογράφος περιγράφει το τροχαίο που υπέστη στο κέντρο της Αθήνας
Στην καλοσύνη των αγνώστων που την βοήθησαν σαν να ήταν η οικογένειά της εστιάζει η Άννα Παναγιωταρέα, περιγράφοντας σε ένα πολύ προσωπικό κείμενο το τροχαίο ατύχημα που είχε την περασμένη εβδομάδα στο Σύνταγμα
.
Η γνωστή δημοσιογράφος περιγράφει λεπτό προς λεπτό όσα συνέβησαν στο κέντρο της Αθήνας, από την στιγμή που την χτύπησε αυτοκίνητο μέχρι που συνήλθε, πεσμένη στην άσφαλτο με «άγνωστα πρόσωπα» γύρω της να προσπαθούν να την βοηθήσουν.
«Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου » περιγράφει η ίδια και συνεχίζει μεταφέροντας την εμπειρία της και από τα επείγοντα του Ευαγγελισμού: «
Η γνωστή δημοσιογράφος περιγράφει λεπτό προς λεπτό όσα συνέβησαν στο κέντρο της Αθήνας, από την στιγμή που την χτύπησε αυτοκίνητο μέχρι που συνήλθε, πεσμένη στην άσφαλτο με «άγνωστα πρόσωπα» γύρω της να προσπαθούν να την βοηθήσουν.
«Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου » περιγράφει η ίδια και συνεχίζει μεταφέροντας την εμπειρία της και από τα επείγοντα του Ευαγγελισμού: «
Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες».
Τέλος, η Άννα Παναγιωταρέα δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην «δημοσιογραφική αθλιότητα», το γεγονός δηλαδή πως δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες της ξαπλωμένης στο οδόστρωμα: «Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου».
Ολόκληρο το κείμενο της Άννας Παναγιωταρέα:
Η καλοσύνη των ανθρώπων
Περνώντας την Καραγιώργη Σερβίας, σχεδόν στο ύψος του Υπουργείου Οικονομικών, με κτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ποιός οδηγούσε, τί ήταν; Δεν έχουν σημασία. Ολοι που οδηγούμε, μιλώντας στο τηλέφωνο, είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των άλλων. Αυτό σκέφτομαι μόνο.
Συνήλθα ξαπλωμένη στο οδόστρωμα. Είχα συνείδηση τί είχε συμβεί. Ντρεπόμουν που ήμουν στη μέση του δρόμου ως θέαμα. Να πώ και ότι δεν έχω και αναγνωρισιμότητα;
Από πάνω μου έσκυβαν άγνωστα πρόσωπα να με βοηθήσουν. Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου. Εβγαλαν το μπουφάν και το σακάκι τους να με σκεπάσουν. Μου μιλούσαν σαν να ήταν συγγενείς μου και δυο, νέες, γιατροί, που περνούσαν τυχαία έμειναν μαζί μου, εμποδίζοντας κάθε μετακίνηση ή και κίνησή μου. Ολοι με παρηγορούσαν ότι δεν θα αργήσει το ασθενοφόρο, ότι ήμουν καλά.
Σε λίγα λεπτά ήρθε και η οικογένειά μου αλλά ένιωθα ότι και όλοι που στέκονταν γύρω μου, που περίμεναν μέχρι που με πήρε το φορείο και με συντρόφεψαν, στήν υγρή άσφαλτο, ήταν μεγάλη αγκαλιά θαλπωρής. Αυτά τα πρόσωπα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Χρωστώ στο καθένα από αυτά ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.
Δεν θα ξεχάσω ούτε την ευγένεια των αστυνομικών που στέκονταν, διακριτικά, στο πλάι απομακρύνοντας περιέργους. Οχι πώς δεν είδα , την επόμενη μέρα φωτογραφία δημοσιογραφικής αθλιότητας. Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου.
Με μετέφερε το ΕΚΑΒ, με εξαιρετικούς τραυματιοφορείς, στα επείγοντα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, που εφημέρευε. Δεκάδες άνθρωποι τραυματισμένοι ή με άλλα προβλήματα, στα φορεία. Γιατροί και νοσοκόμες- ελάχιστοι σε σχέση με τόσο κόσμο- -έδιναν μάχη, με χαμόγελο, από φορείο σε φορείο.
Αλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ στα επείγοντα κι άλλο να είσαι εσύ ξαπλωμένη σε φορείο. Σ αυτόν τον μικρό χώρο- στις οροφές είχε αφήσει το αποτύπωμα του το νερό της βροχής- κάποιο χέρι είχε κρεμάσει μπάλες χριστουγεννιάτικες. Χειρονομία ευαίσθητη για έναν χὠρο που ο πόνος περισσεύει.
Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Ομως, θέλω να σας πώ ότι στην ατυχία που είχα, -ακόμη και στον πόνο που θα με συνοδέυει για λίγο- γύρισα στο σπίτι ευτυχής. Το καλύτερο δώρο που πήρα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, το νοιάξιμο ο καλός λόγος, τόσων πολλών ανθρώπων, φίλων, γνωστών και άγνωστων. Η ζωή μου, δώρο Θεού, είναι πάντα στο χέρι Του.
Ε.Τ, 20 Δεκεμβρίου 2016
Τέλος, η Άννα Παναγιωταρέα δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην «δημοσιογραφική αθλιότητα», το γεγονός δηλαδή πως δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες της ξαπλωμένης στο οδόστρωμα: «Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου».
Ολόκληρο το κείμενο της Άννας Παναγιωταρέα:
Η καλοσύνη των ανθρώπων
Περνώντας την Καραγιώργη Σερβίας, σχεδόν στο ύψος του Υπουργείου Οικονομικών, με κτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ποιός οδηγούσε, τί ήταν; Δεν έχουν σημασία. Ολοι που οδηγούμε, μιλώντας στο τηλέφωνο, είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των άλλων. Αυτό σκέφτομαι μόνο.
Συνήλθα ξαπλωμένη στο οδόστρωμα. Είχα συνείδηση τί είχε συμβεί. Ντρεπόμουν που ήμουν στη μέση του δρόμου ως θέαμα. Να πώ και ότι δεν έχω και αναγνωρισιμότητα;
Από πάνω μου έσκυβαν άγνωστα πρόσωπα να με βοηθήσουν. Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου. Εβγαλαν το μπουφάν και το σακάκι τους να με σκεπάσουν. Μου μιλούσαν σαν να ήταν συγγενείς μου και δυο, νέες, γιατροί, που περνούσαν τυχαία έμειναν μαζί μου, εμποδίζοντας κάθε μετακίνηση ή και κίνησή μου. Ολοι με παρηγορούσαν ότι δεν θα αργήσει το ασθενοφόρο, ότι ήμουν καλά.
Σε λίγα λεπτά ήρθε και η οικογένειά μου αλλά ένιωθα ότι και όλοι που στέκονταν γύρω μου, που περίμεναν μέχρι που με πήρε το φορείο και με συντρόφεψαν, στήν υγρή άσφαλτο, ήταν μεγάλη αγκαλιά θαλπωρής. Αυτά τα πρόσωπα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Χρωστώ στο καθένα από αυτά ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.
Δεν θα ξεχάσω ούτε την ευγένεια των αστυνομικών που στέκονταν, διακριτικά, στο πλάι απομακρύνοντας περιέργους. Οχι πώς δεν είδα , την επόμενη μέρα φωτογραφία δημοσιογραφικής αθλιότητας. Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου.
Με μετέφερε το ΕΚΑΒ, με εξαιρετικούς τραυματιοφορείς, στα επείγοντα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, που εφημέρευε. Δεκάδες άνθρωποι τραυματισμένοι ή με άλλα προβλήματα, στα φορεία. Γιατροί και νοσοκόμες- ελάχιστοι σε σχέση με τόσο κόσμο- -έδιναν μάχη, με χαμόγελο, από φορείο σε φορείο.
Αλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ στα επείγοντα κι άλλο να είσαι εσύ ξαπλωμένη σε φορείο. Σ αυτόν τον μικρό χώρο- στις οροφές είχε αφήσει το αποτύπωμα του το νερό της βροχής- κάποιο χέρι είχε κρεμάσει μπάλες χριστουγεννιάτικες. Χειρονομία ευαίσθητη για έναν χὠρο που ο πόνος περισσεύει.
Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Ομως, θέλω να σας πώ ότι στην ατυχία που είχα, -ακόμη και στον πόνο που θα με συνοδέυει για λίγο- γύρισα στο σπίτι ευτυχής. Το καλύτερο δώρο που πήρα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, το νοιάξιμο ο καλός λόγος, τόσων πολλών ανθρώπων, φίλων, γνωστών και άγνωστων. Η ζωή μου, δώρο Θεού, είναι πάντα στο χέρι Του.
Ε.Τ, 20 Δεκεμβρίου 2016
Σχετικά Άρθρα
Thema Insights
Το νέο τεύχος ΜΑΘΕ ΦΑΕ ΖΗΣΕ κυκλοφόρησε και μας προετοιμάζει για την εποχή που ανθίζει η φύση και η καρδιά μας!
Μια συγκλονιστική πορεία, μία ιστορική διάκριση, ένας τεράστιος άθλος! Το Περιστέρι bwin προκρίθηκε στο Final Four του Basketball Champions League και το βραβευμένο στοιχηματικό brand «ταξιδεύει» μαζί του στον δρόμο με προορισμό την κορυφή.
Στον διαγωνισμό που πραγματοποιείται ως αποτέλεσμα της στρατηγικής συνεργασίας της COSMOTE με τους WRO Hellas και STEM Education, βραβεύτηκαν έργα τα οποία αντιμετωπίζουν σημαντικά περιβαλλοντικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως οι πλημμύρες, η λειψυδρία, και οι σεισμοί.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
