Στο βωμό του θεάματος…

Μπραντ και Αντζελίνα αυτοί; Ελένη και Λάτσιο εμείς! Οποιος νομίζει ότι δεν ακολουθούμε κατά πόδας τα ξένα παραδείγματα και ότι υπολειπόμεθα έναντι των κραταιών του κόσμου, να «στιγματιστεί» ως τουλάχιστον κακόβουλος. Γιατί τελικά αποδεικνύεται ότι στην Ελλάδα έχουμε την μοναδική στον κόσμο ικανότητα να αφομοιώνουμε ό,τι στραβό υπάρχει στο εξωτερικό με ταχύτητα φωτός, ενώ σε ό,τι έχει να κάνει με καλά παραδείγματα να σκοντάφτουμε με ευκολία σε φανταστικά και μη εμπόδια. Ετσι, εν έτει 2010, τα Μελίσσια έχουν μετατραπεί σε θέρετρο του L.A. όπου φωτογράφοι και δημοσιογράφοι στριμώχνονται για να «κλέψουν» ένα βλέμμα, ένα νεύμα, ένα… οτιδήποτε, αρκεί να αποτυπώνεται στο φακό και να αφορά πόνο, χωρισμό και θλίψη. Μόνο που κάποιος πρέπει κάποτε να σκεφτεί ότι εντός της οικίας που «πολιορκείται», κατοικούν και τρία ανήλικα παιδιά… Και επειδή τα παιδιά, πολλές φορές απλώς παρακολουθούν τη ζωή τους, άμοιρα ευθυνών και χωρίς το δικαίωμα επιλογής, πέφτει το βάρος σε γονείς, οικείους, κοινωνία και media να φτιάχνουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω τους. Γιατί κατανοητό το ενδιαφέρον της «κλειδαρότρυπας», καλή και η μόδα τύπου ακολουθώ-κατά-πόδας-τους-celebrities, αλλά βέλτιστα τα όρια και το μέτρο…