Κλίμακα: «Η αυτοκτονία δεν είναι μοιραίο γεγονός, μπορεί να προληφθεί»

"Η αυτοκτονία δεν είναι μοιραίο γεγονός, μπορεί να προληφθεί": αυτό υπογραμμίζουν οι ειδικοί του Κέντρου Ημέρας για την Πρόληψη γης Αυτοκτονίας της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης ΚΛΙΜΑΚΑ, με αφορμή τα δύο πρόσφατα μοιραία περιστατικά που σημειώθηκαν σε ισάριθμα νοσοκομεία της χώρας. 

Ο απολογισμός της ΚΛΙΜΑΚΑΣ είναι βαρύς καθώς από το 2012 έως και σήμερα έχουν καταγραφεί εντός των νοσηλευτικών μονάδων τουλάχιστον 22 αυτοκτονίες. 

Οι επιστήμονες τονίζουν πως οι θάνατοι από αυτοκτονία εντός των νοσηλευτικών ιδρυμάτων εμπεριέχουν πάντοτε ευθύνες τόσο για τους φορείς χάραξης πολιτικών στρατηγικών όσο και για το προσωπικό των μονάδων υγείας, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την περίθαλψη των ψυχικά ασθενών. 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κέντρου της ΚΛΙΜΑΚΑΣ, σε διάστημα λίγων ημερών δύο περαστικά αυτοκτονίας καταγράφηκαν μέσα σε δημόσια νοσοκομεία. Στις 25/8/2015 και ύστερα από μία απόπειρα αυτοκτονίας, ένας άνδρας δεν κατάφερε να σωθεί, θέτοντας τέλος στη ζωή του μέσα στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν από το πρωί. Τρεις μέρες αργότερα ένας άλλος άνδρας έχασε την ζωή του κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του σε Ψυχιατρική κλινική νοσοκομείου στη Λέσβο. 
"Δυστυχώς τα δύο αυτά περιστατικά είναι ενδεικτικά και φέρνουν στην επιφάνεια την έλλειψη μέτρων που θα μπορούσαν να εφαρμόζονται και να είχαν αποτρέψει τον θάνατο των νοσηλευμένων ασθενών" αναφέρουν οι εκπρόσωποι της ΚΛΙΜΑΚΑΣ. 

Με βάση τα πρωτόκολλα του Κέντρου Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, τέτοιου είδους παρεμβάσεις που θα μπορούσαν να αυξήσουν την ασφάλεια αυτοκτονικών ασθενών κατά τη διάρκεια της νοσηλείας είναι: η λήψη αναλυτικού ιστορικού καθώς και η συλλογή επιπρόσθετων πληροφοριών από τους οικείους του, η διαμόρφωση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος στο νοσοκομείο υπό την έννοια της απομάκρυνσης των μέσων που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ασθενής για να θέσει τέλος στην ζωή του, σε συνδυασμό με παρακολούθηση της συμπεριφορικής συμπτωματολογίας και στο πλαίσιο πάντα μιας καλής και ουσιαστικής σχέσης μεταξύ προσωπικού και ασθενή. Μετά το εξιτήριο η διασύνδεση και η συστηματική παρακολούθηση του ασθενή από κάποιον εξωνοσοκομειακό φορέα υγείας μπορεί να προάγει την ασφάλεια του τελευταίου.