Είχαμε έναν νεκρό. Μας έδωσαν ψίχουλα...

Την ώρα που η κυβέρνηση «μοιράζει» με μεγάλη ευκολία χιλιάδες ευρώ σε θύματα «γκαζάκηδων» αρνείται πεισματικά να βοηθήσει μια οικογένεια που σε τρομοκρατική ενέργεια στο κέντρο της Αθήνας είχε ένα νεκρό και δύο σοβαρά τραυματίες. «Παλεύω να αποδείξω ότι σημασία δεν έχει αν η τρομοκρατική επίθεση έγινε ένα χρόνο πριν ή ένα χρόνο μετά από την ημερομηνία που ορίζει ο νόμος αλλά η ουσία που στην περίπτωση μου λέει ότι πληρώσαμε ακριβά τη βόμβα που έσκασε στο Σύνταγμα και διέλυσε την οικογένεια μου» λέει στο «ΘΕΜΑ» η κυρία Γεωργία Νάστου και προσθέτει «Έχω χτυπήσει τις πόρτες όλων των υπουργείων όμως κανένας δεν έσκυψε πάνω από το πρόβλημα μου…».

Η ιστορία της οικογένειας Νάστου, πραγματικά αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Για άλλη μια φορά η ελληνική γραφειοκρατία και η αναλγησία των αρχών εξαντλούν την αυστηρότητα τους και με νομικίστικα τερτίπια αρνούνται να βοηθήσουν μια γυναίκα που πλήρωσε πολύ ακριβά την έκρηξη στο Σύνταγμα με δράστες αλλοδαπούς τρομοκράτες.

Φρίκη στα γραφεία αεροπορικής εταιρείας

Το σκηνικό του τρόμου στήθηκε πριν πολλά χρόνια στην οδό Όθωνος. «Το 1969 οι δύο μου γονείς και τα αδέρφια μου φεύγουν από το σπίτι για να πάνε στα γραφεία της αεροπορικής εταιρείας Ελ. Αλ για να πάρουνε τα εισιτήρια τους για τον Καναδά. Επειδή είχε χαλάσει ένα μηχάνημα, τους παραπέμπουν στα κεντρικά της Όθωνος. Σταματάει το ταξί έξω από τα γραφεία και ο πατέρας μου αφήνει τη μητέρα και τα δύο αδέρφια μου στο δρόμο για να πάει να πάρει τσιγάρα. Ένας τρομοκράτης, περνά μπροστά της και ρίχνει μια χειροβομβίδα με αποτέλεσμα να τραυματιστούν 15 άτομα εκ των οποίων θανάσιμα ο μικρός μου αδερφός και σοβαρότατα ο μεγάλος και η μητέρα μου» τονίζει η κυρία Νάστου και προσθέτει «Ο μεγάλος, 20 χρόνων παλικάρι πέθανε το 1984 με τον καημό και ο πατέρας μου μέχρι το 2006 όπου απεβίωσε στα 65 του χρόνια βαριά χτυπημένος από καρκίνο έφυγε με το μαράζι. Η μητέρα μου ανάπηρη, έχει τραυματιστεί σε όλη την μπροστινή πλευρά, στήθος χέρια πόδια και στο δεξί της χέρι ο αντίχειρας είναι παράλυτος. Ακόμη και σήμερα της βγάζω τα θραύσματα από το σώμα και το πρόσωπο της. Αυτά, που έμειναν από τη χειροβομβίδα του 1969. Σαράντα χρόνια μετά βγάζει ακόμη τα κομμάτια τη φρίκης που καρφώθηκαν στο σώμα της».

Η οικογένεια ξεκινά έναν αγώνα που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Μάλιστα συναντιόντουσαν και με τον Γιασέρ Αραφάτ, όταν εκείνος βρισκόταν στη χώρα μας ο οποίος έστειλέ ως αποζημίωση 100.000 δολαρία. ‘Ένα τεράστιο ποσό, το οποίο όμως ποτέ δεν πήραν στα χέρια τους. Τη δεκαετία του 80 η οικογένεια βρίσκει σύμμαχο τον σημερινό πρόεδρο της Δημοκρατίας και τότε υπουργό κ. Κάρολο Παπούλια ο οποίος έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον χωρίς όμως να καταφέρει να τους βοηθήσει.

Από υπουργό σε υπουργό

Τα χρόνια περνούσαν και παρά τις προσπάθειες κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να αποκαταστήσει την οικογένεια Νάστου. Μάλιστα όταν ψηφίστηκε ο νόμος 3075 για τις αποζημιώσεις στα θύματα τρομοκρατίας και πάλι δεν περιελάμβανε τη συγκεκριμένη περίπτωση. Και μπορεί καθαρά νομικά τα θύματα του σκηνικού της Όθωνος να είναι εκτός χρονικών ορίων, ωστόσο ηθικά και ανθρώπινα θα έπρεπε να έχουν βοηθηθεί.

«Το τελευταίο διάστημα, προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω μια βοήθεια. Ζήτησα ραντεβού με τον κ. Παυλόπουλο. Μου είπαν δεν δέχεται απλό κόσμο και ότι είναι υπεύθυνο του υπουργείο Οικονομίας. Πάω στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Στο μεταξύ είχα στείλει αιτήσεις στο υπουργείο Εσωτερικών, Εξωτερικών,  στο προεδρικό μέγαρο, στο υπουργείο Υγείας, στο Δημόσιας Τάξης και όλοι αυτοί μαζεύουν τις αιτήσεις μου και τις στέλνουν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους» εξηγεί η κυρία Νάστου και συμπληρώνει «Στη συνέχεια επισκέφθηκα την κυρία Μπακογιάννη. Ήταν πολύ ευγενική και μάλιστα μου έστειλέ και μια επιστολή απαντητική στην οποία μου έλεγε πως επειδή δεν ήταν ζήτημα δικό της το έχει μεταβιβάσει στον κ. Παυλόπουλο. Στον υπουργό δηλαδή που δεν δέχεται τον απλό πολίτη…».

Η κυρία Νάστου, ακόμη και σήμερα ζει «σημαδεμένη» από την τρομοκρατική επίθεση. Εργάζεται ως καθαρίστρια σε νηπιαγωγείο της Άνω Γλυφάδας με μισθό 179.20 ευρώ το μήνα, 10μηνή σύμβαση και 17 ένσημα το μήνα.

«Αυτό που τους παρακαλώ είναι να βγει η σύνταξη της μητέρας μου και να μπω εγώ σε μια εργασία ως καθαρίστρια. Να έχω μια αξιοπρεπή δουλειά για να μπορώ να φροντίσω τα δύο μου παιδιά ηλικίας 4.5 και 2 ετών που τα μεγαλώνω μόνη μου» αναφέρει και λίγο παρακάτω προσθέτει «Κάποια στιγμή διάβασα στην εφημερίδα ότι ο κ. Βουλγαράκης πήρε 200.000 ευρώ ως αποζημίωση για τα γκαζάκια που του έβαλαν στη μεζονέτα του στο Λυκαβηττό και η σύζυγος του 4500 ευρώ για ψυχική οδύνη επειδή τρόμαξε. Και τρελαίνομαι..  Αυτός που δεν έπαθε μια γρατσουνιά αποζημιώθηκε 200.000 ευρώ και η δική μου η οικογένεια που έχασε δύο μέλη της και ένα τρίτο ζει σακατεμένο έχουμε αφεθεί στο έλεος του Θεού γιατί οι υπεύθυνοι μας λένε πως έχουμε χάσει την προθεσμία του νόμου 3075. Υπήρξαμε θύματα πριν το 1974 που άλλαξε ο νόμος. Και πραγματικά αναρωτιέμαι, εμείς δεν ήμαστε άνθρωποι; Πρέπει να πεθάνουμε;».