Τζούλιαν Μουρ: Πετράδια και Όσκαρ

Φινετσάτη και υπερταλαντούχα, με ομορφιά αναγεννησιακή και προσωπικότητα σύγχρονη. Πολέμιος της οπλοκατοχής, υπέρμαχος του #metoo κινήματος, μούσα του Τομ Φoρντ, ποζάρει στον φακό του σταρ της φωτογραφίας Ράνκιν για γνωστή εταιρεία εσωρούχων, οι διάσημοι μόδιστροι δίνουν μάχη προκειμένου να επιλέξει ρούχο τους στο κόκκινο χαλί, ευτυχισμένη μητέρα και σύζυγος, ηθοποιός που έχει σφραγίσει με την ερμηνεία της πολλές ταινίες, η Τζούλιαν Μουρ έχει επιλέξει... να επιλέγει και έτσι πορεύεται στη ζωή της.

Με περισσότερους από 100 μεγάλους κινηματογραφικούς και έξτρα απαιτητικούς ρόλους, από τον «Φυγά» και το πρόσφατο «Gloria Bell» μέχρι τους «Εννέα μήνες», τις «Ωρες», το «Τζουράσικ Παρκ», το «Hannibal» και συνεργασίες με διάσημους σκηνοθέτες, όπως ο Αντερσον και οι Αδερφοί Κοέν, ο Σπίλμπεργκ και ο Τομ Φορντ, η Τζούλιαν Μουρ έχει προταθεί πολλές φορές για Οσκαρ, Χρυσές Σφαίρες, BAFTA, SAG. Το πρώτο της βραβείο Emmy το κατέκτησε ως πρωταγωνίστρια σαπουνόπερας, ενώ το Οσκαρ ήρθε στα χέρια της μέσα από τη μοναδικών αποχρώσεων ερμηνεία της στην ταινία «Still Alice».



Γυναίκα με έντονη αίσθηση του χιούμορ, πετυχημένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων στην Αμερική, πιστεύει στο ethical fashion. Οι οικολογικές της ανησυχίες την έδεσαν με φιλία ετών με την Καρολίν Σόιφελε, Art Director και συνιδρύτρια της Chopard, η οποία είναι η πρώτη εταιρεία υψηλής κοσμηματοποιίας που ασπάστηκε την ethical gold αντίληψη στην παραγωγή της. Κοσμήματα του γνωστού οίκου επιλέγει για όλες τις επίσημες εμφανίσεις της, ενώ είναι το πρόσωπο πίσω από τη νέα σειρά ρολογιών που έρχονται να προστεθούν στην Collection L’Heure du Diamant του οίκου κοσμημάτων Chopard, που από το 1969 δημιουργεί ρολόγια-κοσμήματα με διαμάντια και άλλους πολύτιμους λίθους που συνδυάζουν τη γοητεία του κλασικού με μια σύγχρονη αντίληψη. Φωτογραφημένη στη Νέα Υόρκη από τον διάσημο φωτογράφο Αντρέας Ορτνερ, η 59χρονη Τζούλιαν Μουρ ενσαρκώνει τη μοντέρνα γυναίκα με αυτοπεποίθηση και διαχρονικό στυλ. «Η σειρά L’Heure du Diamant Watches αποτελεί για μένα το σήμα κατατεθέν της διαχρονικής κομψότητας», δηλώνει καθώς φωτογραφίζεται με το στυλ των 60s, το hippy look των 70s και ως disco girl των 80s. «Το να είσαι ηθοποιός είναι σημαντικό, αλλά το να είσαι ακτιβίστρια είναι ακόμα περισσότερο, καθώς δείχνει ότι νοιάζεσαι για πράγματα που θεωρείς σημαντικά στη ζωή, για σένα και τους ανθρώπους που αγαπάς, ως προσωπικότητα αλλά και ως πολίτης», δηλώνει η ίδια και συνεχίζει: «Ο σύζυγός μου κι εγώ προσπαθούμε να μη χρησιμοποιούμε πλαστικές συσκευασίες, ανακυκλώνουμε και νοιαζόμαστε για το αποτύπωμα που αφήνουμε στον πλανήτη». Για τον λόγο αυτό, εξάλλου, ήρθε κοντά και με την Chopard, μια εταιρεία που έχει ασπαστεί 100% τον όρο «ethical gold» (δίκαιη εξόρυξη χρυσού). «Οταν συνάντησα την Καρολίν Σόιφελε, πριν από χρόνια, μου κέντρισε την προσοχή γιατί ήταν πρωτοπόρος της βιωσιμότητας στην υψηλή κοσμηματοποιία. Χρησιμοποιούσε τη θέση εξουσίας που έχει για να κάνει το καλύτερο και να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση», επισημαίνει η Μουρ.



Πέρα από τη βιωσιμότητα, η ηθοποιός δεν διστάζει να τοποθετηθεί και για το κίνημα #metoo, σχολιάζοντας πως όντως έχει αλλάξει το κλίμα στα κινηματογραφικά πλατό. «Μας είχαν περάσει την ιδέα ότι στους άντρες επιτρεπόταν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα. Ακόμη και κάτι απλό, όπως ένας άντρας που δεν γνώριζες να σε χαιρετάει φιλώντας σε, αντί να σου σφίξει το χέρι. Συνήθως το ανεχόμασταν αυτό, επειδή μας έλεγαν: “Δεν εννοεί κάτι, απλώς είναι φιλικός μαζί σου”», τόνισε, ενώ μιλώντας το 2016 στο «Marie Claire» διευκρίνισε ότι «είναι πολύ δύσκολη εποχή για να βρεις ρόλο, σε όποια ηλικία κι αν είσαι, είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα. Η βιομηχανία του θεάματος δεν δουλεύει για να βρει σπουδαίους ρόλους σε ηθοποιούς. Ετοιμάζει ταινίες απλά και μόνο για να βγάζει όλο και περισσότερα χρήματα».

Διαθέτει εντυπωσιακή εμφάνιση, αλλά η ίδια τονίζει ότι από 7 έως και 49 χρόνων μισούσε τις φακίδες της. «Εξακολουθούν να μη μου αρέσουν. Θα προτιμούσα να μην τις είχα, αλλά τις έχω, οπότε τι έγινε; Τελικά δεν πειράζει να έχεις και κάτι που δεν σου αρέσει». Σε ό,τι αφορά τον χρόνο που περνά είναι απόλυτα συνειδητοποιημένη: «Δεν είναι τόσο φρικτό να είσαι στη δεκαετία των 50, δεν είναι καθόλου φρικτό. Είναι απλά μέρος της ζωής». Προσθέτει, ωστόσο, ότι είναι μερικές φορές άδικο για τις γυναίκες, γιατί, όταν αναφερόμαστε στους άντρες, δεν λέμε ποτέ, για παράδειγμα, «άντρας μιας κάποιας ηλικίας», κάτι που για τις γυναίκες αναφέρεται συχνά.

Για τη ζωή τονίζει: «Δεν ξέρω πώς είναι να έχουμε πάντα αυτή την αίσθηση ευτυχίας. Η ζωή φέρνει στον δρόμο σου πολλά πράγματα που δεν είναι χαρούμενα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι και σημαντικά. Ψάχνω για μια αίσθηση δέσμευσης στη ζωή μου. Πρέπει να με παρατηρώ όταν δεν είμαι ευτυχισμένη, γιατί αυτός δεν είναι ο φυσιολογικός εαυτός μου. Μια περίοδο γυμναζόμουν με έναν προπονητή και ήμουν πραγματικά γκρινιάρα. Οταν το συνειδητοποίησα, είπα “δεν μου αρέσει αυτό”. Ετσι, σταμάτησα να γυμνάζομαι με αυτόν τον τρόπο και αναζήτησα κάποιον άλλο. Πρέπει να ακούς τον εαυτό σου».

Μεγαλώνοντας στα τέλη των 70s πέρασε πολλά χρόνια της ζωής της πιστεύοντας πως ήταν σημαντικό να κάνει καριέρα και ότι θα έπρεπε να δουλέψει σκληρά γι’ αυτό: «Ταυτόχρονα όμως υπήρχε και η λογική ότι δεν χρειάζεται να δουλέψεις για την προσωπική σου ζωή γιατί αυτή θα είναι σαν ρομαντική κομεντί: συναντάς κάποιον, βγαίνεις μερικά ραντεβού και τέλος. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η ζωή είναι μικρή. Η ιδέα ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όποτε θέλεις, δεν είναι αλήθεια ούτε σε επίπεδο δουλειάς, ούτε αν θέλεις να κάνεις οικογένεια».



Μιλώντας γι’ αυτή ο διάσημος φωτογράφος Ράνκιν ανέφερε: «Είναι αστεία, θαρραλέα, ειλικρινής, είναι χαρισματική. Μια πνοή ελευθερίας. Αυτό που αγαπώ όταν τη φωτογραφίζω είναι η ανυπέρβλητη δύναμή της - πολύ σπάνιο χάρισμα. Και κάνει τη δουλειά μου αληθινή ευχαρίστηση». Οταν ρωτούν την ίδια πώς χαρακτηρίζει τον εαυτό της, γελά και απαντά: «Κανονικό, για να μην πω βαρετό. Τέτοιος άνθρωπος είμαι τελικά. Δεν είμαι εξαιρετικά εξωτική. Δεν είμαι πολύ εκκεντρική. Ζω στο West Village, στη Νέα Υόρκη. Εχω δύο πραγματικά υπέροχα παιδιά και έναν σπουδαίο σύζυγο. Μου αρέσει πολύ η πόλη μου. Μου αρέσει να περπατάω σε αυτή. Ξέρω να δίνω αξία στη συνηθισμένη μου ζωή και στη ζωή της οικογένειάς μου. Εκτιμώ όμως αφάνταστα και τη φαντασία, τις ιστορίες. Και νιώθω πως μέσα από τις ιστορίες και τις αφηγήσεις μιλάμε γι’ αυτό που πραγματικά είμαστε» ◆