Γιάννης Νιάρρος: «Eμάς που κάνουμε θέατρο δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας»

«Δεν έχω ελεύθερο χρόνο στη ζωή μου. Και όσον έχω τον χρησιμοποιώ για να τελειοποιήσω τους ρόλους μου, να ηρεμώ παίζοντας πιάνο και να ξεκουράζω το σώμα μου», λέει ο Γιάννης Νιάρρος που παίζει στο «Στέλλα κοιμήσου», στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» και κάνει το μουσικό stand up «Life Before Grammys».

Συνήθισε να μην έχει ελεύθερο χρόνο εξαιτίας της υποκριτικής ή αισθάνεται τόσο ευτυχισμένος πάνω στη σκηνή που δεν τον πειράζει; «Αυτή η δουλειά δεν έχει ωράριο και ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ. Το θέατρο με κάνει να νιώθω καλά όταν βρίσκω τρόπο να το κάνω με τη δική μου αισθητική. Μου αποσπά το μυαλό από άλλα αναπάντητα ερωτήματα που κουβαλάω. Εκεί καταφέρνω να εξελίσσομαι, ωστόσο δεν έχω καταφέρει το ίδιο στις προσωπικές μου σχέσεις ή στο θέμα της προσωπικής αυτοεκτίμησης».

GALA: Για τις ανάγκες του ρόλου σας στην παράσταση «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» προσεγγίσατε και προσπαθήσατε να μιλήσετε με κάποιο αυτιστικό παιδί;
Γιάννης Νιάρρος: Ναι. Είναι ένα συγκλονιστικό έργο βασισμένο σε ένα αριστουργηματικό βιβλίο. Ο ρόλος μου, ο Κρίστοφερ, δεν είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο αλλά συγκροτείται από ένα συνονθύλευμα παιδιών στο φάσμα του αυτισμού. Γνώρισα ένα παιδί με το οποίο και συζητήσαμε για την παράσταση για να μου εξηγήσει πώς αντιλαμβάνεται το έργο. Με βοήθησε να αποδώσω τον ρόλο. Ο Κρίστοφερ είναι ένα σύμβολο. Λέει πάντα την αλήθεια. Δεν κοιτάει ποτέ στα μάτια τον συνομιλητή του. Κάθε ρόλο για να τον κάνεις δικό σου πρέπει να τον γεμίσεις με σταθερές και αλήθεια. Αυτό το παιδί δεν θέλει να το ακουμπούν και δεν του αρέσουν οι κοινωνικές επαφές. Αυτά υιοθέτησα.

G.: Και ο Γιωργάκης του «Στέλλα κοιμήσου» είναι επίσης θωρακισμένος στον δικό του κόσμο.
Γ. Ν.: Πίνει μπάφους. Εχει την ψυχολογία του ευνουχισμένου. Κλείστηκε στο δικό του σύμπαν. Με ρώτησε ο Οικονομίδης: «Τι θα έκανες εσύ αν ήταν η οικογένειά σου τόσο αρρωστημένη;» και έβαλα τη δική μου αλήθεια. Επειδή δεν μπορώ την ένταση και παίρνω απόσταση, έβαλα τον Γιωργάκη την ώρα της σύγκρουσης να είναι αλλού. Τον έκανα κυνικό επειδή είμαι έτσι. Είναι ο πιο τραγικός χαρακτήρας της παράστασης επειδή δεν τον νοιάζει τίποτα και δεν έχει κάτι να ελπίζει.

G.: Γιατί οι σκηνοθέτες σού δίνουν πάντα τους πιο σκοτεινούς χαρακτήρες;
Γ. Ν.: Είμαι αρκετά καταθλιπτικός. Ουσιαστικά δεν είχα σχέση με τέτοιου είδους χαρακτήρες όταν μπήκα στο θέατρο. Ηθελα να κάνω τους άλλους να γελούν. Κι έτσι έγινα κυνικός. Οταν κάνεις αστείο με κάτι τραγικό φαίνεται σαν να είσαι σε έναν δικό σου κόσμο. Ισως κάποιοι να σε αποκαλέσουν αναίσθητο. Αλλά είναι ουσιαστικά η συνειδητοποίηση της ματαιότητας. Είμαι τυχερός που παίζω αυτούς τους ρόλους. Για να αποδώσεις χαρακτήρες όπως ο Ρασκόλνικοφ του «Εγκλημα και Τιμωρία» χρειάζεται αλαζονεία και ναρκισσισμός. Να κουβαλάς το κλισέ του θεάτρου ότι πρέπει να αγαπάς τους κακούς χαρακτήρες γιατί ουσιαστικά είσαι εσύ πάνω στη σκηνή εκείνη τη στιγμή. Αυτούς τους χαρακτήρες τούς προσεγγίζω πάντα πιστεύοντας ότι είναι κατά βάθος καλοί.

G.: Πού βασίζεις τον ισχυρισμό σου ότι είσαι καταθλιπτικός;
Γ. Ν.: Δεν είμαι ιδιαίτερα ενθουσιώδης. Ολος μου ο ενθουσιασμός διοχετεύεται στην τέχνη και το πιάνο μου. Αυτό με απομακρύνει από άλλα πράγματα. Είναι εγωκεντρικό, αλλά στη δουλειά μου με την καθημερινή έκθεση πρέπει να νιώθω σημαντικός πάνω στη σκηνή. Και όταν κατεβαίνω από τη σκηνή να μη νιώθω σημαντικός. Η δουλειά μου είναι να λέω ψέματα στον εαυτό μου και να προκαλώ μια αντίδραση στο μυαλό και το σώμα μου.

Ταυτίζομαι πλασματικά με μια συνθήκη. Αλλά δουλεύοντας στο θέατρο συνειδητοποιείς ότι και στη ζωή όλα είναι μάταια, μικροί θάνατοι. Νιώθεις ότι τίποτα δεν έχει ουσιαστικά σημασία. Σκέψου ότι αν σε κερατώσει ο σύντροφός σου ασυνείδητα νιώθεις προδομένος. Πέντε χρόνια μετά, πιο ψύχραιμα, όταν έχεις απομακρυνθεί από την κατάσταση, νιώθεις χαζός με την αντίδρασή σου. Καθημερινά αναρωτιέμαι τι νιώθω, γιατί το νιώθω, πώς το νιώθω. Είναι κομμάτι της δουλειάς μου. Μας το μαθαίνουν στη σχολή. Στο θέατρο πρέπει να παρατηρούμε χωρίς πραγματική εμπλοκή. Στη ζωή ψάχνω να ισορροπήσω. Παίζω τζαζ στο πιάνο. Είναι μοναχικό. Αλλά αυτό είναι πρόβλημά μου. Οταν χάνω τα λογικά μου σε πρόβες και πάνω στη σκηνή σκέφτομαι να γυρίσω πίσω στο σπίτι και να παίξω πιάνο.

G.: Γιατί έκανες τον κλόουν στα Δελφινάκια;
Γ. Ν.: Μου αρέσει η κωμωδία. Οταν ήμουν γύρω στα 16 είχαμε οικονομικά προβλήματα και είπα να το δοκιμάσω. Μικρός έβλεπα τους κλόουν στα δικά μου πάρτυ και μου άρεσαν. Με αποκαλούσαν και καραγκιόζη επειδή ήθελα να κάνω τους πάντες να γελάνε. Πήρα άπειρα ερμηνευτικά εργαλεία από αυτό, τα οποία και χρησιμοποίησα στην καριέρα μου. Μπορώ να κάνω delivery μια παράσταση στο πιο δύσκολο κοινό.

G.: Θεωρείς ευλογία ή κατάρα το γεγονός ότι έπεσες τόσο σύντομα στα βαθιά με πρωταγωνιστικούς ρόλους;
Γ. Ν.: Ξεκάθαρα ευλογία. Κάθε επόμενη δουλειά μου είναι πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Ποτέ δεν μπορώ να επαναπαυτώ. Ηρθα βίαια αντιμέτωπος με τον εαυτό μου πάνω στη σκηνή.

G.: Πώς διαχειρίζεσαι την αναγνωρισιμότητα που σου έφερε το Βραβείο Χορν;
Γ. Ν.: Δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας εμάς που κάνουμε θέατρο. Αν πάω να πιω ένα ποτό σε ένα μπαρ και τους πω ότι έχω πάρει το Βραβείο Χορν θα με ρωτήσουν τι είναι αυτό. Είναι σίγουρα ωραίο να νιώθεις αποτελεσματικός σε μια μορφή τέχνης και να σε μάθουν οι άνθρωποι του χώρου, αλλά στην ουσία δεν γίνεσαι διάσημος.

G.: Γιατί δεν κάνεις τηλεόραση;
Γ. Ν.: Θέλω πολύ. Ομως, δεν μου έχει γίνει μια πρόταση με τις συνθήκες που θέλω εγώ. Δεν θέλω να πάω στην τηλεόραση απλά για να με αναγνωρίζουν στον δρόμο.

G.: Για τα χρήματα θα πήγαινες;
Γ. Ν.: Βεβαίως. Θα το έκανα με χαρά. Αλλά δεν μου έγινε ποτέ μια πρόταση με πάρα πολλά χρήματα.

G.: Εχεις κάνει τα New Year's Resolutions σου;
Γ. Ν.:  Θέλω να κόψω το τσιγάρο, να ξεκουραστώ και να λέω πάντα σε όλους αυτό που σκέφτομαι. Ας γίνουμε όλοι λίγο πιο αυτιστικοί... 

Πηγή: GALA