Κατερίνα Μισιχρόνη: Τα σπαθιά και ιστορίες απο το Χόλιγουντ

Στην Κατερίνα ανέκαθεν άρεσε να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα. Oπως όταν πέρασε από την Ψυχολογία στον χορό και από εκεί στην υποκριτική, όταν άφησε την τηλεόραση για το σινεμά και το θέατρο, όταν μετακόμισε από την Ελλάδα στην Αμερική και πίσω, όταν κατάφερε να συνδυάσει με επιτυχία την τέχνη με την ελαιοπαραγωγή. Αφορμή για τη συνάντησή μας είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στην ταινία «Chinatown: Τα τρία καταφύγια» της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν, που κάνει πρεμιέρα στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας (19-30/9).

Η ταινία προωθείται ως το «Kill Bill» της Ελλάδας, αλλά η ίδια προτιμά να το περιγράφει ως ένα «αστικό παραμύθι» - παρόλο που με τις αφέλειες και τα μεγάλα μάτια της θυμίζει την Ούμα Θέρμαν από την εποχή του «Pulp Fiction». Μπορεί να περιέχει σκηνές μάχης -η ιστορία ακολουθεί μια κοπέλα που εκδικείται τον θάνατο του πατέρα της-, αλλά για εκείνη «η ταινία διαπραγματεύεται κατεξοχήν το ζήτημα του πεπρωμένου και έχει μια κοινωνική, μια ανθρώπινη και φιλοσοφική υπόσταση». Η ίδια πιστεύει πολύ στο πεπρωμένο. Κάνει το καλύτερο που μπορεί, όπως λέει, αλλά «στο τέλος, αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει.

Εξασκώ πολύ τελευταία τη φιλοσοφία του “let it go”, του να αφήνω τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, να παραδίδω. Και μετά λέω, “τώρα είμαι ανοιχτή, έκανα ό,τι μπορούσα, φέρε αυτό που είναι να μου φέρεις”. Το σύμπαν έχει έναν νομοτελειακό τρόπο λειτουργίας».

Παρότι το «Chinatown» δεν βασίζεται στις πολεμικές τέχνες, περιέχει βία και σκηνές μάχης. «Eκανα πολύ μεγάλη προετοιμασία», εξομολογείται, «με τη βοήθεια της Αλίκης και ενός ολόκληρου επιτελείου που ήρθε ειδικά για αυτές τις σκηνές». Τα περισσότερα σταντ τα έκανε η ίδια.Αν και η σχέση της με τον χορό αποδείχθηκε καταλυτική, οι συνθήκες ήταν ιδιαιτέρως απαιτητικές. «Eκανα προπόνηση σχεδόν τρεις μήνες στο σπαθί και το Κουνγκ Φου, το οποίο ήταν δύσκολο, ήθελε αντοχή.

Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων έγινε στην Κύπρο το καλοκαίρι, που σημαίνει 40°C με 90% υγρασία, με στολή, εξοπλισμό, σπέσιαλ εφέ, σπαθιά, κάλτσες, ρούχα στενά, κολλητά παντελόνια, μακρυμάνικα. Δύσκολο. Eχω πιει πολύ Lucozade».

Η Κατερίνα, όμως, επιμένει ότι δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος που κάνει την ταινία αυτή να ξεχωρίζει. «Είναι πολύ γενναίο εκ μέρους της Αλίκης -και αξιόλογο- το ότι εγκαινιάζει ένα καινούριο είδος στον ελληνικό κινηματογράφο όπου βασίζεται σε γυναικείο χαρακτήρα. Είναι ριζοσπαστικό, ιδιαίτερα στη δική μας κοινωνία και τη δική μας αγορά ταινιών».

Πώς αντιμετωπίζει η ίδια το κίνημα του #MeToo; «Δύσκολη ερώτηση. Απ’ όσο το έχω ψάξει θεωρώ ότι είναι σωστό και δίκαιο να υπάρχει ένα τέτοιο κίνημα, αλλά δεν είμαι υπέρμαχος των υπερβολών. Στη Νέα Υόρκη που ήμουν πρόσφατα έχει τραβηχτεί λίγο στα άκρα.

Είναι θολά τα όρια. Αλλά το ότι σε αυτό τον χώρο συμβαίνουν έκτροπα -όπως άλλωστε και σε πάρα πολλούς άλλους- που προσβάλλουν την ανθρώπινη φύση, είτε αυτή είναι γυναικεία είτε αντρική, αυτό ναι, το ξέρω και το έχω ζήσει. Το πιο σημαντικό είναι η συνεργασία και η αρμονική συνύπαρξη. Από κει και πέρα το φάσμα των δυνατοτήτων είναι άπειρο».

Δεν είναι μυστικό το ότι η Κατερίνα ασχολείται, επίσης, μαζί με τον ξάδελφό της με την ελαιοπαραγωγή. «Είναι κι αυτό μια απαιτητική πρόκληση γιατί είμαστε μόνοι μας. Είναι όμως μια πολύ δημιουργική ενασχόληση. Ακόμα βέβαια είμαστε μικροί, αλλά ευελπιστούμε να μεγαλώσουμε. Είμαστε από πάνω, το στηρίζουμε, το προωθούμε, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε». Στο λάδι την ελκύουν δύο πράγματα, όπως ομολογεί. «Το πρώτο είναι συναισθηματικής φύσεως. Συνδέεται με τη ζωή μου όταν ήμουν μικρή, γιατί μεγάλωσα εκεί με τον παππού και τη γιαγιά μου που τους λατρεύω.

Εκανα διακοπές στο χωριό κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι με τα ξαδέλφια μου, ήμουν μέσα στον ελαιώνα, μας πήγαινε ο παππούς μου στον συνεταιρισμό για να δούμε πώς βγαίνει το λάδι. Αν δεν υπήρχε στο τραπέζι φρέσκο λάδι, δεν τρώγαμε. Το δεύτερο είναι ότι αγαπώ πάρα πολύ τη φύση. Οτιδήποτε βγαίνει από το χώμα το θεωρώ ιερό. Κι αυτό με συγκινεί. Η φύση για μένα είναι άρτια».

Τι νιώθει ότι έχει κληρονομήσει από τον παππού και τη γιαγιά της; «Νομίζω ότι από τη γιαγιά μου έχω κληρονομήσει μια απλότητα. Η γιαγιά μου δεν είχε τελειώσει ούτε το γυμνάσιο, αλλά ήταν ο πιο ευγενής, βαθιά καλλιεργημένος, απλός και σοφός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Και αυτό μου το μετέδωσε από πολύ μικρή ηλικία, ότι το απλό δεν είναι αναγκαστικά και απλοϊκό. Αυτό που ίσως να έχω πάρει από τον παππού μου είναι ένα... δαιμόνιο, ένα επιχειρηματικό πνεύμα. Ηταν μαθηματικός και φοβερός επιχειρηματίας, πολύ γειωμένος, ρεαλιστής και λογικός».

Πέραν όλων αυτών, το λάδι και η παραγωγή του της προσφέρει γνώση: παρακολουθεί σεμινάρια, πηγαίνει σε εκθέσεις, ψάχνεται διαρκώς. «Η εκπαίδευση είναι ατελείωτη σ’ αυτό το κομμάτι, όπως άλλωστε και το τι μπορείς να κάνεις. Πώς θα καλλιεργήσεις τις ελιές σου, πώς θα επιλέξεις να ρίξεις τον καρπό, τι μέθοδο θες να ακολουθήσεις, τι θες να το κάνεις μετά, πώς να το πουλήσεις, γιατί να το πουλήσεις, με άρωμα ή χωρίς άρωμα, βιολογικό ή όχι.

Είναι πάρα πολλά. Παραδίδουμε και μαθήματα ελαιογνωσίας. Δύο χρονιές έγιναν στο εστιατόριο “Σελήνη” του κ. Χατζηγιαννάκη, ο οποίος πήρε το ρίσκο γιατί του άρεσε η ιδέα και τον ευχαριστώ πολύ που μας έδειξε εμπιστοσύνη. Φέτος έχουμε αποφασίσει να διοργανώσουμε κάτι αντίστοιχο και στην Αθήνα».

Συζητάμε για την περίοδο που ακολούθησε την επιτυχία της τηλεοπτικής σειρά «Το Νησί», κατά την οποία ζούσε και εργαζόταν στο Λος Αντζελες, όπου η επαφή με τους σταρ αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας. Τη ρωτάω αν θαμπώθηκε ποτέ από κάποιον. «Μου έτυχε δύο φορές. Με τον έναν μάλιστα δεν το περίμενα. Ημουν σε ένα εστιατόριο όταν άνοιξε η πόρτα και χωρίς να καταλάβω γιατί, καθώς κανείς δεν ταράχτηκε αφού εκεί είναι σύνηθες, ένιωσα την ανάγκη να γυρίσω.

Ηταν ο Μπρους Γουίλις με τη γυναίκα του. Θέλω να το πω δημόσια, ο Μπρους Γουίλις έχει λάμψη. Ο άνθρωπος απλώς περπατούσε και ήταν σαν να μπήκε ένα φως! Η δεύτερη ήταν με τη Σάρον Στόουν σε ένα ιταλικό εστιατόριο. Πάλι τυχαία, κάπως γύρισα το κεφάλι μου και είπα “ουάου!”. Δεν την είχα καταλάβει στην αρχή. Μια πανέμορφη, πολύ απλή γυναίκα. Σαν να έχει καταπιεί προβολέα...».

Αλλο πράγμα η δημοτικότητα και η αναγνωρισιμότητα εδώ όμως κι άλλο στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ. «Είναι κάτι πολύ πιο σύνηθες εκεί και όχι τόσο κραυγαλέο. Μπορεί να περάσει από δίπλα σου ένας σταρ και να μην το καταλάβεις γιατί θα φοράει μαύρα ρούχα και τα σνίκερ του και θα πηγαίνει για τρέξιμο. Εδώ η αγορά είναι πολύ μικρή και όλα κλιμακώνονται χωρίς αντίκρισμα. Δεν είναι και παράλογο.

Εχοντας πάει στην Αμερική και έχοντας δει πώς είναι να είναι κανείς αληθινά σταρ, τι να πούμε κι εμείς εδώ; Χαίρομαι πολύ που με αυτά που κάνω έχω συναντήσει ανθρώπους που μου έχουν πει πόσο τους άρεσε αυτό που έκανα και ότι τους συγκίνησε, αυτό μου δίνει τεράστια χαρά. Αλλά δεν μπορούμε να συγκρίνουμε πράγματα σε τελείως διαφορετική κλίμακα.

Οταν εκεί πάει κάποιος απλώς να ξεκλειδώσει την πόρτα του κι απέξω γίνεται της τρελής από θαυμαστές, δημοσιογράφους ή παπαράτσι, τι να πω εγώ που κάθομαι εδώ πέρα και θα περάσουν πέντε άνθρωποι που θα μου πουν “γεια”; Ας πούμε ότι είμαι κοινωνική (γελάει)»