Brian Aris: Ο φωτογράφος των διασήμων

Ο Μπράιν Αρις ξεκίνησε ως φωτορεπόρτερ, συνέχισε ως φωτογράφος μόδας και κατέληξε ο αγαπημένος φωτογράφος των σταρ. Εχει απαθανατίσει πολλές εκδηλώσεις της βασιλικής οικογένειας, όπως τα 70ά γενέθλια της βασίλισσας Ελισάβετ, έχει συνεργαστεί πολλές φορές με τον Ντέιβιντ Μπάουι, ενώ πορτρέτα του, όπως αυτό της Τουίγκι, εκτίθενται μόνιμα στη National Portrait Gallery του Λονδίνου. Υπήρξε επίσης έμπιστος φωτογράφος του Τζορτζ Μάικλ, από την εποχή των Wham! μέχρι και τη μετέπειτα σόλο καριέρα του. Αυτές οι εικόνες του τώρα παρουσιάζονται σε μια έκθεση στην Proud Galleries στο Λονδίνο και ήταν η αφορμή για να συνομιλήσουμε μέσω Zoom.



GALA: Γιατί θεωρείς τόσο σημαντικό τον Tζορτζ Μάικλ και την εποχή του;

ΜΠΡΑΪΑΝ ΑΡΙΣ: Νομίζω ότι η περίοδος από τα τέλη των 70s μέχρι τις αρχές των 90s ήταν μυθική για τη μουσική. Ιδιαίτερη μνεία θα έκανα στα 80s. Και να φανταστείς ότι η ποπ μουσική, όπως αυτή του Τζορτζ Μάικλ, δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Μου άρεσε η τζαζ του Mάιλς Ντέιβις. Μέχρι τη δεκαετία του ’80, δεν είχα πείρα στις στουντιακές φωτογραφήσεις, γιατί ήμουν φωτορεπόρτερ. Αρχισα, όμως, να μαθαίνω μόνος μου κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Ρίτσαρντ Αβεντον. Τελικά αγάπησα το στούντιο και γνώρισα κόσμο που με μάγεψε. Συνάντησα τις σημαντικότερες μπάντες των 80s με πρώτους τους Wham!, το 1983.



G.: Πώς σου είχαν φανεί οι Wham!;

ΜΠ.Α.: Αυτός που θεώρησα αρχικά ότι είχε φωτογραφικό ενδιαφέρον ήταν ο Αντριου Ρίτζλεϊ. Παρότι θεωρείτο ότι βρισκόταν στη σκιά του Τζορτζ Μάικλ, είχε τον δικό του μαγνητισμό. Ο Τζορτζ στην αρχή ήταν αποτραβηγμένος, όχι ακριβώς στο φόντο, αλλά κρατούσε πιο διακριτική στάση. Αυτή η εντύπωση άλλαξε όταν άκουσα τη μουσική τους και τη φωνή του Μάικλ. Και όσο εκείνος αισθανόταν πιο σίγουρος για τον εαυτό του τόσο περισσότερο έβγαινε στο προσκήνιο.



G.: Πώς, όμως, από φωτορεπόρτερ άρχισες να φωτογραφίζεις σταρ;

ΜΠ.Α.: Ηθελα να γίνω φωτορεπόρτερ από τα 15 μου. Ταξίδεψα για τη δουλειά μου όπου υπήρχε ανθρωπιστική κρίση, από τον Λίβανο μέχρι το Μπέλφαστ του 1968. Τη δεύτερη φορά που πήγα στον πόλεμο του Βιετνάμ ήταν τον Απρίλιο του 1975, όταν οι Βόρειοι Βιετναμέζοι ήταν έτοιμοι να καταλάβουν τη Σαϊγκόν. Οι τουρίστες έπρεπε να φύγουν, εγώ όμως έμεινα και εξασφάλισα πολύ καλό υλικό από την εκκένωση της πόλης. Τελικά η παράδοση της Σαϊγκόν έγινε ειρηνικά, αλλά αυτή η έκβαση ήταν σαν ανώμαλη προσγείωση για εμένα γιατί κανείς δεν ήθελε πλέον τις φωτογραφίες μου. Μια μέρα, όμως, o εκδότης της «Sun» μου είπε: «Γιατί δε φωτογραφίζεις μοντέλα;» και σκέφτηκα «γιατί όχι;». Ετσι ξεκίνησα για δύο χρόνια να φωτογραφίζω στο Σεν Τροπέ, την Ιμπιζα ή την Τζαμάικα. Πέρασα πολύ ωραία!



G.: Ηταν λίγο σαν μόνιμες διακοπές;

ΜΠ.Α.: Ναι, αγαπώ το Σεν Τροπέ, όπου επέστρεψα πολλά χρόνια αργότερα για να φωτογραφίσω τον Τζορτζ Μάικλ. Ωστόσο έβρισκα τη δουλειά μου βαρετή γιατί ήταν κάτι πολύ εύκολο. Θα είμαι λίγο κυνικός, αλλά αν πληρώνεις μια από τις πιο όμορφες γυναίκες στον κόσμο για να είναι στο στούντιο για έξι ώρες, με τους κορυφαίους μακιγιέρ και κομμωτές, θα πρέπει να είσαι ένας ανόητος κλόουν αν δεν μπορείς να βγάλεις ωραία φωτογραφία. Το επίπεδο της πρόκλησης ήταν πολύ χαμηλό. Είχα, όμως, δημιουργήσει όνομα στον χώρο, οπότε μια μέρα ήρθε ένας υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων και μου είπε: «Εχω μια πανκ πριγκίπισσα από τη Νέα Υόρκη που λέγεται Ντέμπι Χάρι». Η Ντέμπι ήταν πανέμορφη, χωρίς να είναι μοντέλο, οπότε στη θέση του τουπέ έβλεπες ένα γοητευτικό χαλαρό νεοϋορκέζικο τρόπο συμπεριφοράς, χωρίς εγωπάθειες. Οπότε είπα «ΟΚ, ώρα να αλλάξω πάλι. Θα φωτογραφίζω πρόσωπα από τη μουσική βιομηχανία».

G.: Το να περνάς καλά στη διάρκεια της φωτογράφησης είναι τελικά σημαντικό για να βγει ωραίο το αποτέλεσμα;

ΜΠ.Α.: Είτε πρόκειται για μοντέλο, είτε για μουσικό, όπως ο Βαν Μόρισον, νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι να δημιουργήσεις μια σχέση με τον φωτογραφιζόμενο. Ελεγαν ότι οι αστέρες της μουσικής βιομηχανίας έχουν φουσκωμένο Εγώ. Δεν το συνάντησα ποτέ. Στην πόρτα του στούντιό μου έχουμε ένα σημείωμα που γράφει «άφησε τον εγωισμό σου έξω. Το μόνο Εγώ που υπάρχει εδώ είναι αυτό του φωτογράφου». Μπορεί να πάω στα καμαρίνια, εκεί όπου όλοι είναι πιο ευά- λωτοι, και να κάνω μια κουβεντούλα. Για παράδειγμα, είχα να φωτογραφίσω τον Αντονι Χόπκινς στο πλαίσιο της προώθησης της «Σιωπής των Αμνών» και κουβεντιάζαμε τόση ώρα στα καμαρίνια που ήρθε ο ατζέντης του και μας είπε: «Λυπάμαι, κύριοι, αλλά σας έχουν μείνει μόνο 15 λεπτά για τη φωτογράφηση». Αυτό το μικρό διάστημα, όμως, αποδείχθηκε αρκετό.

G.: Τι θυμάσαι από τη φωτογράφηση του γάμου της Πόλα Γέιτς με τον σερ Μπομπ Γκέλντοφ;

ΜΠ.Α.: Η Πόλα είχε έρθει παλαιότερα στο στούντιό μου για να γίνει μοντέλο, αλλά της είπα: «Αποκλείεται, είσαι πολύ κοντή». «Θα σου αποδείξω ότι κάνεις λάθος», μου απάντησε. Μετά από μερικούς μήνες, μου είπε: «Τώρα θα με φωτογραφίσεις με το αγόρι μου Μπομπ Γκέλντοφ που έχει ένα συγκρότημα που λέγεται Boomtown Rats». Είπα «OK». Η Πόλα μπροστά στον φακό πράγματι μεταμορφώθηκε σε ντίβα. Αργότερα με κάλεσαν να φωτογραφίσω τον γάμο τους και τους είπα «αυτό το έκανα στα 16 μου για να βγάζω χαρτζιλίκι». Και μου απάντησαν: «Δεν θα είναι ένας γάμος σαν όλους τους άλλους». Είχε πράγματι πολλή πλάκα. Τους φωτογράφισα στο σπίτι τους, που ήταν του 14ου αιώνα, με φόντο μια υπέροχη ταπετσαρία.



G.: Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία της Σοφία Λόρεν;

ΜΠ.Α.: Ηταν μία από τις σπάνιες στιγμές που και οι δύο ήμασταν πολύ νευρικοί. Υπήρχε και το γλωσσικό εμπόδιο. Η Σοφία χρησιμοποιούσε την κομμώτριά της ως μεταφράστρια. Της τράβηξα μια πολαρόιντ, της την έδειξα και μου είπε: «ΟΚ, πάμε!». Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο δωμάτιό της που ήταν γεμάτο καπέλα. Μου είπε «διάλεξε καπέλο». Τη ρώτησα «πώς νιώθεις για τη φωτογράφηση;». Και εκείνη μου απάντησε «υπέροχα». Τότε σήκωσε τα χέρια της και την έβγαλα φωτογραφία.

G.: Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση που χωρίζει τον Μικ Τζάγκερ από την εκλιπούσα Ελισάβετ;

ΜΠ.Α.: Υπάρχουν τόσες ομοιότητες παραδόξως. (γελάει) Η βασίλισσα Ελισάβετ και η Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν τα πιο σημαντικά άτομα που έχω φωτογραφίσει. Δεν ήταν η εικόνα τους, αλλά αυτό που εξέπεμπαν. Η βασίλισσα αγαπούσε τη φωτογραφία. Καταλάβαινε τη δυσκολία του επαγγέλματός μου και έκανε ό,τι μπορούσε για να βγει το λιγότερο βαρετό αποτέλεσμα. Ε, το ίδιο ακριβώς έκανε και ο Μικ Τζάγκερ ◆