Τζώρτζης Μαρκογιάννης: Στην κούρσα για τη Formula 1

Ο Τζώρτζης δεν μοιάζει με τους υπόλοιπους συνομήλικούς του. Η καθημερινότητά του δεν είναι γεμάτη βόλτες, ανεμελιά και όσα θα περίμενε κανείς να συναντήσει σε έναν έφηβο που ηλικιακά απέχει λίγες εβδομάδες από την ενηλικίωσή του. Αντίθετα, πρόκειται για ένα παιδί που επιτάχυνε τη διαδικασία ωρίμανσής του, όπως ακριβώς επιταχύνει μέσα στις πίστες.

Δεν είναι μόνο ένας άριστος μαθητής - ή ακριβέστερα πρωτοετής φοιτητής της Νομικής σχολής. Είναι παράλληλα οδηγός αγώνων σε παγκόσμιο επίπεδο, έχοντας μπροστά του το μεγάλο όνειρο να εισέλθει στον μαγικό κόσμο της Formula 1.

Τον συνάντησα λίγο πριν μπει ξανά σε ένα αεροπλάνο, αυτή τη φορά με προορισμό την Αυστρία για την επόμενη, εντός πίστας, πρόκληση, και προσπάθησα να γνωρίσω τον άνθρωπο πίσω από τον οδηγό.

Οι αγώνες ταχύτητας είναι συναρπαστικοί και απαιτούν από τους συμμετέχοντες οδηγούς εξυπνάδα, καλή φυσική κατάσταση και μεγάλη δεξιότητα στο τιμόνι. Του αναφέρω πόσο με εντυπωσίασε ένα άρθρο που διάβασα πρόσφατα με τίτλο «Ιταλική Formula 4 - Ο θεσμός όπου γεννιούνται οι θρύλοι». «Πρόκειται πράγματι για έναν άκρως ανταγωνιστικό θεσμό της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου (FIA), το πρώτο βήμα για την αναρρίχηση στον αγωνιστικό κόσμο των μονοθεσίων. Είναι το πεδίο μάχης και ανάδειξης των μεγαλύτερων οδηγών τού αύριο και δεν είναι τυχαίο πως στη σχάρα εκκίνησης παρατάσσονται 35 οδηγοί, μέλη των γνωστότερων ακαδημιών (Mercedes, Ferrari, Red Bull κ.ά.) αλλά και πολλοί γιοι αστεριών της Formula 1», μου απαντάει.

Ο Τζώρτζης είναι ένα ψηλό, γυμνασμένο παιδί, γεμάτο αυτοπεποίθηση που διαφαίνεται από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας μας. Αντιμετωπίζει τους αγώνες δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος κι ας ξέρει πως ξεκινά κάθε προσπάθεια με μειονέκτημα έναντι των αντιπάλων του. «Η Ελλάδα δεν έχει πίστες, δεν έχει ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, δεν υπάρχει πεδίο για να αναδειχθεί ένας διεθνής οδηγός. Ηταν λοιπόν μονόδρομος να κυνηγήσω το όνειρό μου στο εξωτερικό, δίχως να έχω τη δυνατότητα να κάνω όσες δοκιμές έκαναν οι αντίπαλοί μου και να είμαι εξίσου προετοιμασμένος για τις αγωνιστικές προκλήσεις», μου εξηγεί με παράπονο. Παρά την άνιση μάχη, όμως, καθώς οι συναθλητές του από άλλες χώρες έχουν πλήρη στήριξη (οικονομική και όχι μόνο), ο Μαρκογιάννης εκπροσωπεί την Ελλάδα στην Ιταλική F4 από το 2020, όταν έκανε τις πρώτες εμφανίσεις, δίχως να έχει «καύσιμο» από την πατρίδα του. Γεγονός μάλλον παράδοξο αφού το εντυπωσιακό μονοθέσιό του θα μπορούσε -ή και θα έπρεπε- να αποτελεί έναν καμβά προβολής της χώρας μας στο εξωτερικό.

Διπλή δοκιμασία

Οι οδηγοί αντίστοιχων αγώνων πρέπει να είναι πλήρως επικεντρωμένοι στον στόχο. Οποιοσδήποτε αποπροσανατολισμός απλώς απαγορεύεται στη διάρκεια του αγώνα, ενώ η ταχύτητα ξεπερνά τα 250 χλμ/ώρα σε πίστες γνωστές από την F1.

Στην περίπτωση του Τζώρτζη υπήρξε και έξτρα βαθμός δυσκολίας, καθώς ήταν μαθητής στο σχολείο και προετοιμαζόταν για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Εκείνος, όμως, κατάφερε το ακατόρθωτο. «Αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που είχα να αντιμετωπίσω έως τώρα στην καριέρα μου. Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να επικεντρωθώ πλήρως στην οδήγηση και την προετοιμασία μου για τους αγώνες. Γι’ αυτό και θεωρώ πως η πραγματική εμπλοκή μου στη Formula 4 ξεκίνησε τώρα, που μπορώ πλέον να αφοσιωθώ περισσότερο στους στόχους μου στην πίστα, εκπροσωπώντας τα ελληνικά χρώματα σε έναν θεσμό παγκόσμιου ενδιαφέροντος», δηλώνει με αποφασιστικότητα. Το βλέμμα του χάνεται μπροστά, λες και εστιάζει στον επόμενο στόχο, στην επόμενη στροφή.

Οταν φορά την αγωνιστική του φόρμα, τα γάντια του, το κράνος και ετοιμάζεται να πατήσει γκάζι, φαντάζει υπερήρωας βγαλμένος από ταινία. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι ο Τζώρτζης Μαρκογιάννης που τρέχει με την ελληνική σημαία στο κράνος. «Μπορεί εντός πίστας να μη φοβόμαστε, να καρφώνουμε το πόδι στο πάτωμα και να αψηφούμε κάθε κίνδυνο, όμως αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε άτρωτοι. Και δεν αναφέρομαι τόσο στον φόβο κάποιου τραυματισμού, αλλά και στο πόσο μπορεί να σε καταβάλλει ψυχολογικά μια τέτοια καριέρα», αναφέρει. Εκεί μπαίνει στο παιχνίδι η οικογένειά του, φύλακες-άγγελοι με διαφορετικούς ρόλους. «Η μητέρα μου ξέρει πώς να με ενθαρρύνει και να με τονώνει ψυχολογικά. Ηταν πρωταθλήτρια τοξοβολίας, άρα ξέρει εκ των έσω τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Οσο για τον πατέρα μου, δεν θα είχα κάνει ούτε χιλιόμετρο αν δεν αγαπούσε κι εκείνος την ταχύτητα.

Πρώην αγωνιζόμενος κι ο ίδιος, με πήγε σε ηλικία 4 ετών να κάνω καρτ και από εκείνη τη στιγμή η μοίρα μου είχε καθοριστεί. Ερωτεύτηκα τους αγώνες και ακολούθησε ό,τι ακολούθησε. Ταξιδεύουμε μαζί σε όλους τους αγώνες και τις δοκιμές, είναι πάντα στο πλευρό μου, εξασφαλίζει πως έχω καθαρό μυαλό και είμαι καλά ψυχολογικά όταν είμαι στην πίστα και, φυσικά, με βοηθάει με τις συμβουλές του. Είναι το μόνιμο στήριγμά μου», παραδέχεται ο Τζώρτζης.

Ο Μαρκογιάννης δεν σπαταλά χρόνο στην τηλεόραση ή παίζοντας video games. Οταν δεν διαβάζει, δεν γυμνάζεται, δεν είναι σε μια πίστα ή δεν προετοιμάζεται στον προσομοιωτή, προτιμάει να περνάει χρόνο με φίλους, να ακούει μουσική και να ασχολείται με διάφορα σπορ, όπως το τένις και το σκι. Γενικά, όπως μου λέει, δεν μπορεί να πατήσει φρένο ούτε στην καθημερινότητά του.

Δηλώνει λάτρης της ιταλικής κουζίνας αν και, ως οδηγός αγώνων, προσπαθεί να στέκεται βράχος απέναντι στις ένοχες απολαύσεις. Χρειάζεται ειδική δίαιτα, αφού σε κάθε αγώνα χάνει 3-4 κιλά. Εδώ μπαίνει στην εξίσωση και η γυμναστική, καθώς ακολουθεί ειδικό προσωπικό πρόγραμμα ασκήσεων για Formula 1, που δουλεύει όλο το σώμα αλλά εστιάζει στα χέρια, στην πλάτη και κυρίως στον αυχένα. «Φταίνε οι πιέσεις που δέχεται στο μονοθέσιο, αφού όταν στρίβεις με 200 χλμ/ώρα, οι πλευρικές δυνάμεις (G) σπρώχνουν αδυσώπητα το κεφάλι και το κράνος σου προς το πλάι αλλά και μπρος-πίσω στα φρεναρίσματα», μου εξηγεί. «Πιο επίπονη όμως είναι η νοητική προετοιμασία, καθώς πρέπει να ακολουθώ ειδικό πρόγραμμα ασκήσεων συγκέντρωσης, ελέγχου της αναπνοής και κατανάλωσης ελάχιστης νοητικής ενέργειας και να επισκέπτομαι τακτικά ειδικά κέντρα στο εξωτερικό».

Λίγο πριν από το τέλος της κουβέντας μας, τον ρωτώ για τις αντιδράσεις των φίλων και των συμμαθητών του για τη σχέση του με την υψηλή ταχύτητα - και φυσικά αν αυτή η ενασχόλησή του προκαλεί το ενδιαφέρον των κοριτσιών. Χαμογελώντας ένοχα, προσπερνά το τελευταίο και αναφέρει: «Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μου θαυμάζουν αυτό που κάνω, το σέβονται και με στηρίζουν με κάθε τρόπο». Κι όσοι τον γνωρίζουν για πρώτη φορά, τι τον ρωτούν; Σκέφτεται λίγο πριν μου απαντήσει: «Η πιο συχνή ερώτηση αφορά το πόσο γρήγορα μπορεί να τρέχουμε στην πίστα, ενώ πρόσφατα η ερώτηση που μου έκανε εντύπωση αφορούσε το πόσο δύσκολα γίνονται όλα όταν ο αγώνας είναι υπό βροχή».

Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για ένα παιδί 17 ετών που, αν και τρέχει σε διάσημες πίστες φλερτάροντας με τα 300 χλμ/ώρα, δεν έχει ακόμα δίπλωμα οδήγησης στους δρόμους. Μου αναφέρει ότι θα δώσει εξετάσεις γι’ αυτό το δίπλωμα, αφού πρώτα δώσει άλλες εξετάσεις στο σιρκουί του Σπίλμπεργκ, που είναι ο επόμενος αγώνας. Ενα ακόμα βήμα στο κυνήγι του ονείρου, που δεν είναι άλλο από αυτό που φαντάζομαι: «Φυσικά η Formula 1. Μπορεί να φαντάζει τρελό, αλλά στόχος μου είναι η αναρρίχηση στις βαθμίδες του μηχανοκίνητου αθλητισμού και απόλυτο όνειρό μου είναι να βρεθώ κάποια στιγμή εκεί». Ενας Ελληνας στη Formula 1. Ακούγεται σχεδόν τρελό, αλλά τα όνειρα δεν έχουν όρια.