Δώρα Αναγνωστοπούλου: «Η τηλεόραση με διεκδίκησε»

Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης. Και μάλιστα χωρίς να το φωνάζει, να το προκαλεί ή να το επαιτεί, εκβιάζοντας την αποδοχή του κοινού με τεχνάσματα που είθισται να απεργάζονται οι TV περσόνες. Αντιθέτως, η Δώρα Αναγνωστοπούλου διεκδικεί -κι εδώ που τα λέμε, αξίζει μέχρι κεραίας- την προσοχή με τη δημοσιογραφική δουλειά της. Τόσο ως ανκοργούμαν του μεσημβρινού δελτίου ειδήσεων του MEGA, μα κυρίως ως επικεφαλής της ερευνητικής εκπομπής «MEGA Stories». Ή αλλιώς μιας δουλειάς την οποία θυμάσαι, ανακαλείς και σκέφτεσαι για ημέρες κάθε φορά που την παρακολουθείς, κάτι που κάθε άλλο παρά κανόνα συνιστά για τα τηλεοπτικά ήθη και έθιμα.

Η Δώρα Αναγνωστοπούλου έχει μια αναλογικότητα στον τρόπο που προσεγγίζει τις θεματικές και σμιλεύει τα επεισόδια των εκπομπών της. Σαν μικρά αυτόνομα και αυτοτελή ντοκιμαντέρ. Από την ίδια αναλογικότητα είναι μπολιασμένοι και οι τρόποι της. Είναι μια γυναίκα ευγενής, προσηνής, καθόλου οχυρωμένη ή εγκλωβισμένη στην τηλεοπτική εικόνα ή αναγνωρισιμότητά της. Αλλωστε, η ίδια δεν θεωρεί τον εαυτό της τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από τον δίαυλο για να ακούγονται φωνές και να μαθαίνονται ιστορίες που αξίζει κανείς να ακούσει.

Αυτή τη φορά βέβαια, για τις ανάγκες αυτής εδώ της συνέντευξης, καλείται η ίδια να αφηγηθεί τη δική της πορεία ζωής, στην οποία καθοριστικό ρόλο είχαν, ανάμεσα σε πολλά άλλα, μια γραφομηχανή, τα φοιτητικά της χρόνια στην Ιταλία, η οικογένειά της και βέβαια το χάος στο οποίο, παρά τα φαινόμενα περί του αντιθέτου, ομολογεί ότι συχνά αφήνεται να πλέει.

GALA: Κάνεις τηλεοπτική ενημέρωση και μάλιστα ερευνητική δημοσιογραφία στο «Mega Stories», ένα είδος που μάλλον δεν είναι το trend αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση. Είναι δύσκολο να πείσεις ότι μια τέτοια εκπομπή έχει λόγο ύπαρξης και θέση στο πρόγραμμα ενός ιδιωτικού σταθμού;

ΔΩΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: Καμαρώνω πολύ γι’ αυτή την εκπομπή, πρέπει να σου πω. Είναι ένα δικό μου παιδί, μια δική μου ιδέα που γεννήθηκε πριν από δύο χρόνια. Το MEGA την αγκάλιασε και την πίστεψε και χαίρομαι πολύ που εξακολουθεί να την πιστεύει. Αυτό ήθελα, να ανοίξω ένα παράθυρο στις ζωές των άλλων, όχι με τη λογική της κλειδαρότρυπας και του ριάλιτι, αλλά με την επιθυμία να ακούσω και να ακούσουμε ιστορίες που κλονίζουν τις βεβαιότητές μας, μας ξεβολεύουν πολλές φορές και άλλες μας καθησυχάζουν επειδή μας υπενθυμίζουν πως γίνονται ωραία πράγματα εκεί έξω. Μόνο χαρά, λοιπόν, και επαγγελματική ικανοποίηση για το κανάλι μου που έκρινε ότι υπάρχει χώρος για μια τέτοια εκπομπή.

G.: Επιλέγεις συχνά δύσκολα θέματα, με την έννοια ότι πρόκειται για ζητήματα που δεν συζητάμε συχνά και μάλιστα δημόσια – μου έρχεται στο μυαλό η πρόσφατη εκπομπή με τα non-binary άτομα. Εχει ρίσκο για έναν δημοσιογράφο να φέρνει στο προσκήνιο θέματα που συζητιούνται στον πραγματικό κόσμο, αλλά συνήθως αποσιωπούνται ή παραγκωνίζονται από την τηλεόραση;

Δ.Α.: Τα πάντα στην τηλεόραση έχουν ρίσκο. Ενα λάθος βλέμμα, ένα αμήχανο σχόλιο στο δελτίο μπορεί να σε πετάξει έξω. Η έκθεση δεν είναι εύκολο πράγμα γιατί μπορεί να ξυπνάει με μια κάποια διάθεση ο καθένας μας, αλλά όταν μπαίνουμε στο στούντιο πρέπει να γινόμαστε άνθρωποι της ενημέρωσης και τίποτε άλλο. Και εγώ, θα το ξαναπώ, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι η ενημέρωση πρέπει να υπηρετείται ακόμη και με το βλέμμα. Τώρα, το ρίσκο που λες είναι ένα ρίσκο που θέλω να το παίρνω. Σκέφτομαι την εκπομπή που κάναμε για τα non-binary άτομα. Mπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με την επιλογή του θέματος, να τον ενδιαφέρει ή να μην τον ενδιαφέρει, αλλά ως εκεί. Τον 21ο αιώνα διατηρεί ο καθένας μας το δικαίωμά του να εκφράζεται ελεύθερα. Αν καταλαβαίνουμε και ο ένας τον άλλον, ακόμη καλύτερα. Αλλά πώς θα καταλάβουμε ο ένας τον άλλον αν πρώτα δεν γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον; Να γιατί μου αρέσει αυτό το ρίσκο.

G.: Δημοσιογράφος γιατί; Διάβασα ότι στα 13 σου οι γονείς σου σού είχαν αγοράσει μια γραφομηχανή. Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο κείμενο που έγραψες σε αυτήν;

Δ.Α.: Εχουν περάσει τόσο χρόνια… Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως μια αίσθηση κυριαρχίας και δημιουργίας. Ενιωθα δυνατή. Αλλά είναι τόσο αθώα όλα στην εφηβεία. Ολα πλάθονται τότε. Διάβαζα πολλή λογοτεχνία και έβλεπα πολύ σινεμά. Οταν κάτι με ενέπνεε, έγραφα δικές μου ιστορίες από τα ερεθίσματα που έπαιρνα. Πάντως, δεν είχα υπομονή και συνήθως τα άφηνα όλα στη μέση.

G.: Αμέσως μετά το σχολείο αποφάσισες να φύγεις για σπουδές στην Ιταλία. Τρομακτική εμπειρία για ένα νεαρό κορίτσι ή απελευθερωτική;

Δ.Α.: Μα, το ήθελα σαν τρελή! Ηταν εντελώς απελευθερωτική εμπειρία. Ολα ξαφνικά ήταν καινούρια, ένας κόσμος απλωνόταν μπροστά μου κι εγώ έπρεπε μόνο να τον ανακαλύψω. Δεν ένιωσα ποτέ φόβο ή κίνδυνο, ακόμα και τώρα που, ως μάνα και βλέποντας τα παιδιά μου, σκέφτομαι καμιά φορά ότι έκανα κάμποσες τρέλες. Ημουν αρκετά ριψοκίνδυνη, με τα σημερινά δεδομένα.

G.: Γιατί επέλεξες τηλεόραση και όχι εφημερίδες ή ραδιόφωνο;

Δ.Α.: Ηταν καθαρά θέμα συγκυρίας, νομίζω. Βρίσκω πολύ γοητευτική τη σπουδή πάνω στο κείμενο και τον κόπο που απαιτεί. Σέβομαι την αρθρογραφία και θαυμάζω πολλούς αρθρογράφους. Το ραδιόφωνο, από την άλλη, είναι ένα πολύ γοητευτικό μέσο. Η τηλεόραση ίσως να με διεκδίκησε, νομίζω.

G.: Δύσκολο να είναι ένα από τα βασικά εργαλεία της δουλειάς σου η εικόνα σου;

Δ.Α.: Πολύ δύσκολο. Ιδίως για μένα που δεν μου άρεσε πολύ να μεταμορφώνομαι. Σκέψου ότι μέχρι σήμερα έχω ένα μόνο μικρό τσαντάκι με τα απολύτως απαραίτητα: μια σκιά, ένα κραγιόν, μια πούδρα, μια μάσκαρα, για ώρα ανάγκης. Οι άνθρωποι της καθημερινότητάς μου ξέρουν ότι δεν υπερβάλλω. Η εικόνα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Ενιωθα καλά με αυτήν, αλλά πάντα οι αγωνίες μου ήταν άλλες.

G.: Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θεωρείς καθοριστικό για την καριέρα σου; Ή για τον τρόπο που έχεις αποφασίσει να σκέφτεσαι και να πορεύεσαι στη δουλειά;

Δ.Α.: Ημουν τυχερή γιατί με στήριξαν άνθρωποι στην πορεία μου που εκτιμούσα βαθιά. Πίστεψαν σε μένα και με πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Αλλά το καθοριστικό είναι αυτό ακριβώς. Μπορεί κάποιοι άνθρωποι να μας δίνουν επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά το εισιτήριο και αυτό που πραγματικά μας εξελίσσει είναι αυτό το «προχώρα, το ’χεις!». Εκεί είναι η δύναμη.

G.: Δίνεις την εικόνα μιας πολύ μετρημένης, ισορροπημένης και τακτοποιημένης γυναίκας. Υπάρχει κάτι που κάνεις και είναι εντελώς αταίριαστο ή ασύμβατο με αυτή την εικόνα;

Δ.Α.: Τακτοποιημένης; Ξέρεις, μία από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι από τη «Μαρία Νεφέλη» του Ελύτη που λέει: «Οταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει». Θα ήθελα να έχω λίγο καλύτερη σχέση ίσως με την τάξη, γιατί πλέω συχνά στο χάος. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ντουλάπα μου!

G.: Πέρασες 16 χρόνια στη δημόσια τηλεόραση. Τι θα έλεγες ότι έμαθες στην ΕΡΤ;

Δ.Α.: Εμαθα την αξία της ομαδικής δουλειάς. Εμαθα ότι για να φτάσει σωστά η εικόνα στον τηλεθεατή δεν αρκεί το πρόσωπο ή το ύφος, αλλά χρειάζεται σκληρή δουλειά από μια σειρά επαγγελματίες που όλοι έχουν τον ίδιο στόχο με σένα. Εμαθα να ακούω στην αρχή και στη συνέχεια να φιλτράρω. Ο σεβασμός στη δουλειά του άλλου ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Μπορεί να κρινόμαστε από τους τηλεθεατές, αλλά σε μεγάλο βαθμό περνάμε και τις εξετάσεις των συναδέλφων μας. Η γνώμη τους και η υποστήριξή τους ήταν το μεγαλύτερο δώρο μου. Νομίζω ότι όποιος έχει περάσει από την ΕΡΤ έχει μια λιγότερο ατομική αντίληψη της επιτυχίας.

G.: Εχεις υποτιμηθεί ή υποεκτιμηθεί στη δουλειά απλώς και μόνο λόγω του φύλου σου;

Δ.Α.: Τα εκφραστικά μέσα των ανθρώπων είναι πολλά και αρκεί ένα νεύμα ή ένας υπαινιγμός για να το νιώσεις αυτό. Εννοείται ότι το έχω νιώσει. Το παράπονό μου είναι ότι το έχω νιώσει πιο έντονα από γυναίκες ή μπορεί εκεί να με ενοχλούσε πιο πολύ.

G.: Την αναγνωρισιμότητα την απολαμβάνεις, τη θέλεις ή είσαι καχύποπτη απέναντί της;

Δ.Α.: Την απολαμβάνω ως αναγνώριση της δουλειάς μου και μόνο. Ποιος δεν θέλει να αναγνωρίζεται για τη δουλειά του; Καχύποπτη όχι δεν είμαι, αμήχανη όμως είμαι πολλές φορές.

G.: Η ζωή σου έως τώρα ήταν καλύτερη ή χειρότερη απ’ ό,τι την είχες φανταστεί; Ή μήπως όπως δεν την είχες φανταστεί;

Δ.Α.: Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φανταστεί επιτυχίες, παιδιά, οικογένεια. Μάλλον αφηνόμουν να παρασυρθώ από την ορμή των πραγμάτων, των συναισθημάτων και της λαχτάρας για ζωή. Από τότε που έγινα μητέρα άλλαξαν όλα και τίποτα. Ολα, γιατί οι χαρές φιλτράρονται μέσα από τις χαρές των παιδιών, της οικογένειας. Και τίποτα, γιατί το αύριο δεν μπορείς να το φανταστείς πραγματικά και σίγουρα εγώ δεν μπορώ να το προγραμματίσω. Μόνο να το ονειρευτώ.

G.: Είσαι πολύ καλή σε κάτι άλλο πέραν της δουλειάς; Εχεις αυτό που λέμε κάποιο «κρυφό ταλέντο»;

Δ.Α.: Είμαι εξαιρετική παρκαδόρος. Αν χωράει τσίμα-τσίμα κάπου το αυτοκίνητο θα το χωρέσω με δυο τιμονιές. Είμαι και καλή μαγείρισσα, ειδικά όταν «βάζω αγάπη», όπως μου λέει ένας δικός μου άνθρωπος.

G.: Ποια είναι η μικρή καθημερινή ιεροτελεστία που ακολουθείς ευλαβικά;

Δ.Α.: Τραγουδάω στο μπάνιο παλιά ιταλικά τραγούδια. Αντριάνο Τσελεντάνο, Πάτι Πράβο, δεν μπορείς να φανταστείς... Τα αγόρια με πειράζουν καμιά φορά, αλλά δεν το βάζω κάτω. Οταν θέλω, μπορώ να γίνω αγύριστο κεφάλι.

Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make up -Hair: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός φωτογράφου: Πάρης Ρίζος
Ευχαριστούμε θερμά το «Niche Hotel Athens» (Συγγρού 21 & Βούρβαχη 2, Αθήνα, τηλ.: 216 0700500, nichehotelathens.gr) για τη φιλοξενία της φωτογράφησης