Δημήτρης Αποστόλου: «Με καταγγέλλω γιατί με κακοποίησα»

Διανύει μία από τις πιο ήρεμες και κατασταλαγμένες περιόδους της ζωής του. Προβληματισμένος με όλα όσα συμβαίνουν γύρω του, αλλά σε ειρήνη με τον εαυτό του. Είναι καλά, νιώθει δυνατός να διεκδικήσει όλα εκείνα που του αξίζουν και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του να βάλει σε προτεραιότητα τα δικά του «θέλω» και όχι των άλλων.

Μιλάμε στο τηλέφωνο και ο λόγος του είναι καταιγιστικός. Θα μπορούσε άνετα να έχει καταργήσει τις τελείες, ειδικά όταν μιλά για όσα αγαπά. «Ευτυχώς, πλέον μπορώ να πω ότι είμαι καλά. Εδώ και έναν χρόνο είμαι ένας ήρεμος άνθρωπος με πολύ συγκεκριμένα βλέμματα που θέλω να βλέπω και στα οποία θέλω να καθρεφτίζομαι και με μια σοφία για το πώς θα κινηθώ», εξηγεί. «Μπαίνω καμιά φορά και διαβάζω όλα αυτά που είχα γράψει στο Facebook από το 2017 έως το 2019. Ξέρεις πώς νιώθω; Σαν να ήμουν ένας άνθρωπος μεθυσμένος από λάθος ποτό ο οποίος επιχείρησε μια κατάδυση πιστεύοντας ότι στον βυθό θα βρει τον εαυτό του. Tελικά στον πάτο δεν είδα τον εαυτό μου, αλλά ανακάλυψα χιλιάδες άλλα πράγματα με τα οποία πάλευα. Ανέβηκα πάνω και ξαφνικά συνήλθα. Τα δύο προηγούμενα χρόνια ήμουν ένας απολύτως μπερδεμένος άνθρωπος.

Ζούσα σε διαφορετικές πραγματικότητες και έκανα σπασμωδικές κινήσεις που μου έκαναν κακό. Κατάλαβα ότι το έλλειμμα που είχα στη ζωή μου ήταν η οικογένεια και έτσι, όταν καθίσαμε με τον Αλέξανδρο και τα σκαλίσαμε, βγήκε “Η τούρτα της μαμάς”. Η έννοια της οικογένειας, ξέρεις, ξεκινά από το πιο απλό, τη συνεύρεση, τη συνύπαρξη και το τραπέζι γύρω από το οποίο μαζεύονται όλοι, είναι ιερός τόπος. Οπως και η τούρτα που ουσιαστικά είναι η στιγμή που βάζουμε στο στόμα μας λίγη ζάχαρη για να ξορκίσουμε από τη γλώσσα τη χολή, το οξύ, τη σαπίλα. Η ζάχαρη είναι ιαματική! Αγαπώ τρελά αυτή τη σειρά γιατί καταφέρνουμε και περνάμε πράγματα σημαντικά στον κόσμο.



Η οικογένεια είναι από τα λίγα πράγματα που αξίζουν. Η συνύπαρξη, η αλληλεγγύη, ο καβγάς, το μόνιασμα, όλα αυτά που αναπτύσσονται στους κόλπους της. Και παράλληλα βλέπουμε τι σημαίνει διαφορετικότητα, τι σημαίνουν τα νέα πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν πράγματα που μας πονάνε και ξαφνικά χωρίς να συνεννοηθούμε με τον Αλέξανδρο γράφουμε για να πούμε “ξέρετε κάτι, μας πονάνε αυτά” και τελικά, όπως αποδεικνύεται από τα μηνύματα που λαμβάνουμε, αυτά πονάνε και άλλους».

Η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου, καθώς όπως λέει: «Δεν έχουμε πει ακόμα ούτε το 1/20 από αυτά που θέλουμε να πούμε». Ο ίδιος βρίσκει τον εαυτό του στα τρία αγόρια που υποδύονται τους γιους της οικογένειας. «Σκεφτείτε, αυτό το σενάριο το γράψαμε το καλοκαίρι που πέρασε, κι όμως υπάρχουν δύο επεισόδια στα οποία ο Αλέξανδρος ως κριτικός θεάτρου αφήνει αιχμές για αλαζονεία, αποκλίνουσες συμπεριφορές όλων των ειδών από διάφορους μεγαλόσχημους του θεάτρου - των οποίων τα ονόματα ακούμε σήμερα. Λέγαμε σχετικά συγκαλυμένα όλα αυτά τα “θεσμικά” που γνωρίζουν οι πάντες, οι οποίοι σήμερα πέφτουν από τα σύννεφα».

Σε πολλές από τις σειρές τους ασχολήθηκαν με σοβαρά θέματα. Συγκεκριμένα, στο «Τι ψυχή θα παραδώσεις, μωρή;» τόλμησαν να θίξουν -και αυτό πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες- το βαθύ τραύμα που αφήνουν η κακοποίηση και ο βιασμός στην ψυχή μιας γυναίκας. «Από τότε που ο άνθρωπος βγήκε από τις σπηλιές, κακοποιημένος είναι ή κακοποιητής - και αν ψάξετε βαθιά, θα δείτε ότι συνήθως οι κακοποιητές είναι κακοποιημένοι και οι ίδιοι. Οταν το κορίτσι που βιάστηκε σε οποιονδήποτε χώρο βλέπει ιστορίες όπως της Μπεκατώρου να αρχειοθετούνται γιατί να βγει να μιλήσει; Το μόνο που τελικά μένει είναι η έκθεση του θύματος. Οταν γράφαμε το “Τι ψυχή θα παραδώσεις, μωρή;” είχα πάει σε οργανώσεις κακοποιημένων γυναικών, είχα μιλήσει με πολλές και συνειδητοποίησα ότι αυτά που ακολουθούν την καταγγελία του βιασμού είναι απανωτοί βιασμοί. Δεν θέλετε να ξέρετε τι περνούν οι γυναίκες αυτές προκειμένου να αποδειχτεί (!) ότι βιάστηκαν».

Ολα όσα ακούγονται το διάστημα αυτό με τις καταγγελίες δεν του ήταν άγνωστα. «Αυτή τη στιγμή όμως φοβάμαι ότι γίνεται ένα γιουρούσι. Εκτονώνεται το πόπολο στην αρένα. Εχω δει πολλούς που βγαίνουν τώρα σαν κήνσορες και έχουν κάνει τερατώδη πράγματα, χειρότερα από αυτά που κατακρίνουν. Υπάρχει μια εκνευρισμένη κοινωνία που θέλει να εκτονωθεί και να αποκαθηλώσει. Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρές ιστορίες που μπορεί και να μην ακουστούν ποτέ. Χρειαζόμαστε τώρα θεσμικά όργανα που να προστατεύσουν τα θύματα, αλλά και όλους τους υπόλοιπους από τον κιτρινισμό. Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να εντοπίσουμε το κακό, τους παραγωγούς του κακού και την αιτία του κακού και να περάσουμε στην επόμενη μέρα, που είναι πώς προστατεύεις θεσμικά. Τι σημαίνει “αρχειοθετώ μια σεξουαλική κακοποίηση”; Με νομικά τερτίπια θα σκεπάσουν αυτό το χάλι; Εχουν οδηγηθεί άνθρωποι στην απόγνωση. Δεν γίνεται η κοινωνία να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά σαν να διαβάζει εφημερίδα σε καφενείο. Δεν είναι καφενείο οι ζωές που καταστράφηκαν, δεν είναι καφενείο οι καριέρες που χάθηκαν, δεν είναι καφενείο οι πληγές που δεν έκλεισαν». Τον ρωτώ αν έστω και ενδόμυχα ανησύχησε μήπως κάποια στιγμή ακουστεί κάτι και γι’ αυτόν: «Οχι, μωρέ... Σε αυτή τη δουλειά ουσιαστικά δύο ανθρώπους πλησίασα. Με τη μία είχα σχέση τρία χρόνια και την άλλη την παντρεύτηκα. Εγώ θέλω να καταγγείλω τον εαυτό μου για κακοποίηση! Με έχω κακοποιήσει πάρα πολύ και κάποια στιγμή θα με καταγγείλω, αλλά δεν ξέρω σε ποιον φορέα θα το κάνω. Με έχω βασανίσει πάρα πολύ»!

Δεν τον ενδιαφέρει να πει κάτι ώστε να γίνει αρεστός και στα social media εκφράζεται ελεύθερα λέγοντας τη δική του αλήθεια και μόνο, κι ας εισπράττει αρνητικά σχόλια πολλές φορές. Το ίδιο αληθινά απαντά και στην ερώτηση αν νιώθει οίκτο για κάποιους από τους φερόμενους ως δράστες καθώς στον χώρο του θεάματος όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. «Για να φτάσει κάποιος σε τέτοιο σημείο σημαίνει ότι είναι προβληματικός και δεν γεννήθηκε προβληματικός, κάποιος τον έκανε προβληματικό. Ολα αυτά που ακούμε δείχνουν πραγματικά κακοποιημένες ψυχές. Ο οίκτος ανήκει σε όλους», απαντά.

Γελώντας πικρά λέει ότι κατά καιρούς έχει ακούσει πολλούς να χαρακτηρίζουν δύσκολο άνθρωπο τον Αλέξανδρο Ρήγα: «Ενα θα σου πω: τρίχες! Ο Αλέξανδρος είναι ο πιο κακοποιημένος άνθρωπος από διάφορους ηθοποιούς και ο πιο γενναιόδωρος δημιουργός που υπάρχει. Θυμάμαι ότι είχαμε φτάσει να κάνουμε ψυχανάλυση σε ηθοποιούς προκειμένου να έχουμε την άλλη μέρα παράσταση. Αγαπάμε τις γυναίκες και δεν είναι τυχαίο ότι όλα μας τα έργα είναι στηριγμένα σε γυναίκες πρωταγωνίστριες. Ομως, αλήθεια, δεν είναι κακοποίηση δημιουργού να παίρνει ο άλλος το κείμενό σου και να το κάνει ό,τι θέλει ή να σε καταριέται γιατί νομίζει ότι ο ρόλος του είναι μικρότερος από κάποιου άλλου; Δεν είναι κακοποίηση να έχεις οργανώσει συνέχεια σειράς/θεατρικού και ο άλλος, ενώ έχει συμφωνήσει, να κλείνει αλλού αφήνοντάς σε σε ανεργία και απόγνωση; Υπάρχουν δημιουργοί που έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια, αλλά υπάρχουν και ηθοποιοί που έχουν διαλύσει δουλειές για τα λεφτά ή επειδή είχαν τα νεύρα τους. Δεν είναι κακοποίηση αυτό;».



Με τον Αλέξανδρο Ρήγα συναντιούνται κάποια βράδια της εβδομάδας ή τα Σαββατοκύριακα και γράφουν ως το ξημέρωμα. Περνούν τα βιώματά τους μέσα στα σενάρια. Με έναν τρόπο ψυχαναλύονται. «Τώρα γράφουμε για έναν πατέρα που δεν βλέπει τα παιδιά του γιατί χώρισε με τη γυναίκα του και αυτή τα χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον του. Ξέρεις τι περνάμε οι πατεράδες που είμαστε τουρίστες στις ζωές των παιδιών μας; Γι’ αυτούς τους κακοποιημένους ανθρώπους θα μιλήσει ποτέ κανείς; Εχω τεράστια αγωνία για τα αγόρια μου, αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να έχω πρόσβαση. Ζουν στη Βέροια, όχι στο Μαρούσι για να μπορώ να τα βλέπω όποτε θέλω και θέλουν. Είναι πονεμένο κεφάλαιο το πώς προστατεύει μια κοινωνία, ένα κράτος, ανθρώπους οι οποίοι δεν ζουν με τα παιδιά τους. Εχει υποβληθεί από τον Σεπτέμβριο ο νόμος του Τσιάρα για συνεπιμέλεια και ακόμα δεν κατατέθηκε. Είναι απίστευτα ψυχοφθόρο όλο αυτό που ζούμε! Μόλις τα παιδιά μπαίνουν μέσα στη ζωή και την καθημερινότητά σου ξαφνικά φεύγουν. Εμένα τα κλάματα που κάνουν κάθε φορά που φεύγουν ποιος μου τα πληρώνει; Οι πιο πολλοί πατεράδες δεν μιλούν για να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Είμαι μέλος στον Σύλλογο “Ενεργοί Μπαμπάδες” και ακούω τραγικές ιστορίες».

Δηλώνει ότι γεννήθηκε για οικογένεια: «Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά έξω από αυτό. Είμαι από τους ανθρώπους που μου αρέσει να ανήκω και να φροντίζω. Αν δεν φροντίζω, είμαι τελείως ανάπηρος και αν δεν ανήκω, δεν λειτουργώ. Δεν είχα ποτέ στη ζωή μου αυτό το μποέμ. Από μικρός έλεγα στη μαμά μου “θέλω παιδί” και αυτή γελούσε, τι να κάνει; One night stand δεν έχω κάνει, μία φορά μού έτυχε και γελάγαμε κι εγώ κι αυτή. Εγώ είμαι προϊόν μιας συγκλονιστικής μάνας που με έμαθε να βλέπω εντελώς διαφορετικά τα πράγματα απ’ ό,τι μια μέση μάνα της δεκαετίας του ’60 και του ’70 και της χρεώνω ότι δεν με προστάτεψε και με άφησε πολύ ανοιχτό στους ανθρώπους. Εγώ δεν κρατούσα ποτέ για τον εαυτό μου κάτι. Πατέρα δεν γνώρισα γιατί ήμουν 3 μηνών όταν πέθανε, και αυτό το κενό δεν καλύπτεται, αλλά η μαμά μου έγινε και πατέρας και μητέρα. Ηταν τόσο συγκλονιστική αυτή η γυναίκα και τόσο πληθωρική που στο τέλος μάλλον την αντιγράφω και έγινα “μπαμπομαμάς” για τα αγόρια μου!».

Οι γιοι του, 10 και 8 ετών, είναι η αγάπη της ζωής του. Περιγράφει τις αστείες προσπάθειες που κάνει κάθε φορά προκειμένου να τους πείσει ότι υπάρχει Αϊ-Βασίλης. «Στήνω κάμερα για να φαίνεται μια σκιά και όταν ξυπνούν τους δείχνω το βίντεο, αφήνω πατημασιές, κάνω ό,τι μπορώ για να διατηρήσουν την παιδικότητά τους. Δεν τους έχω πει ποτέ ψέματα. Ποτέ. Μπορεί να μην τους έχω πει κάποιες αλήθειες που θα πονέσουν, γιατί δεν είναι ακόμη έτοιμοι, αλλά θέλω να μπουν στην κοινωνία με καλή πρόθεση. Θέλω να αναγνωρίζουν το κακό χωρίς να το φοβούνται».



Δεν παρακολουθεί πολύ τηλεόραση, αλλά αν υπάρχει μία σειρά που θα ήθελε να είχε γράψει, αυτή είναι το «Lucifer». Παρακολουθεί το «MasterChef» γιατί του αρέσει να μαγειρεύει, αλλά κυρίως για τους τρεις κριτές: «Ο Κουτσόπουλος κάνει λάθος δουλειά, πιστεύω ότι είναι ηθοποιάρα! Ο τρόπος που πλασάρει την ατάκα δεν υπάρχει! Και οι τρεις θα μπορούσαν να είναι ηθοποιοί. Ο Κοντιζάς είναι αυτός που θα έκανε έναν serial killer που όμως θα σκότωνε για να αποκαταστήσει το άδικο. Ο Ιωαννίδης θα υποδυόταν τον λεβεντάνθρωπο σε μια ελληνική ηθογραφία». Πιστεύει ότι η τηλεόραση στην Ελλάδα δεν θα μακροημερεύσει και σε λίγο θα την παρακολουθούν μόνο οι μεγαλύτερες ηλικίες, καθώς η νεότερη γενιά θα στραφεί στις συνδρομητικές πλατφόρμες: «Βλέπεις τις αμερικανικές σειρές και θαυμάζεις το πόσο ελεύθερη είναι η θεματολογία τους, κι εμείς κάναμε ολόκληρο θέμα για να εξηγήσουμε γιατί μια ηρωίδα μας έκανε μπάφο. Η κοινωνία έχει προχωρήσει πολύ, αλλά εδώ τηλεοπτικά έχουμε μείνει στο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Για μένα, η ιδανική οικογένεια είναι αυτή της “Τούρτας”, όπου ο καθένας κουβαλά τον δικό του μικρόκοσμο και όλοι είναι μαζί και ενωμένοι».

Κλείνοντας τον ρωτώ αν υπάρχει ένα motto που θα έβαζε για τη ζωή του: «Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα! Θα άλλαζα πάρα πολλά, αν μπορούσα. Θα σου πω όμως τι δεν θα άλλαζα: τα παιδιά μου και μόνο!»

Styling: Λίζη Παπάζογλου, Grooming: Λαϊδα-Μαρία Μπούνα, Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου