«Αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη είναι μια τρέλα», λέει υποψήφια ευρωβουλευτής των «Πρασίνων»

Η συνέντευξη με μια συνάδελφο με γνωριμία ετών είναι εξορισμού μια δύσκολη και παράξενη διαδικασία. Πόσω μάλλον όταν η εν λόγω συνάδελφος αποφασίζει να ασχοληθεί με την πολιτική. Όχι πλέον από τη θέση του προσώπου που θέτει τις ερωτήσεις, αλλά από αυτήν της υποψηφίου ευρωβουλευτού. Ο λόγος για την Βασιλική Γραμματικογιάννη, δημοσιογράφος που επί χρόνια ασχολήθηκε και ανέδειξε κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα και πλέον ζητεί την ψήφο των Ελλήνων πολιτών ως υποψήφια Ευρωβουλευτής με τους «Πράσινους – Αλληλεγγύη».

Συγγνώμη για τον ενικό, αλλά είναι δύσκολο να σου μιλήσω αλλιώς. Πώς νιώθεις που βρίσκεσαι στην απέναντι θέση απ’ αυτή του δημοσιογράφου;

Θα ένιωθα άβολα με τον πληθυντικό μετά απο τόσα χρόνια γνωριμίας.Οποτε σε ευχαριστώ γι αυτό. Πώς νιώθω; Θα έλεγα απο κριτής νιώθω κρινόμενη ή ανακρινόμενη!

Θα πρέπει να μιλήσουμε στον πληθυντικό αριθμό από εδώ και πέρα. Κυρία Γραμματικογιάννη πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την πολιτική;

Α, με χαλάρωσες πρώτα και τώρα με επαναφέρεις στην τάξη. Λοιπόν εγώ θα συνεχίσω στον ενικό Βασίλη. Ο κόσμος που μεγαλώσαμε μπορεί να μην ήταν τέλειος, είχε όμως μια σταθερότητα. Οι Eυρωπαίοι πολιτικοί μπορεί να μην έπαιρναν τις καλύτερες αποφάσεις ωστόσο, η Ευρώπη ευημερούσε, ενώ ο πόλεμος και ο φασισμός φαινόταν να έχουν απομακρυνθεί εντελώς. Ξαφνικά με την οικονομική κρίση όλα αυτά άλλαξαν. Η Βρετανία εγκαταλείπει την Ευρώπη, η Πολωνία θεσπίζει νόμους που απαγορεύουν να αναφερθείς στο Ολοκαύτωμα, στη Γερμανία οι νεοναζί μπαίνουν στο Bundestag, στην Ουγγαρία αυταρχικό καθεστώς, και γενικώς όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη είναι μια τρέλα. Ο λόγος όμως που οι Ευρωπαίοι τρελαίνονται είναι ότι νιώθουν να ζουν «την ακραία λειψυδρία εν μέσω αφθονίας» να το πω λίγο μεταφορικά. Στους ευρωπαίους πολίτες επιβάλλεται η λιτότητα ενώ εκείνοι βλέπουν ότι για κάποιους λίγους υπάρχει αφθονία. Όταν οι άνθρωποι χάνουν την αξιοπρεπή τους διαβίωση θυμώνουν και γίνονται αυτοκαταστροφικοί. Οι Ευρωπαίοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια καινούργια κατάσταση που δεν μπορούμε να την χειριστούμε με τα παλιά εργαλεία και κυρίως με τον παλιό τρόπο σκέψης. Η αδυναμία λοιπόν της υπάρχουσας πολιτικής κατάστασης στην Ευρώπη να δει το μέλλον ξεκομμένο από το παρελθόν είναι που δημιουργεί αυτό το φαύλο κύκλο και προκαλεί την οργή των ευρωπαίων. Αυτός είναι και ο λόγος της υποψηφιότητας μου. Νομίζω ότι μπορώ να δω το νέο κόσμο που γεννιέται και να βοηθήσω στο τοκετό του.

Μπορεί δηλαδή η Ευρώπη να επιστρέψει στην «κανονικότητα»;

Όσο οι πολιτικοί υπόσχονται και οι υποσχέσεις ματαιώνονται, δυστυχώς όχι, η Ευρώπη δεν θα γυρίσει στην κανονικότητα. Αντίθετα ο θυμός θα μεγαλώνει και μαζί του ο αυταρχισμός και ο φασισμός μέχρι να αυτοκαταστραφούμε.

Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η Ευρώπη;

Η κλιματική αλλαγή που θα εντείνει ακόμη περισσότερο τις πιέσεις, η αύξηση των ανισοτήτων και της φτώχειας που θα εντείνει και το μεταναστευτικό και η τεχνολογική επανάσταση που θα αλλάξει εντελώς το χαρακτήρα της εργασίας. Αυτές οι τρεις αδυναμίες ωστόσο, έχουν και μια δυναμική. Αν καταφέρουν να συνυπάρξουν με την μεγαλύτερη ‘αφθονία’ που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Αναφέρομαι στην αφθονία της πληροφορίας. Ήδη έχουμε γίνει μάρτυρες του μεγαλύτερου πληροφοριακού αγαθού στον κόσμο. Της Wikipedia. Χιλιάδες εθελοντές ακύρωσαν τις επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας εγκυκλοπαιδειών ενώ στέρησαν κάποια δις από τις διαφημιστικές. Εναλλακτικά νομίσματα, η οικονομία του διαμοιρασμού (sharing economy), η ομότιμη παραγωγή (peer production)είναι μια νέα κουλτούρα του «επιχειρείν» που θα πρέπει να την αντιληφθούμε. Τα προβλήματα λοιπόν για το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μπορεί να μετατραπούν σε προκλήσεις για το πέρασμα στη νέα εποχή.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους ψηφοφόρους;

Ο θυμός, η οργή και η παθολογία της εκδίκησης φέρνουν τελικά και την αυτοκαταστροφή. Δεν πρέπει να κυριαρχήσουν έναντι της λογικής.