«Ιδιοκτησιακή μάχη» για τον Νείλο

Ο υπερπληθυσμός, η οικονομική ανέχεια και η μείωση των διαθέσιμων φυσικών πόρων έχουν γίνει αιτία για να ξεκινήσει μια διαμάχη σχετικά ,με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Νείλου. Για περισσότερο από μια δεκαετία οι εννέα χώρες της λεκάνης του Νείλου αναζητούν λύσεις για την καλύτερη δυνατή διαχείριση των υδάτων του ποταμού. Σήμερα όπου επίκειται μια οριστική συμφωνία, οι συνομιλητές έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα.

Από τη μία είναι οι επτά χώρες, Μπουρούντι, Κονγκό, Αιθιοπία, Κένυα, Ρουάντα, Τανζανία και Ουγκάντα που επιθυμούν την χωρίς περιορισμούς ροή των υδάτων του Νείλου και από την άλλη πλευρά είναι η Αίγυπτος και το Σουδάν, στις οποίες τα νερά του Νείλου κρίνονται ως ζήτημα ζωτικής σημασίας. Σύμφωνα με την Ενριέτα Ντόμπε, μέλος της διακυβερνητικής επιτροπής για την Λεκάνη του Νείλου, που δημιουργήθηκε το 1999, «αυτή η είναι μια πολύ σοβαρή εξέλιξη, που ενδεχομένως να δημιουργήσει προστριβές».

Το ζήτημα σχετικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Νείλου πηγαίνει πίσω στην εποχή της αποικιοκρατίας. Η Αίγυπτος και το Σουδάν ισχυρίζονται πως ο νόμος είναι με το μέρος τους. Συνθήκες του 1929 και του 1959, εποχή που η Μεγάλη Βρετανία ήταν η κυρίαρχος της περιοχής και η οποία είχε εγγυηθεί στις δύο αυτές χώρες «τον πλήρη έλεγχο της χρήσης του Νείλου» καθώς και το δικαίωμα «βέτο», σχετικά με κάθε έργο διαχείρισης των υδάτων του Νείλου σε ολόκληρη την ανατολική Αφρική.
Το ζήτημα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων του Νείλου, δεν αφορά μόνο σε βιομηχανικές και αγροτικές χρήσεις, αλλά και στην καθημερινή χρήση του πληθυσμού. Η  πληθυσμός της Αιγύπτου αναμένεται να ξεπεράσει τα 122 εκατομμύρια το 2050, ενώ αυτός της Αιθιοπίας θα φτάσει τα 150 εκατομμύρια. Η Ουγκάντα, στην οποία το ποσοστό παιδιών ανά γυναίκα ανέρχεται στα 6,7, ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως, ο πληθυσμός της σε 40 χρόνια θα έχει ξεπεράσει τα 97 εκατομμύρια.