Αχελώος: Ασύμφορο περιβαλλοντικά και οικονομικά το έργο

Στην εκπόνηση των μελετών για τα διαχειριστικά σχέδια των υδάτινων πόρων της Ηπείρου και της Δυτικής Ελλάδας ετοιμάζεται να προχωρήσει το υπουργείο Περιβάλλοντος, απαντώντας εμμέσως και στην νεώτερη απόφαση του ΣτΕ με την οποία αναστέλλονται τα έργα της εκτροπής του Αχελώου.

Σχολιάζοντας την Πέμπτη τη νέα απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, η υπουργός Περιβάλλοντος κ. Τίνα Μπιρμπίλη επανέλαβε την πάγια θέση της ότι η κυβέρνηση σέβεται τις αποφάσεις του ΣτΕ, προκρίνοντας το σχέδιο του υπουργείο της, να ερευνηθεί επιστημονικά η αναγκαιότητα της εκτροπής. Το αποτέλεσμα των μελετών θα είναι έτοιμο προς τα τέλη του χρόνου, δήλωσε η κυρία Μπιρμπίλη.

Με ικανοποίηση, αλλά συγκρατημένη αισιοδοξία αντέδρασαν στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις (WWF Ελλάς, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία και Δίκτυο Μεσόγειος SOS).

Όπως τονίζουν εδώ και 18 χρόνια οι ΜΚΟ, η εκτροπή Αχελώου αποτελεί ντροπή για τη χώρα, καθώς, μεταξύ άλλων:

Ενέχει υπέρογκο οικονομικό κόστος χωρίς να έχει καν προηγηθεί σχεδιασμός για τη χρήση του νερού όταν και αν φτάσει στον θεσσαλικό κάμπο.

Επιφυλάσσει εξαιρετικά σοβαρές οικολογικές επιπτώσεις, ειδικά για τα ευαίσθητα λιμναία οικοσυστήματα που τροφοδοτούνται από τον Αχελώο, δηλαδή την Τριχωνίδα και τη Λυσιμαχεία.

Χαρακτηρίζεται από επικίνδυνο λαϊκισμό. Η Θεσσαλία δεν χρειάζεται τον Αχελώο για να αρδευτεί. Η Θεσσαλία έχει άμεση και απόλυτη ανάγκη από έργα προστασίας και σωστής διαχείρισης των υδάτινων πόρων που διαθέτει, καθώς και από αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, ειδικά υπό τις συνθήκες που διαμορφώνονται από την κλιματική αλλαγή και τις νέες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εκτροπή είναι απλά στάχτη στα μάτια αγροτών που απεγνωσμένα ψάχνουν για λύσεις στα προβλήματα που επί δεκαετίες προκαλεί η σπατάλη και κακοδιαχείριση των νερών του θεσσαλικού κάμπου. Τοπικά έργα διαχείρισης του νερού στη θεσσαλική πεδιάδα, αναδιάρθρωση καλλιεργειών, χρήση συστημάτων άρδευσης με πρόνοια για τη μείωση της κατανάλωσης, προγράμματα εκπαίδευσης των αγροτών χρειάζεται η περιοχή, κι όχι τα νερά του Αχελώου.