Όχι άλλα εν κρυπτώ, αγαπητή κυρία Μπιρμπίλη!

Έχω την αίσθηση ότι η κοινή γνώμη – ειδικά τα νεώτερα τμήματα αυτής – έχει αποδεχθεί σε μεγάλο βαθμό την ιδέα της “πράσινης ανάπτυξης”.

Ωραία, αλήθεια, ακούγεται μία ενέργεια φιλικότερη προς το περιβάλλον και αν οι μπίζνες του συγκεκριμένου τομέα φέρουν και νέες θέσεις εργασίας, ακόμη καλύτερα.

Το ότι μια χώρα-πρότυπο στον τομέα βιώνει ένα πραγματικό δράμα με την ανεργία – λέγε με Ισπανία – είναι, άλλωστε, πρώιμο να απασχολήσει μια άλλη χώρα – λέγε με Ελλάδα - που συνηθίζει πάντα να σπεύδει εκ των υστέρων και ουδέποτε να μην προλαμβάνει...

Ωστόσο, νομίζω ότι η ιδέα της “πράσινης ανάπτυξης” θα κινδυνεύσει με πραγματικό φιάσκο ακριβώς λόγω του λανθασμένου τρόπου προβολής της προς το ευρύ κοινό, ο οποίος ουσιαστικά την έχει εξιδανικεύσει,  αφού του αποκρύπτονται πολλές αλήθειες που νομίζω ότι πρέπει να γνωρίζει.

Θα αναφερθώ μόνο σε δύο πολύ πρόσφατα παραδείγματα, ενδεικτικά της αμηχανίας – αναγνωρίζω τις καλύτερες των προθέσεων στην κ. Τίνα Μπιρμπίλη - με την οποία το υπουργείο Περιβάλλοντος προσεγγίζει το θέμα της ανάπτυξης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Στις 14 Δεκεμβρίου πήρε ΦΕΚ η υπουργική απόφαση που είχε γνωστοποιηθεί κάπου έναν μήνα νωρίτερα, με την οποία αυξάνονται οι τιμές οι οποίες πληρώνονται στους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, με εξαίρεση τα φωτοβολταϊκά.

Χωρίς ποτέ και πουθενά να έχει ανακοινωθεί κάτι σχετικό, στην υπουργική απόφαση, σε χώρο όπου απαιτείται ...μεγεθυντικός φακός για να εντοπιστεί, ακριβώς κάτω από έναν πίνακα, υπάρχει μία σειρά που αναφέρει ότι η συγκεκριμένη απόφαση ισχύει από την 1 Ιανουαρίου του 2009!

Δηλαδή αναδρομικά εδώ και έναν χρόνο...

Γιατί μία τέτοια απόφαση να περάσει τόσο πολύ στα ψιλά; Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ένα τέτοιο “δώρο” της τάξης των 20 εκατ. ευρώ σε ειχειρηματίες θα ηχούσε άσχημα στην κοινή γνώμη, δεν θα έπρεπε να το γνωρίζουμε, μόνο και μόνο επειδή οι ΑΠΕ χρηματοδοτούνται από εμάς τους ίδιους μέσω του τέλους των ΑΠΕ που επιβαρύνει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ;

Ρητορική η ερώτηση και ένα το κρατούμενο...

Πάμε στα φωτοβολταϊκά, τώρα, που είναι και μια πιο ...λαϊκή επένδυση. Γράψαμε την Κυριακή στο “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” ότι με σχέδιο νόμου που έχει τεθεί σε διαβούλευση, απαλλάσσονται από κάθε διαδικασία αδειοδότησης όλα τα συστήματα με ισχύ έως 500 κιλοβάτ.

Πολύ απλά, όποιος θέλει να στήσει μία τέτοια εγκατάσταση, απλώς πάει και την στήνει, χωρίς να πάρει άδεια για ο,τιδήποτε από πουθενά, και απλώς περιμένει να του την συνδέσουν στο δίκτυο της ΔΕΗ!
Εντυπωσιακή καινοτομία που, αναμφίβολα, θα βοηθήσει την προώθηση των φωτοβολταϊκών. Αλλά γιατί στο σχέδιο νόμου η νέα ρύθμιση περιγράφεται δια της ...πολύ τεθλασμένης οδού, με παραπομπή στα ισχύοντα στην κείμενη νομοθεσία περί μη οχλουσών δραστηριοτήτων!

Για την οποία παραπομπή, κάποιος πρέπει να κάνει πραγματική έρευνα για να βρει ότι αφορά σε υπουργική απόφαση του 2004 που περιγράφει αυτές τις δραστηριότητες;

Πιο ωραίο κρύψιμο δεν θα μπορούσε να υπάρξει, οι διατάξεις του νομοσχεδίου έχουν παρουσιαστεί εδώ και 1,5 μήνα και έπρεπε οι πλέον ειδικοί του χώρου να καταθέοσυν τις απόψεις της στην διαβούλευση, προκειμένου να δοθεί ...φως στο ζήτημα!

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στην Οδό Αμαλιάδος έχουν ...ενοχές για την πολιτική που ακολουθούν.
Αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν “παίζουν” σωστά!

Η κοινή γνώμη πρέπει εγκαίρως να πληροφορηθεί τι ακριβώς θα σημάνει τα επόμενα χρόνια για τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού η ανάπτυξη των ΑΠΕ. Τι ακριβώς σημαίνει για το τοπίο και την ύπαιθρο ένα ενδεχόμενο πήξιμο με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά. Να της εξηγηθεί επαρκώς ότι για να φτάσει το ρεύμα από τον αέρα στο σπίτι μας, θα χρειαστούν νέα δίκτυα, νέα καλώδια. Και να της αναλυθεί το ισοζύγιο ωφελειών – επιπτώσεων, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.

Εκτός εάν η Πολιτεία στην διαχρονικότητά της θα ήθελε κάποπια στιγμή να βρεθεί αντιμέτωπη με φαινόμενα ...βίαιου ξηλώματος ανεμογεννητριών στις ραχούλες και σπασίματος πάνελ στα χωράφια από αγανακτισμένες ομάδες πολιτών που δεν αντέχουν είτε να υποβαθμίζονται αισθητικά οι δικές τους περιουσίες είτε να πληρώνουν πανάκριβο το ρεύμα το οποίο στην “πράσινη” Κοπεγχάγη κοστίζει τρεις φορές περισσότερο σε σχέση με την “βρώμικη” Αθήνα.
Σε έναν κόσμο που τίποτε δεν είναι ιδανικό, η εξιδανίκευση είναι επικίνδυνη...