Πηνελόπη Παναγιωτοπούλου: «Ο φόβος της ελπίδας»

Φαίνεται παράλογο να υποστηρίζει κανείς ότι μπορεί να «φοβόμαστε να ελπίσουμε». Όμως, αν και είναι οξύμωρο, δεν είναι παράλογο. Γιατί το τι ελπίζουμε κάθε στιγμή έχει να κάνει με το περιεχόμενο που έχουμε συνηθίσει να δίνουμε στα πράγματα. Αν λοιπόν σε αυτές τις εκλογές, τις πιο κρίσιμες και τις πιο αγωνιώδεις της μεταπολίτευσης μετράμε την πολιτική μας επιλογή στη βάση μιας ελπίδας ότι θα αλλάξει ένα κόμμα τη ζωή μας, ότι «οι νέοι» θα είναι καλύτεροι από τους παλιούς, ή ότι θα τελειώσει η περιπέτεια, τότε ίσως θα πρέπει να «φοβόμαστε». Γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επαναλαμβάνεται το παιγνίδι του λαϊκισμού, τα απόλυτα και χονδροειδή παιγνίδια με τους ακραίους φόβους και τις ανεδαφικές υποσχέσεις, σε μια περίοδο κατά την οποία ωρίμασαν οι συνθήκες για να αναζητήσουμε και να επιβραβεύσουμε το μέτρο, την ψυχραιμία και τις υπερβάσεις με στόχο τη συνεννόηση για το καλό της χώρας.

Η πραγματικότητα είναι ότι όσα έχουμε μπροστά μας, όσα έχει η ευρωπαϊκή οικονομία μπροστά της, όσα πρόκειται να κριθούν για την υπόθεση του χρέους, δεν μπορεί να τα χειριστεί μόνο ένας. Αυτή την αλήθεια συναισθάνεται ο ελληνικός λαός και ίσως έτσι ερμηνεύεται το γεγονός ότι ο κοινός παρονομαστής της βούλησης  την οποία εκφράζει τα τελευταία χρόνια, είτε στις αδιάψευστες εκλογικές αναμετρήσεις, είτε απλώς στις κατά καιρούς μετρήσεις, είναι το αίτημα για διευρυμένες συνεργασίες. 

Είναι λοιπόν πολύ κεντρικό ζήτημα, αν και κατά πόσο οι πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τα δύο μεγάλα κόμματα, πιστεύουν σε αυτή την μεγάλη συνεννόηση, η οποία είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από τις κοινοβουλευτικές συμμαχίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης. 

Στη βάση αυτού του κριτηρίου, την πρόθεσης για εθνική συνεννόηση για τα βασικά, είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τηρεί την πιο φοβική και απέλπιδα στάση. Δεν συνεργάστηκε και δε πρόκειται να συνεργαστεί ουσιαστικά. Όχι γιατί έχει άλλη άποψη για το πώς θα βγούμε από αυτή την κατάσταση- γιατί στην ουσία δεν έχει ούτε καν plan A, πόσo μάλλον plan B- αλλά γιατί επιδιώκει το αδιέξοδο, την ανάληψη ευθύνης από άλλους όσο διαρκούν τα δύσκολα, ενώ για τον εαυτό του φιλοδοξεί να είναι η ελπίδα για το «μετά». Είναι σαφές πως μια τέτοια ελπίδα πρέπει να την φοβάται κανείς. Όχι μόνο γιατί είναι ψεύτικη, αλλά και γιατί η ίδια «φοβάται» πολύ να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Και τώρα δεν έχουμε την πολυτέλεια για πολιτικά οξύμωρα, για δειλές ελπίδες και αριστερίστικες φαντασιώσεις.