Γιατί μας δυσκολεύουν τόσο τα γεράματα των γονιών μας;

Γιατί μας δυσκολεύουν τόσο τα γεράματα των γονιών μας;

Οταν συνειδητοποιούμε ότι ο άλλοτε «παντοδύναμος» μπαμπάς ή η μαμά που μέχρι χθες φρόντιζε για τα πάντα χρειάζονται πλέον βοήθεια ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα...

Γιατί μας δυσκολεύουν τόσο τα γεράματα των γονιών μας;


Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο
Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Κλείσιμο

Εκεί γύρω στα 40 με 50, οι περισσότεροι από εμάς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια δοκιμασία στην οποία παραστεκόμαστε από τη μία γεμάτοι αγάπη και κατανόηση και από την άλλη γεμάτοι αγωνία και τρόμο: Τα γεράματα της μαμάς και του μπαμπά. Ότι και να πούμε, όσο και να το στρογγυλέψουμε, το να γινόμαστε μάρτυρες στη φθορά και την αδυναμία αυτών που αγαπάμε δύσκολα καταπίνεται. Είναι όμως το αναπόφευκτο επακόλουθο όσων είχαν την τύχη να μην χάσουν τους γονείς τους νωρίς.


Τα γηρατειά των γονιών μας συνήθως συνεπάγονται αρκετά παρελκόμενα όχι μόνο σε πρακτικό επίπεδο αλλά και σε ψυχολογικό, τόσο για τους γηραιούς γονείς όσο και για εμάς τα παιδιά τους. Δεν είναι μόνο τα προβλήματα υγείας και τα διαρκή πήγαινε – έλα στους γιατρούς, δεν είναι μόνο η δυσκολία στις μετακινήσεις, ούτε τα αυξημένα έξοδα για φάρμακα και φροντίδα κατ’οίκον (αν αυτή γίνει απαραίτητη).

Πέρα από το άγχος, την κούραση και την ταλαιπωρία που συνεπάγονται οι πρακτικές αυτές δυσκολίες αυτό που φαίνεται να δυσκολεύει περισσότερο όσους έρχονται αντιμέτωποι με τα γηρατειά των γονιών τους είναι η περιθωριοποίηση, η απομόνωση, ο παραγκωνισμός και κυρίως η αίσθηση του αχρείαστου που αισθάνεται ο γονιός που γερνάει. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο άλλοτε «παντοδύναμος» μπαμπάς ή η μαμά που μέχρι χθες φρόντιζε για τα πάντα χρειάζονται πλέον βοήθεια ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα. Είναι η πίκρα και η μελαγχολία που προκαλεί η στωικότητα με την οποία βλέπουμε τους γονείς μας να αποσύρονται από τη θαλπωρή της οικογένειας. Είναι η σιωπηλή συναίνεση, η εθελούσια αποχώρηση, ο αναγκαίος συμβιβασμός.

Μέσα στο χρόνο γονείς και παιδιά έχουν συνήθως τραβήξει ο καθένας το δρόμο του και το βάρος των γηρατειών δυσκολεύεται να συνυπάρξει με την ελευθερία της νιότης. Τα παιδιά, όσο και να πονάνε τους ηλικιωμένους γονείς τους, συνήθως δυσκολεύονται να τους αφιερώσουν ποιοτικό χρόνο.  Αυτό όμως τους προκαλεί ενοχές και οι ενοχές τους προκαλούν θυμό. Από τη μια θυμώνουν με τον εαυτό τους που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στη δοκιμασία αυτή με την «κατάλληλη γενναιότητα» και από την άλλη θυμώνουν με τους γονείς τους που πάθανε Alzheimer! Ενοχές, θυμός, σύγχυση, φόβος, ανησυχία είναι εξαιρετικά συνηθισμένα συναισθήματα σε όσους αντιμετωπίζουν τη δύση της ζωής των γονιών τους.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου γονείς και παιδιά καλούνται να αντιστρέψουν τους ρόλους τους και τα παιδιά να γίνουν οι γονείς των γονιών τους. Αυτό όμως δεν είναι κάτι εύκολο γιατί η αντιστροφή αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε πρακτικό επίπεδο. Σε ψυχολογικό επίπεδο τα παιδιά παραμένουν πάντα παιδιά, με τη συνείδηση των παιδιών που για να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες χρειάζονται τη στήριξη της μαμάς και του μπαμπά. Και αυτή είναι η πρώτη φορά που δεν την έχουν.

Όπως και να έχει θέλει πολύ κουράγιο.


Εσάς ποιο θέμα σας απασχολεί; Τι βαραίνει την καθημερινότητά σας; Στείλτε e-mail στο: z.stravopodi@gmail.com

* Η Ζωή Στραβοπόδη εργάζεται ως Ψυχοθεραπεύτρια παρέχοντας συμβουλευτικές υπηρεσίες σε άτομα, ζευγάρια και οικογένειες. Επίσης συντονίζει ομάδες αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης. Το 2012 ίδρυσε το «Σχολείο για Γονείς», ένα χώρο ψυχοεκπαίδευσης γονέων σε θέματα που αφορούν την υγιή συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών τους. 
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Δείτε Επίσης