Ο ακριβοθώρητος Μr 10% των ελληνικών εξαγωγών

Σχεδόν 4 δισεκατομμύρια ευρώ τζίρος τον χρόνο. Πάνω από 200 εκατ. ευρώ κέρδη. Και εξαγωγές που καλύπτουν το 10% των συνολικών εξαγωγών που πραγματοποιεί η χώρα.

Πίσω από αυτά τα αμύθητα νούμερα είναι ο κ. Νίκος Στασινόπουλος, ο πρόεδρος της Βιοχάλκο. Για την ακρίβεια, ο κ. Νίκος Στασινόπουλος, οι γιοι του Γιάννης και Μιχάλης και ο αδελφός του Ευάγγελος, ο οποίος και έχει στα χέρια του το μεγαλύτερο ποσοστό του ομίλου, κάπου 35%, δηλαδή μια αξία γύρω στο μισό δισεκατομμύριο ευρώ.

Χώρια, βεβαίως, που ο όμιλος έχει γύρω στις 80 θυγατρικές, κάποιες εκ των οποίων είναι εισηγμένες με συνολική αξία που μετριέται σε δισ. ευρώ, ενώ έχει παραγωγική δραστηριότητα στην Αγγλία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Αλλά ο πρόεδρος Νίκος Στασινόπουλος έχει τα ηνία. Τα πήρε από το 1964, όταν ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή. Ο αείμνηστος Μιχάλης Στασινόπουλος από την Τεγέα -όπου λειτουργεί εις μνήμην του ίδρυμα- μαζί με τα αδέλφια του Γιάννη και Ηλία ίδρυσε το 1937 στον Ταύρο το πρώτο εργοστάσιο του ομίλου, το οποίο έφτιαχνε σωλήνες, οικιακά σκεύη και υδραυλικά είδη. Στην περίοδο του πολέμου, το εργοστάσιο στήριξε τον Ελληνικό Στρατό και τώρα πια λειτουργεί ως μουσείο, στεγάζοντας το Ελληνικό Κέντρο Μετάλλου.

Μετά τον πόλεμο, το 1946, το εργοστάσιο της οδού Πειραιώς ξεκίνησε να κατασκευάζει για ιδία χρήση μηχανήματα για την κατεργασία αλουμινίου, ενώ τρία χρόνια αργότερα, παίρνοντας ένα δάνειο 600.000 δολαρίων το 1949, ο όμιλος ουσιαστικά έμπαινε στην τροχιά που τον απογείωσε στη συνέχεια. Με το δάνειο αγοράστηκαν καινούρια μηχανήματα και επεκτάθηκαν τα κτίρια της βιομηχανικής παραγωγής.

Ηδη από το 1947 η εταιρεία είχε μπει στο Χρηματιστήριο της Αθήνας, ενώ στην αρχή της δεκαετία του ’50 πήρε το όνομα «Βιοχάλκο» και άρχισε να δραστηριοποιείται στην παραγωγή χαλκού. Τα χρόνια που ακολουθούν είναι ιδιαίτερα δημιουργικά, αφού μπαίνουν οι βάσεις για τη μετέπειτα λειτουργία της Ελβάλ στα Οινόφυτα, με την αγορά ενός ελάστρου αλουμινίου. Οι πρώτες εξαγωγές του ομίλου έγιναν το 1959 στην Ολλανδία με προϊόντα ορειχάλκου

Στην αρχή της δεκαετίας του ’60, η βελγική εταιρεία Socobelge δίνει 1 εκατ. δολάρια και παίρνει το 33% της Βιοχάλκο, αποτελώντας τον πρώτο στρατηγικό της σύμμαχο. Ακολουθεί η δημιουργία εταιρειών όπως η Sanitas, τα Ελληνικά Καλώδια, με τη συμμετοχή του αμερικανικού κολοσσού Phelps Dodge, ενώ στήνονται και τα εργοστάσια σε Θεσσαλονίκη, όπου εδρεύει η τότε Χαλυβουργία Θεσσαλονίκης και νυν Σιδενόρ, και σε Οινόφυτα. Επονται η Vitruvit, επένδυση 50-50 με Ιταλούς, η Χαλκόρ, η Ετέμ, στη συνέχεια η Sovel, η Bridgnorth στην Αγγλία, η Stomana στη Βουλγαρία, τα Σωληνουργεία Κορίνθου, η ΣΙΔΜΑ, και ο όμιλος παίρνει τον δρόμο για να γίνει ο κολοσσός που απασχολεί πια 8.000 ανθρώπους.

Από τα μέσα του ΄60, όπως είπαμε, ο κ. Νίκος Στασινόπουλος, ένας άνθρωπος ο οποίος κρατάει απίστευτα χαμηλό προφίλ, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν, είναι η ψυχή του ομίλου. Γύρω από αυτό το προφίλ έχουν φτιαχθεί αρκετοί μύθοι. Οπως για παράδειγμα ότι μένει ακόμη σε ένα απλό σπίτι στο Νέο Ψυχικό. Οτι για πολλά χρόνια, πριν πεισθεί ότι πρέπει να αλλάξει για λόγους ασφάλειας συνήθειες, κυκλοφορούσε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αλλά και ότι, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, στενοχωριόταν εάν επισκεπτόταν κάποιο εργοστάσιο της Βιοχάλκο και οι εργαζόμενοι τον γνώριζαν από την πρώτη στιγμή…

Η φωτογραφία που δημοσιεύουμε είναι από μία από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του κ. Νίκου Στασινόπουλου στα εγκαίνια του εργοστασίου της Sovel στον Αλμυρό Μαγνησίας -η πρώην Μεταλλουργική Χάλυψ- το 2001.

Είναι τόσο λίγες αυτές οι εμφανίσεις του κ. Νίκου Στασινόπουλου που μάλλον μπορούμε να τις απαριθμήσουμε. Στα εγκαίνια της βουλγάρικης Stomana πριν μερικά χρόνια, όταν οι Βούλγαροι εργάτες τον αποκαλούσαν «πατέρα» επειδή ξαναζωντάνεψε το θηρίο της περιοχής και έδωσε δουλειά. Σε μια συνέντευξή του στους «Financial Times», προ δεκαετίας, όταν η Βιοχάλκο ήθελε να μπει στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, αλλά στους Άγγλους δεν άρεσε το πολυδαίδαλο σχήμα εταιρειών του ομίλου. Και πιο πρόσφατα, προ τριετίας, όταν επισκέφθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου τον πρωθυπουργό κ. Κώστα Καραμανλή.

Τώρα οι Στασινόπουλοι τάραξαν πάλι τα νερά, συμφωνώντας να πουλήσουν το 34% της χαλυβουργικής δραστηριότητας του ομίλου στον αμερικανικό κολοσσό της Nucor, που παράγει σε έναν χρόνο 15 φορές περισσότερο χάλυβα από όσο καταναλώνει συνολικά η χώρα μας. Η πρόκληση για τον όμιλο είναι η επέκταση στο εξωτερικό και δη σε αγορές όπως η Τουρκία και η Βόρεια Αφρική.

Η χρηματιστηριακή αγορά μπορεί να μπερδεύτηκε και πάλι από το πολύπλοκο σχήμα που ανακοινώθηκε για τη συγκεκριμένη εταιρεία:

η εταιρεία συμμετοχών Βιοχάλκο κρατά το 57% της Σιδενόρ, η οποία κρατά τα Σωληνουργεία Κορίνθου και το 66% της δραστηριότητας χάλυβα και γίνεται και η ίδια εταιρεία συμμετοχών! Επιπλέον, στην πιάτσα είναι διάχυτη η αντίληψη ότι με μέρος από τα χρήματα που θα πάρουν -η Citigroup αποτίμησε στο 1,2 δισ. ευρώ την συνολική αξία των χαλυβουργικών δραστηριοτήτων του ομίλου- οι Στασινόπουλοι θα αποπληρώσουν και ένα κομμάτι από τα δάνεια της Βιοχάλκο που φτάνουν τα 2 δισ.

Αλλά το σίγουρο είναι ότι ο Νίκος Στασινόπουλος και η οικογένεια -ο γιος του Γιάννης θεωρείται ως ο άνθρωπος που έκλεισε τη δουλειά με τους Αμερικανούς- έχουν κι άλλες εκπλήξεις μπροστά… Οπως, ας πούμε, μια συνεργασία των Σωληνουργείων Κορίνθου με τη μεγαλύτερη χαλυβουργία του κόσμου, την ArcelorMittal του Ινδού μεγιστάνα Mittal. Αλλά ας μη βιαζόμαστε…