«Έκοψαν» δικό τους νόμισμα όπως...στον Μεσαίωνα !

Στην επαρχία του Σάσεξ δύσκολα βρίσκει κανείς στον χάρτη την κωμόπολη Lewes. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα διότι εφεξής, όπως όλα δείχνουν, ολοένα και περισσότεροι θα ασχοληθούν με την άσημη αυτή κουκίδα στον χάρτη της Βρετανίας. Οπως και με την... έτερη κουκίδα, το χωριό ονόματι Totnes, εκεί κοντά στο Devon.

Οι δύο αυτές κοινότητες δεν έχουν δα και πολλά πράγματα για να θαυμάσει κανείς, εκτός ίσως από την αποφασιστικότητα των κατοίκων τους να προασπίσουν τα συμφέροντα του τόπου τους και να... αντισταθούν στον παραλογισμό της παγκοσμιοποίησης! Πώς; Μα, με την έκδοση δικού τους νομίσματος!

Την αρχή έκαναν πέρυσι οι κάτοικοι του Totnes, οι οποίοι συμφώνησαν να χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συναλλαγές ένα «τοπικό» νόμισμα, μια «τοπική» λίρα. Και έκτοτε τηρούν ευλαβικά αυτή τη δέσμευσή τους σε ολοένα και περισσότερες αγοραπωλησίες αγαθών εντός των ορίων της πόλης τους. Και επειδή ένα από τα πολλά προβλήματα που είχαν να επιλύσουν ήταν και το πώς ή το πού θα «έκοβαν» το νέο τους νόμισμα, επέδειξαν αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα και... δημιούργησαν εκ του μηδενός ένα σιδηρουργείο – χυτήριο, το οποίο φτιάχνει νομίσματα της μιας λίρας από μη ευγενή μέταλλα, όπως χαλκός και σίδηρος!

Το know how υπήρχε, η διάθεση επίσης, έτσι στο κίνημα της «Μετάβασης» («Transition»), όπως εύγλωττα το ονόμασαν αυτοί οι περίεργοι Βρετανοί, προσχώρησαν και οι κάτοικοι του Lewes, οι οποίοι σε τελική ανάλυση έχουν και έναν πρόσθετο λόγο να το πράξουν, μια και η πόλη τους ήταν η τελευταία -χρονικά- βρετανική πόλη που υιοθέτησε την ενιαία βρετανική λίρα το 1895, απεμπολώντας τότε το τοπικό της νόμισμα!

Η κυρία Adrienne Campbell, ιδιοκτήτρια καταστήματος ρούχων στο Lewes, και ο κ. Bill Collison, ιδιοκτήτης του τοπικού μανάβικου αλλά και του καφέ-μπαρ της πόλης, είναι οι πρωτεργάτες της μετάβασης από το εθνικό στο τοπικό νόμισμα. Διευκρινίζουν πως δεν έχουν στόχο την αυτονόμηση της πόλης τους από την υπόλοιπη χώρα αλλά προσπαθούν να τονώσουν την τοπική οικονομία και αγορά και κυρίως τα ίδια τα οικονομικά των κατοίκων, οι οποίοι, με τον τρόπο αυτό, θα μειώσουν την εξάρτησή τους από τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που «εισάγονται» στον τόπο τους και μαζί τους φέρνουν συνεχείς πληθωριστικές πιέσεις! Συμφωνούν πως το πείραμα είναι δύσκολο και προφανώς δεν μπορεί να βρει πρόσφορο έδαφος εκτός των ορίων της πόλης, ενώ πρέπει να λύσουν και το πρόβλημα της τροφοδοσίας τους με προϊόντα που οι ίδιοι δεν μπορούν να παράγουν, όπως τα καύσιμα. Αλλά μακροπρόθεσμα στοχεύουν στην κατά το δυνατόν μικρότερη εξάρτηση της τοπικής τους οικονομίας και κοινωνίας από τα... «εισαγόμενα προϊόντα».

Σαφώς υπάρχουν και κάποιοι κάτοικοι που διαφωνούν. Με τη διαφορά όμως πως οι αντιρρήσεις τους δεν συνίστανται στη χρησιμότητα της έκδοσης τοπικού νομίσματος (σε αυτό φαίνεται πως συμφωνούν όλοι!), αλλά στο πώς θα υπολογίζουν τα έσοδά τους όταν -αναπόφευκτα- θα χρησιμοποιούν, ίσως και καθημερινά, τόσο την «τοπική» λίρα όσο και τη στερλίνα. Μύλος δηλαδή...