Κρατικά ελλείμματα και εκκλησιαστικά πλεονάσματα

Επαληθεύοντας τους μύθους του Αισώπου και τα σοφά διδάγματα που υπάρχουν στις παλαιές ανατολίτικες ιστορίες, οι σύγχρονοι έλληνες πολιτικοί  αναζητούν εξιλαστήρια θύματα για  τις δικές τους διαχρονικές αποτυχίες.

Βασικές αρχές διαχείρισης  κατά την πολιτική σκέψη:

• Η σπατάλη είναι επένδυση όταν πρόκειται να κυβερνήσεις.
• Όταν δεν έχεις να ξοδέψεις τίποτε άλλο, ξοδεύεις μέλλον, αυτό είναι ατελείωτο.
• Σημασία έχει να είσαι στην εξουσία με κάθε κόστος.
• Όταν τα οικονομικά δεν πάνε καλά, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι. Όταν δεν φαινόταν το πρόβλημα λόγω επιδοτήσεων και δανεικών, αξιέπαινοι ήμασταν εμείς.
• Υπεύθυνοι είναι οι εκάστοτε προηγούμενοι και η μεγάλη μάγισσα που λέγεται φοροδιαφυγή με της οποίας το κυνήγι ασχολούμαστε. Σοφά τα διδάγματα των μεσαιωνικών αρχιερέων του εκκλησιαστικού και κοσμικού τομέα.
• Το ποιος είναι περισσότερο υπεύθυνος είναι δυσδιάκριτο και το τι θα γίνει τελικά πιστευτό εξαρτάται πιο πολύ από την προπαγάνδα παρά από την πραγματικότητα. Άρα προσέχουμε περισσότερο την επικοινωνία από την ουσία.
• Στην ανάγκη εκδίδουμε μερικά ομόλογα με καλό επιτόκιο.

Τα  κρατικά ελλείμματα και ο κίνδυνος κατάρρευσης της οικονομίας της  χώρας είναι το φυσικό αποτέλεσμα της εφαρμογής των αρχών του  πολιτικού κόσμου. Σε αντίθεση με την κατάσταση αυτή, οι άριστοι διαχειριστές εκκλησιαστικοί λειτουργοί καταφέρνουν διαχρονικά να αυξάνουν την περιουσία του δικού τους βασιλείου.

Βασικές αρχές διαχείρισης  κατά την εκκλησιαστική  σκέψη:

• Εισπράττουμε δωρεές και εισφορές χωρίς νόμους και εξαναγκασμούς.
• Επενδύουμε στο μέλλον. Αυτό έρχεται γρήγορα και είναι η μόνη σίγουρη πραγματικότητα.
• Ξοδεύουμε μόνο ένα τμήμα από τις εισπράξεις μας και με πολύ ωραίο τρόπο που προκαλεί αύξηση των μελλοντικών εσόδων μας.
• Κάθε συναλλαγή ή διαπραγμάτευση με το κράτος, είναι σε βάρος του κράτους. Οι πολιτικοί φοβούνται πολύ το πολιτικό κόστος, εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να επανεκλεγούμε.
• Είμαστε αγαπητοί στο λαό γιατί ότι του παίρνουμε γίνεται χωρίς πολύπλοκους νόμους, με την απόλυτη θέλησή του και ότι προσφέρουμε έχει την μορφή της αγαθοεργίας και όχι της υποχρέωσης.
• Δεν πληρώνουμε φόρους, χωρίς όμως να έχουμε και το στίγμα της φοροδιαφυγής. Ας είναι καλά οι φίλοι μας πολιτικοί που νομοθετούν ότι μας αφορά ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής.
• Λήψη δανείων και έκδοση εκκλησιαστικού ομολόγου δεν νοείται.

Το  κλασσικό παράδειγμα της νοοτροπίας των κρατικών λειτουργών σχετικά  με την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ο πρόσφατος  νόμος υπ’ αριθμ. 3808/09 (ο δωδέκατος  φορολογικός νόμος του περασμένου χρόνου) που αυξάνει την υποχρέωση της εκκλησιαστικής περιουσίας από 0,01% σε 0,03% σε εκτέλεση της προεκλογικής εξαγγελίας. Η τέλεια συμφωνία: με αυτόν τον εντυπωσιακό τριπλασιασμό μιας πολύ χαμηλού ύψους υποχρέωσης επιτυγχάνονται δύο στόχοι: η πολιτική ηγεσία φαίνεται να εκτέλεσε την προεκλογική της υπόσχεση και η εκκλησία πέτυχε να ξεπεράσει την δύσκολη συγκυρία με το μικρότερο δυνατό κόστος.
    
Εντυπωσιακό είναι το ότι η αντίστοιχη εγκύκλιος  ΠΟΛ 1156/22.12.2009 αναφέρει: «τονίζεται ότι η διάταξη αυτή επιφέρει αλλαγή μόνο στο φορολογικό συντελεστή των ανωτέρω νομικών προσώπων και όχι στα απαλλασσόμενα ακίνητά τους που προβλέπονται στο άρθρο 8 του Ν. 3634/08». Και βέβαια σύμφωνα με το άρθρο 8 του Ν. 3634/08 από το ΕΤΑΚ απαλλάσσονται: «1) Οι κατά την παράγραφο 2 του άρθρου 13 του Συντάγματος γνωστές θρησκείες και δόγματα….για τα ιδιοχρησιμοποιούμενα ακίνητά τους, καθώς και για αυτά που χρησιμοποιούν για να επιτελούν το λατρευτικό τους έργο».
    
Αυτά  ισχύουν όταν οι εταιρείες που  πρόκειται να «μπουν στο στόχαστρο  των φορολογικών μηχανισμών επειδή φοροδιαφεύγουν» πληρώνουν ΕΤΑΚ για τα ακίνητα τους 0,06% και χωρίς απαλλασσόμενα για το όποιο παραγωγικό έργο τους, χωρίς καμμία έκπτωση για τις θέσεις εργασίας ή την παραγωγή πλούτου που προσφέρουν. Οι νομοθέτες αυτοί είναι οι ίδιοι που έχουν πρόθεση να ασχοληθούν με την «φοροδιαφυγή» των μικρών επιχειρήσεων που προσπαθούν να επιβιώσουν βλέποντας καθημερινά να μειώνεται η πελατεία τους και να οδηγούνται σε αδιέξοδο, σε αντίθεση με τους γνώστες της αγοράς οι οποίοι γνωρίζουν ότι  φοροδιαφυγή υπάρχει, αλλά είναι πολύ μικρότερη από την τηλεοπτική της παρουσίαση.
    
Από την άλλη πλευρά οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί για μία ακόμη φορά πέτυχαν τον στόχο τους: ξέφυγαν  από την θύελλα με το «ελάχιστο  δυνατό κόστος», οι μισθοί τους δεν  θα περικοπούν, τα προνόμιά τους θα παραμείνουν τα ίδια, ίσως και να αυξηθούν. Η περιουσία τους γιγαντώνεται, θα μπορούσε κάλλιστα να καλύψει το εξωτερικό χρέος της χώρας. Ασκώντας και σωστή πολιτική, κρατάνε μεγάλες αποστάσεις από τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, «ποιώντας την νύσσα» στις δύσκολες εποχές. Άριστοι για τους εαυτούς τους και για την εκκλησία τους. Και βέβαια ψύχραιμα θα ’πρεπε να αναρωτηθούμε: μήπως είναι για το συμφέρον μας στους εκπροσώπους της εκκλησίας, στους κατά τα άλλα σοβαρούς και ικανούς ανθρώπους να αναθέσουμε σαν λαός την διαχείριση των οικονομικών της χώρας;