Θα αγαπήσουμε παράφορα το ΔΝΤ;

ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ παράφορα το ΔΝΤ και τους Αμερικάνους βρίσκεται η ελληνική κοινωνία! Μόλις τώρα συνειδητοποίησε ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη, πέραν του ευρώ και κάποιων επιδοτήσεων που «φαγώθηκαν» στο παρελθόν χωρίς να δημιουργήσουν παραγωγή και θέσεις εργασίας, δεν προσφέρει καμία ασφάλεια.

- ΣΥΝΟΡΑ; ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ Ε.Ε.! Υπόθεση καθαρά ελληνική με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε εξοπλισμούς που πληρώνουμε σε χώρες της Ε.Ε.  Οι οποίες χώρες, αντί για «ευχαριστώ», συνυπολογίζουν τις εξοπλιστικές δαπάνες στο χρέος για το οποίο όμως μας κατηγορούν ότι δεν το θέτουμε υπό έλεγχο! Προχωρούν μάλιστα ακόμα παραπέρα: Οι κατήγοροι, ζητούν «εδώ και τώρα» στραγγαλισμό της οικονομίας με μεγάλες περικοπές μισθών, προκειμένου να έλθουν οι τράπεζές τους για να μας δανείσουν. Αλλά και όταν φθάνει η ώρα του δανεισμού, πάλι μετράνε τους πόντους του χρέους και ανεβάζουν τα επιτόκια …στο Θεό, προκειμένου να καλύψουν τις εκδόσεις των ελληνικών ομολόγων.

- ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ; ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ Ε.Ε! Κάθε χώρα υποχρεούται να τα βγάλει πέρα μόνη της. Πιθανόν κάποιοι να πουν ότι αυτό είναι σωστό. Γιατί δε μπορεί ο Γερμανός φορολογούμενος για παράδειγμα, να πληρώνει τις αστοχίες, την ανικανότητα ή τη σπατάλη μιας κυβέρνησης ενός κράτους μέλους. Υπάρχουν όμως δύο «αλλά»:

1.    Πως παρακολουθούν  οι πολυδάπανες αρμόδιες υπηρεσίες της Ε.Ε. τα οικονομικά στοιχεία που δίνουν τα κράτη μέλη; Δε βλέπουν ή κάνουν τα στραβά μάτια στην άθλια δημοσιονομική εικόνα ενός κράτους – μέλους και τι τελικά εξυπηρετούν; Πως είναι δυνατό, χθες, να μοιράζουν οι κοινοτικοί Επίτροποι τα «μπράβο» και σήμερα να μιλάνε για οικονομικό μπάχαλο και ψεύτικα στοιχεία, ζητώντας να καλυφθούν άμεσα οι αμαρτίες σειράς ετών και σειράς κυβερνήσεων;

2.    Τι συμβαίνει στην περίπτωση που το «αδύναμο» κράτος – μέλος δεχθεί επίθεση από κερδοσκοπικά κεφάλαια τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει στη διάθεσή του το μηχανισμό της υποτίμησης του νομίσματος προκειμένου να αμυνθεί και να διασώσει τον παραγωγικό ιστό του; Ούτε τότε υπάρχει βοήθεια από την ΕΕ. Να το δεχθούμε; Να το δεχθούμε! Όταν όμως είναι εμφανές ότι η επίθεση γίνεται στο «αδύναμο» κράτος προκειμένου να πληγεί το κοινό νόμισμα, πώς να δεχθούμε ότι αυτό το «αδύναμο» κράτος και πάλι  θα αφεθεί μόνο του να αντιμετωπίσει την επίθεση; Στη χαρά μαζί, στις λύπες χώρια;

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ Ο ΑΠΛΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, «τι σόι Ένωση είναι αυτή», ευτυχώς, άρχισαν να το σκέπτονται και στις Βρυξέλλες. Ήδη γίνονται κουβέντες για να υπάρξει ένα κοινό Ταμείο αντιμετώπισης κρίσεων και ήδη το Ευρωκοινοβούλιο συνιστά Εξεταστική Επιτροπή που θα διερευνήσει τις ευθύνες των κοινοτικών αξιωματούχων σχετικά με την αποδοχή στο παρελθόν των ελληνικών στατιστικών στοιχείων.

ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΠΩΣ «ΑΡΓΗΣΕ Η Ε.Ε. να καταλάβει, ότι ο Νότος  της, που είναι «ανοιχτός» κατά 600 δισεκατομμύρια (!) ευρώ στους ισχυρούς Βόρειους,  είναι η αχίλλειος πτέρνα που την εκθέτει σε πολύ μεγάλους κινδύνους». Τόσο αυτήν, όσο και το κοινό νόμισμα. «Ποτέ δεν είναι αργά», θα πουν κάποιοι. Θα χρειαστεί πάντως να περάσει πολύς καιρός για να επουλωθούν οι πληγές που άνοιξαν, με αφορμή την ελληνική περίπτωση. Γιατί όσο και να βιαστούν στις Βρυξέλλες οι Επίτροποι, η ΕΚΤ και οι παρατρεχάμενοι να δημιουργήσουν συνθήκες πραγματικής Ένωσης, οι πολίτες στην Ελλάδα – και γενικά στο Νότο- έχουν καταλήξει ήδη σε συμπεράσματα:

1.    Δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες βεληνεκούς να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις και να δημιουργήσουν κοινό όραμα. Κουμάντο κάνουν οι «λογιστές» που μετράνε νούμερα και όχι ανθρώπους.

2.    Δεν υπάρχουν δομές που να εγγυώνται ασφάλεια στα κράτη – μέλη στις δύσκολες στιγμές.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ πως η Ελλάδα θα μπορούσε να εξακολουθεί να ζει μέσα…στην τρελή χαρά, χωρίς να κάνει τις προσαρμογές που χρειάζονται για να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά της. Το αντίθετο. Αλλά και κανένας δε μπορεί να καταλάβει το «υπερεπείγον» του όλου εγχειρήματος.

Κλείνουμε με μια απλή, ίσως απλοϊκή  σκέψη: Γιατί η Ελλάδα θα πρέπει να παρακαλεί να δανείζεται με 6% όταν, μετά τα νέα μέτρα το ΔΝΤ προσφέρεται να τη δανείσει με 1%; Έχει τα «χούγια της» βέβαια μια προσφυγή στο ΔΝΤ, αλλά και ο εκβιασμός, όπως και το παιχνίδι της ηγεσίας της Ε.Ε, σε βάρος της Ελλάδας, έχουν τα όριά τους!

ΟΡΙΑ, ΠΟΥ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΡΗΘΟΥΝ, οι σήμερα ισχυροί της Ε.Ε. κινδυνεύουν να πέσουν θύματα της υπεροψίας τους. Πρέπει να θυμώνται, ότι ο μικρός, όταν πέσει, σηκώνεται εύκολα, σε αντίθεση με το μεγάλο που μπορεί…να μη σηκωθεί και ποτέ.