“Το παιδί μίλησε”…

Θυμάστε τότε που  όλοι στην οικογένεια περίμεναν πως  και πως την πρώτη λεξούλα  από το βρέφος; Που σύσσωμο το σόι φώναζε γεμάτο χαρά «το παιδί μίλησε»; Ε κάτι ανάλογο έγινε και σήμερα με το διάγγελμα του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. «Το παιδί μίλησε» Και τι δεν είπε:
Φόρος στα καύσιμα, «πάγωμα» των μισθών στο δημόσιο, «ψαλίδι» 10% στα επιδόματα του  δημοσίου, μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με αύξηση των ορίων ηλικίας και νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

Η διαφορά βέβαια με τις οικογενειακές εικόνες  που πιο πάνω περιγράψαμε είναι  μεγάλη. Κι αυτό διότι τα όσα είπε ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν σκληρά και καθόλου δεν θύμιζαν μια …ωραία ατμόσφαιρα.
 Ήταν σκληρά  μα και συνάμα αληθινά. Έστω  κι αν μας το έκρυψε στις εκλογές (σ.σ. αν και οι έχoντες σώας τας φρένας τους πολίτες ουδέποτε πίστεψαν το περίφημο «λεφτά υπάρχουν»), έστω κι αν ο Ανδρέας Λοβέρδος θα έχει να αντιμετωπίσει την κριτική όλων των σατιρικών εκπομπών για την πάγια άποψη του πως «τα όρια ηλικίας στο συνταξιοδοτικό δεν θα θιγούν», είναι αλήθεια πως τα μέτρα αυτά θα έπρεπε να ανακοινωθούν.

Ομολογουμένως το «παιδί μίλησε» και είπε πράγματα που δύσκολα ο πατέρας του θα ξεστόμιζε. Έχοντας χρέος όμως ιστορικό, ο Γιώργος Παπανδρέου κατανοεί πλέον πως δεν μπορεί να πολιτευτεί όπως ο πατέρας του, Ανδρέας. Ναι. Ο Ανδρέας έδωσε παροχές σε μια πρωτοφανή κοινωνική περίοδο ευημερίας. Όμως της  παπανδρεϊκής, έστω και κατά πολλούς λαϊκιστικής, αλλαγής του ’80 είχε προγηθεί το νοικοκύρεμα του Καραμανλή και του Ράλλη. Η σκληρή τακτική Παπαληγούρα. Όχι ο χαβαλές του «Κωστάκη» Καραμανλή και της συμμορίας του.  

Σε κάθε περίπτωση  τα μέτρα που μέσα στις επόμενες ώρες θα γίνουν ακόμα πιο ειδικά, θα πρέπει έστω και με βαριά καρδιά να στηριχθούν από όλους μας. Θα πρέπει οι συνδικαλισταράδες να κατεβάσουν τους τόνους, θα πρέπει οι αγρότες να κλείσουν τις μηχανές, θα πρέπει άπαντες να ανασκουμπωθούμε.  
Όχι. Δεν δίνουμε  καμία μορφής λευκή επιταγή στο  ΠΑΣΟΚ. Απλά μιλάμε για την αυτονόητη  προσπάθεια. Είναι δηλαδή κάτι σαν  να έχεις ήδη καταδικασθεί, αλλά την τελευταία στιγμή να παίρνεις αναστολή.  
 

Από την άλλη μεριά και η κυβέρνηση θα πρέπει να γνωρίζει πως όλοι μας την περιμένουμε  στη γωνιά. Πως δεν θα ανεχθούμε  σπατάλες προς ημέτερους ή άλλου  τύπου golden boys τύπου Ergon και δεν συμμαζεύεται. Κι αυτό διότι οι θυσίες είναι οδυνηρές. Πιο οδυνηρή όμως θα είναι η ήττα που θα προκύψει από τυχόν φαινόμενα νεποτισμού. Γιατί είπαμε. Η προσπάθεια είναι συλλογική. Όχι μονομερής. Η σύμβαση κοινώς έχει δύο συμβαλλόμενους.  

Το λαό και  την κυβέρνηση.