Στα χέρια ιδιωτικών funds τα δάνεια του κοσμάκη!

Οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες «πουλάνε» τα δάνεια των μικρομεσαίων σε ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια, το τοπίο του δανεισμού επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων αλλάζει δραματικά και οι επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης ενδέχεται να έχουν και δυσθεώρητο κοινωνικό κόστος!

Η συνεχιζόμενη κρίση στην Ευρωζώνη και οι πιέσεις που δέχονται τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να θωρακίσουν την κεφαλαιακή τους βάση και να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» στους ισολογισμούς τους – με την «απειλή» μάλιστα ακόμα και της απώλειας του ελέγχου τους από τους νυν μετόχους και τα διοικητικά τους συμβούλια – επισπεύδουν, ως φαίνεται, μια διαδικασία που μέχρι πρότινος ήταν απλώς ένα σενάριο, μια από τις πολλές εναλλακτικές (;) για τον βαλλόμενο πανταχόθεν ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο.

Έτσι, σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times (δείτε εδώ), ήδη οι κορυφαίες ευρωπαϊκές τράπεζες UBS και Royal Bank of Scotland βρίσκονται σε συζητήσεις με εξειδικευμένα funds για να τους εκχωρήσουν την … πελατειακή τους βάση.

Με δυο λόγια να τους «πουλήσουν» το χαρτοφυλάκιο των δανείων τους προς φυσικά πρόσωπα και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα πολλαπλούς στόχους: και την άμεση εισροή ρευστότητας στα ταμεία τους, και τη μείωση του ποσοστού των επισφαλών «κόκκινων δανείων» που επιβαρύνουν σήμερα τους ισολογισμούς τους και την σταδιακή απάλειψη κάθε πιστωτικού κινδύνου, αφού στο άμεσο μέλλον απλώς θα λειτουργούν ως ενδιάμεσοι μεταξύ δανειοληπτών και πιστωτών, έναντι μεσιτείας-αμοιβής!

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις στόχος των μεγάλων τραπεζών σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, είναι μέχρι το τέλος του 2013 να έχουν «απαλλαγεί» από … στοιχεία ενεργητικού – δάνεια που έχουν ήδη χορηγήσει δηλαδή – ύψους 2 τρισ. ευρώ. Νούμερο τρομακτικό, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πως όλα είναι δάνεια προς τους μικρομεσαίους της Ευρώπης, αυτούς δηλαδή πάνω στους οποίους θεωρητικά θα στηριχθεί η διαδικασία ανάκαμψης της Ευρωζώνης.

Για τις τράπεζες και τα funds όλα δείχνουν καλώς καμωμένα. Το πρόβλημα αφορά όλους τους … δανειολήπτες. Κι αυτό γιατί ουδείς γνωρίζει σήμερα πώς θα διαμορφωθεί το κόστος του δανεισμού. Ποιος εγγυάται ότι τα δάνεια που θα «μεταφερθούν» από τράπεζες σε «επενδυτικά κεφάλαια» θα συνεχίσουν να αποπληρώνονται με τους ίδιους όρους και το ίδιο κόστος. Ή πώς θα θελήσουν να διασφαλίσουν τα λεφτά τους οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που θα αναλάβουν εφεξής «ρόλο τραπεζών». Και ποιος -από τη στιγμή που ΔΕΝ είναι τράπεζες- θα αναλάβει τον έλεγχό τους…